Herkesin süreci , yolu farklıdır ama ben derin bir sarsıntıdan sonra becerebildim bunu.
Aşırı değersizleştiren, zaman zaman şiddet gördüğüm sağlıksız bi ilişki, ardından boşanabilme cesareti, ardından yediğim dost kazıkları, ardından yaşadığım kısa bi aşk acısı derken hayat beni en son bildiğin yerden yere vurdu. Kombo yaptı yani =) Sonra depresyona girmek yerine yüzleşme yoluna girdim, tabi hemen şema terapiye başladım. O aylar çok sancılı, çok gelgitli oldu. Yalnız yaşadığım için de bol bol kendimle baş başa kalma fırsatım oldu. Hemen hemen tüm ilişkilerden izole oldum. Baktım ki aslında ben kendimle mutluyum. Hatalarımla aptallıklarımla her şeyimle buyum ben ya. Çok şefkat gösterdim kendime. İçimde büyümeyen kız çocuğuna ebeveynlik yapmaya başladım. Senin yazılarında hala kendine karşı suçlama içinde olduğunu fark ettim. Lütfen kendine karşı merhametli ve anlayışlı ol. Kendini yeniden büyüt. Hiç geç değil. Acelemiz de yok. Hiçbir yere yetişmeye çalışmıyoruz. Hayattayız, tadını çıkarmak istiyoruz hepsi bu. Unutma sen dünyayı izleyen penceresin, sen yoksan manzara da yok. Bu yüzden çocukluğunu sever gibi, ne bileyim savunmasız bir canlıyı sever gibi kendini sev. Somutlaştır da bunu. Ellerini sev, aynada gözlerine bak, saçlarını okşa... Neler değişecek bilemezsin.