- 27 Nisan 2015
- 6.978
- 34.073
- Konu Sahibi inessa armand
- #1
*konu canlandırıldığı için yeni okuyanlar için düzenleme yapma gereği duydum. eşimle boşanma kararı aldık, su an hala ayni evde yasiyoruz. 1-2 aya kadar ise başlayacağım, sonra durumları toparlayıp anlaşmalı olarak bosanacagiz. yorum yapan herkese tesekkur ederim.
herkese merhaba.
sizlerle paylaşmak istediğim bir şey var. yardımlarınızı ve fikirlerinizi sunarsanız çok sevinirim. uzun olacak muhtemelen o yüzden şimdiden kusura bakmayın.
ben 25 yaşındayım. 2 yıllık evliyim ve 10 aylık bir bebeğim var.
eşimle birazdan bana hak vereceğiniz kadar çok boşanma sebebim var aslında. ama ben yine de doğru olan ne anlamaya çalışıyorum. elimden geleni yapmış olmanın vereceği rahatlığı tatmak istiyorum belki de bilemiyorum.
evlendikten sonra eşimde daha önce farketmediğim bazı huylarını görmeye başladım. sürekli yalan söylemek gibi mesela. aklınıza ne gelirse her konuda. ama özellikle maddi konularda çok büyük yanlışlar yaptı kendisi. evlendikten 3 ay sonra hamile kaldım. hamileliğimin 7.ayında eşim işten ayrıldı ben çalışmaya devam ediyordum sonra izine ayrıldım.
bu dönemlerde eşim çok korkunç birşey yaptı ve takılarımı benden habersiz bir arkadaşına götürdüğünü öğrendim. arkadaşına borç olarak verdiğini geri alacağını söyledi bana ben de merhametine, kiyamamasina bağlayıp affettim kendisini. tabi 8 buçuk aylık hamile olmam da etkiledi bu kararımı.
zaman geçti bilezikler hala ortada yok, eşim işsiz. ben doğum yaptım, annemi kaybettim çok zor günler geçiriyorum. kayınvalidem bir mecburiyetten ötürü memleketine gidiyor senede 4-5 ay ve çocuğuma bakacak kimse yok. bakıcı bulmaya hem maddi durum elvermiyor hem de zor durumdayız ve borçlarım var bir sürü.. işe başlar başlamaz zaten borçlara gidecek tüm ödemeler bakıcıya yine para yok.. annem de yok. evdeyim, ücretsiz izindeyim şuanda da hala.
biraz zaman geçiyor ben borç-harç idare etmeye çalışıyorum. bir işe girdi eşim, ama maaş alamıyor. yani bana öyle söylüyor. evdeki bilgisayar is yerine gidiyor, isini kolaylaştırsın diye. ama geri gelmiyor.(!) evde duran alyansim kayboluyor ortadan, tektasim da kayboluyor ayni şekilde. zaman geçiyor ben arıyorum her yerde ama yok. eşim geliyor, daha önce yüzlerce kez baktigim çekmecede buluyor tektasimi. ama alyans yok, gelmiyor. (!)
biraz daha zaman geçiyor, bi aile dostumuzdan eşimin ailemdeki bütün erkeklerden borç istediğini, bazılarından aldığını, bazılarını ödeyip bazılarını ödemediğini öğreniyorum. burada ipler koptu tabii. çünkü ben eve ekmek alamadigimda bile, çocuğa bez alamadigimda bile ailemden kimseye en ufak şey yansıtmıyorum, borç istemiyorum. kardeşimden bile, üzülmesin durumumuza diye. aynı günlerde ne hikmetse kayinbabamin banka hesabında para eksildigini farkediyor kaynım ve kayinbabam.(!) tabii isler açığa çıkıyor artık. eşim benimle evlenmeden çok önce kumar oynadığını, o zamandan borçları olduğunu ve onlari kapatmaya çalışırken iyice battığını söylüyor. ben boşanmaya karar veriyorum ama ne yapacağıma dair bir fikrim yok küçücük bir bebekle. kendime güvenemiyorum çünkü annem yok... babam zaten yok gibi. ailesinin ısrarıyla bir sans daha vermeye karar verdim sonunda. babası bütün borçlarını kapatacağını söyledi çoğunu da kapattı kredi filan çekti adam. artık kumar oynamadığını söyledi özürler diledi yeminler etti eşim. bebeğimin hatırına affetmeye çalıştım.
ama affedemiyorum. hala ufak tefek yalanlarini yakaliyorum, hala bana anlatmıyor hiçbir şeyini.
