Öncelikle herkeze Merhaba,buraya yazacağım hiç aklıma gelmedi.ama artık bende derdimi yazacağım.annemin ikinci evliligindeniki tane kardeşim oldu.ve beraber büyüdük.bende kardeşlerim karşı hiç bir ayrım olmadı.ama onların gözünde o kadar kötü ki hep üvey abla oldum.napalım yapayım bunu aşamadılar.babaları tarafından böyle asılandi,ne zaman başları sikiş sa yanlarında elimden geldiğince oldum ama yinede anlam veremediğim bir kin ve öfke var.Hep o uveyligihis ettirdiler.sorcaksinizbelkide sen de hata var diye ama inanin ki asla ve asla ayrı gayri düşünmedim.elimden geldigince ablalik ettim.ama olmuyor.en basit kız kardeşimin rabbim bagislasin3 evladı var.4 gebe.ben 13 yılık evliyim ve çocuğum yok olmuyor.buda Rabbimin bir sınavı.ama bunu suratına hiç açımadan söylüyor.sırf canımı yakın diye.annem benimle biraz ilgili konuşsun o gün kesin anneme çatıyor.bense anneme onun yanindayken bende uzak durmasını sürekli temih ederim üzülmesin diye.ama yinede bir şeyden kaynaklı yine sorun çıkarır.erkek kardesimse çıkarı varsa anladım der.işini cozuncede asla arayip sormaz.ben bir türlü anlam veremedim.bu durum beni üzüyor.uzak dursam annem uzulup sıkılıyor .onunda arada kalmasını istemiyorum.ben bu kadar nefret edilecek ne yaptım bilmiyorum.(yazım hataları için çok özür dilerim.destekleriniz ve yorumlarınız içinde çok tşk ederim.uzun oldu kusuruma bakmayin)