- 7 Haziran 2017
- 2.918
- 3.295
- 133
- Konu Sahibi baklavacheesecake
- #1
Evet lince hazırım, hem uzunluğundan hem de konudan dolayı.
Özet geçeyim, babam maddi anlamda çok ilgilenmiş olsa da manevi anlamda maalesef sınıfta kalmış bir insan. Onu da suçlayamıyorum, demek ki kapasitesi o kadar.
Annem ve babamın beraber yaşadıklarını hiç görmedim bile, o kadar uzun süredir ayrılar.
Babamla pek anlaşamıyoruz. Daha doğrusu o anlaştığımızı sanıyor çünkü gökyüzünün kırmızı olduğunu söylese, "Evet, ateş kırmızısı hatta," diyen bir evladı var ama içten öyle değil, o evlat içten içe "Of tamam demek ki bunu duymak istiyor, söyleyeyim de sussun." diyor. "Sanki biraz maviye benziyor..." desem ve kanıtlasam bile olay.
Beni yalana yönlendiren bir insan. Henüz kendime güvenmediğim bir alanda tam yetkim olduğunu iddia etmemi istedi ve dürüst olduğum için kızdı.
Ben de açıkçası hem ondan hem de annemle ilgili durumlardan ötürü kök aile kavramından son derece soğudum, benim için aile sadece sözünü dinlemediğiniz zaman trip atan ve sizi koşulsuz sevmeyen insanlar. Anneme babama sorsanız, eminim ki "Hmmm baklavacheesecake çok iyi AMA ..... olabilirdi." derler.
Ben kendi ailemi kurmaya çalışıyorum ve inşallah onların yaptıklarını çocuklarıma yapmayacağım. Zaten konularımı bilenler biliyordur. Orada hem annemle hem babamla ilgili yazmadığım çok fazla şey var.
İki hafta önce halam gruba 18 yaşındaki kuzenimin erkek arkadaşıyla fotoğrafını attı. "Bilmeniz gerekiyor dayıları, X babası (diğer halamın kocası, bu kuzenimin de anne babası ayrı)" Ben de tebrik ettim gruptan. O günden beri babam beni aramadı, e ben de aramadım. Yemin ederim kasıtlı değildi, bana küsüp anlamamı bekler bazen. Öyle bir şey sandığım için aramadım. Hatta karısına erkek arkadaşımdan bahsetmiştim, herhâlde babam bunu öğrendi ve bana küstü diye düşündüm, o hareketini pekiştirmemek için aramadım. Öyle ya da böyle, babam da olsa küsüp anlamamı beklemek yerine anlatması gerektiğini öğrenmek zorunda. Beyin ameliyatı olduğunda da haber vermemişti bir yanlış anlaşılmadan dolayı.
Baba tarafı WhatsApp grubuna bazı şeyler attım, sohbet açtım asla katılmadı, hatta yetmedi gruptaki o kadar insan bir şey yazmadı. Bugün konuştuk, kendinden başka biri gibi bahsetti, bu kişiyi tanıyıp tanımadığımı sordu, bir sürü trip attı. Hafta sonu da görüşeceğiz ama eminim "ne kadar kopuk olduğumdan, soğuk olduğumdan, başkalarının hiç böyle olmadığından, aile ortamında sohbetlere katılmadığımdan -ki siyaset tartışıyorlar, eski olayları anlatıyorlar, daha da kötüsü bazen dinle dalga geçiyorlar (Halamlar ve babam inançsız, asla kızmıyorum buna ama dalga geçemezsin) nesine katılayım, o ortama girdiğimde dua etmeleri lazım-" dem vuracak. Bir Allah'ın kulu da bu soğukluğun sebebini sormuyor. Anlamaya çalışmıyor. Hatta babamla bu konuları konuştum, konu "benim kıymet bilmez olduğuma, kendi babasının onu insan yerine koymadığına, onun gibisini bulamayacağıma" bağlanıp sonsuza dek kapatıldı.
Ben artık kabullendim her şeyi, yani sonuçta bu adam değişmeyecek, biri ancak kendi isterse değişebilir. Sadece kendimi yakın hissedemediğim için aşırı bir suçluluk hissediyorum. Ha, yine Allah başımdan eksik etmesin ama mesela sözü dinlenecek biri gibi görmüyorum kendisini ya da "ayyy babamı arayayım yaaaaa" durumu yok. Çocukken bir günde çok arardım, anneme birkaç kez onu çok fazla aramamamı söylemişti. Daha birçok böyle olayımız var. Bir kere de ona bir etkinlikte destek olmaya gittim dört sene önce, karizması bozulmasın diye bana sarılmadı. Bunu açık açık söyledi. Birkaç hafta sonra o lafın hesabını sorduğumda "boyalı bakımlı bir kadına sarılıyordum, insanlar ne derdi?" dedi. Özrü kabahatinden büyük. O gün benim için her şey bitti zaten de...
Neyse, konuyu çok dağıttım, bu suçlulukla nasıl başa çıkacağım?
Özet geçeyim, babam maddi anlamda çok ilgilenmiş olsa da manevi anlamda maalesef sınıfta kalmış bir insan. Onu da suçlayamıyorum, demek ki kapasitesi o kadar.
Annem ve babamın beraber yaşadıklarını hiç görmedim bile, o kadar uzun süredir ayrılar.
Babamla pek anlaşamıyoruz. Daha doğrusu o anlaştığımızı sanıyor çünkü gökyüzünün kırmızı olduğunu söylese, "Evet, ateş kırmızısı hatta," diyen bir evladı var ama içten öyle değil, o evlat içten içe "Of tamam demek ki bunu duymak istiyor, söyleyeyim de sussun." diyor. "Sanki biraz maviye benziyor..." desem ve kanıtlasam bile olay.
Beni yalana yönlendiren bir insan. Henüz kendime güvenmediğim bir alanda tam yetkim olduğunu iddia etmemi istedi ve dürüst olduğum için kızdı.
Ben de açıkçası hem ondan hem de annemle ilgili durumlardan ötürü kök aile kavramından son derece soğudum, benim için aile sadece sözünü dinlemediğiniz zaman trip atan ve sizi koşulsuz sevmeyen insanlar. Anneme babama sorsanız, eminim ki "Hmmm baklavacheesecake çok iyi AMA ..... olabilirdi." derler.
Ben kendi ailemi kurmaya çalışıyorum ve inşallah onların yaptıklarını çocuklarıma yapmayacağım. Zaten konularımı bilenler biliyordur. Orada hem annemle hem babamla ilgili yazmadığım çok fazla şey var.
İki hafta önce halam gruba 18 yaşındaki kuzenimin erkek arkadaşıyla fotoğrafını attı. "Bilmeniz gerekiyor dayıları, X babası (diğer halamın kocası, bu kuzenimin de anne babası ayrı)" Ben de tebrik ettim gruptan. O günden beri babam beni aramadı, e ben de aramadım. Yemin ederim kasıtlı değildi, bana küsüp anlamamı bekler bazen. Öyle bir şey sandığım için aramadım. Hatta karısına erkek arkadaşımdan bahsetmiştim, herhâlde babam bunu öğrendi ve bana küstü diye düşündüm, o hareketini pekiştirmemek için aramadım. Öyle ya da böyle, babam da olsa küsüp anlamamı beklemek yerine anlatması gerektiğini öğrenmek zorunda. Beyin ameliyatı olduğunda da haber vermemişti bir yanlış anlaşılmadan dolayı.
Baba tarafı WhatsApp grubuna bazı şeyler attım, sohbet açtım asla katılmadı, hatta yetmedi gruptaki o kadar insan bir şey yazmadı. Bugün konuştuk, kendinden başka biri gibi bahsetti, bu kişiyi tanıyıp tanımadığımı sordu, bir sürü trip attı. Hafta sonu da görüşeceğiz ama eminim "ne kadar kopuk olduğumdan, soğuk olduğumdan, başkalarının hiç böyle olmadığından, aile ortamında sohbetlere katılmadığımdan -ki siyaset tartışıyorlar, eski olayları anlatıyorlar, daha da kötüsü bazen dinle dalga geçiyorlar (Halamlar ve babam inançsız, asla kızmıyorum buna ama dalga geçemezsin) nesine katılayım, o ortama girdiğimde dua etmeleri lazım-" dem vuracak. Bir Allah'ın kulu da bu soğukluğun sebebini sormuyor. Anlamaya çalışmıyor. Hatta babamla bu konuları konuştum, konu "benim kıymet bilmez olduğuma, kendi babasının onu insan yerine koymadığına, onun gibisini bulamayacağıma" bağlanıp sonsuza dek kapatıldı.
Ben artık kabullendim her şeyi, yani sonuçta bu adam değişmeyecek, biri ancak kendi isterse değişebilir. Sadece kendimi yakın hissedemediğim için aşırı bir suçluluk hissediyorum. Ha, yine Allah başımdan eksik etmesin ama mesela sözü dinlenecek biri gibi görmüyorum kendisini ya da "ayyy babamı arayayım yaaaaa" durumu yok. Çocukken bir günde çok arardım, anneme birkaç kez onu çok fazla aramamamı söylemişti. Daha birçok böyle olayımız var. Bir kere de ona bir etkinlikte destek olmaya gittim dört sene önce, karizması bozulmasın diye bana sarılmadı. Bunu açık açık söyledi. Birkaç hafta sonra o lafın hesabını sorduğumda "boyalı bakımlı bir kadına sarılıyordum, insanlar ne derdi?" dedi. Özrü kabahatinden büyük. O gün benim için her şey bitti zaten de...
Neyse, konuyu çok dağıttım, bu suçlulukla nasıl başa çıkacağım?