maddi sıkıntımız hic bitmiyor. hali hazırda şuan hala kayinbabam ve kardeşimin destekleriyle çocuğa bez alabiliyoruz. yine işsiz çünkü ve aylardır evde oturuyor. maddi olarak sıkıntı çekmek bana zor gelmiyor, bekarken de çok çektim. çalışır öderiz yaparız diyorum onlar önemli değil. ama bana yalan söylenmesine, aptal yerine konulmaya tahammül edemiyorum. asla çekmem, kabullenmem diye ettiğim büyük büyük lafları yutuyorum simdi. hakaret, küfür, hem duygusal hem fiziksel şiddet bini bir para. ama ben de ayni şekilde karsilik verdiğim için onları düşünmüyorum bile. bütün bunlara nasıl katlandığıma inanamiyorum ben de ama çocuğum için katlanıyorum. onun düzeni bozulmasın, mutsuz olmasın diye. alışır elbet ama nasıl yapacağım, tek başıma nasıl büyüteceğim bilmiyorum. ileride bana kızar mı, mutsuz biri mi olur bilemiyorum. ben de boşanmış bir anne babanın çocuğuyum ama ben genç kızdım neredeyse onlar bosandiklarinda ve annemin en büyük destekcisiydim. çünkü babam da eşime çok benziyordu.
bütün bunları bana başka biri söylemiş anlatmış olsa hemen boşan deli misin ne çekiyorsun derdim. ama yaşarken öyle olmuyormuş öğrendim en acı şekilde. evlenir evlenmez neden çocuk yaptın diyenler olacaktır. sağlık sorunlarım vardı ve yüksek ihtimalle çocuğumun olmayabileceğini söyleyen doktorlarin yönlendirmesiyle hamile kaldım hemen. bunda da bir hayır vardır diyorum simdi.
kendimi düşünüyorum, hatalarımı düşünüyorum. benim de hatalarım vardır elbette. çok kontrol delisi bir insanım onu biliyorum. borç harç olaylarını hic sevmem. diyorum ki belki benden gizlemeleri o yüzden ama bütün bunlar yaptığı hataları geri çevirmiyor malesef. beni sevdiğini biliyorum. ama özgüveni yok sanırım ve belki çok para kazanarak daha güçlü olacağını zannetti bilmiyorum. herhangi bir sıkıntısı olmadı hiçbir zaman. dugunumuzu, evimizi, altinlarimizi hepsini kayinbabam yapti zaten. eşimin tek yapması gereken evi gecindirmekti. yani desem ki çok beklentiye girdim, tatiller istedim kıyafet ayakkabı ama öyle biri değilim. evlendik sadece balayına gittik onu da ben ödedim. durduk yere niye kumar oynar ki bir insan? anlayamıyorum.
artık kumar oynamadığıni biliyorum bu arada. bu olaylardan sonra yakaladigim yalanlar farkli seyler. olmuyor işte, bir turlu güvenemiyorum. sevgi saygı zaten kalmadı. tamamen tahammulsuzlestik birbirimize. hayatımı boyle biriyle geçirmek istemiyorum. ama çocuğumun da mutlu ve normal bir yuvada büyümesi en çok istediğim şeydi. o yüzden bir türlü adım atamıyorum.
bundan sonrası nasıl olacak bilmiyorum. sırtımı dayayabilecegim sadece 20 yaşında erkek kardeşim var. en azından düzenimi kurana kadar yardımcı olabileceğini biliyorum. devlet memuruyum, mesleğim var. çocuğuma kim bakacak bilmiyorum, kayinvalidem bakacaktı normalde. boşanırsak nasıl olacak bilmiyorum.
düzeleceğini bilsem maddi sıkıntıya da, kendi mutsuzluguma da raziyim. çocuğum için katlanirim. ama eğer düzelmezse ilerisi kızım için daha zor.
kayinvalidem ve kayinbabami çok seviyorum kendi anne babam gibi. yakın oturuyoruz ve onlar da torunlarina çok düşkünler. onları torunlarindan kızımı da onlardan mahrum bırakmak da çok zor geliyor.
çok detay verdim galiba çok uzun anlattım kusuruma bakmayın. gecenin 3 ünde bunları yazacak kadar dolmuşum işte. gerisini siz tahmin edin. tek başına çocuk büyütmek çok büyüyor gözümde. başından bu tip durumlar geçenlerin yardımını istiyorum özellikle.
şimdiden çok teşekkür ederim hepinize.
herkese merhaba.
sizlerle paylaşmak istediğim bir şey var. yardımlarınızı ve fikirlerinizi sunarsanız çok sevinirim. uzun olacak muhtemelen o yüzden şimdiden kusura bakmayın.
ben 25 yaşındayım. 2 yıllık evliyim ve 10 aylık bir bebeğim var.
eşimle birazdan bana hak vereceğiniz kadar çok boşanma sebebim var aslında. ama ben yine de doğru olan ne anlamaya çalışıyorum. elimden geleni yapmış olmanın vereceği rahatlığı tatmak istiyorum belki de bilemiyorum.
evlendikten sonra eşimde daha önce farketmediğim bazı huylarını görmeye başladım. sürekli yalan söylemek gibi mesela. aklınıza ne gelirse her konuda. ama özellikle maddi konularda çok büyük yanlışlar yaptı kendisi. evlendikten 3 ay sonra hamile kaldım. hamileliğimin 7.ayında eşim işten ayrıldı ben çalışmaya devam ediyordum sonra izine ayrıldım.
bu dönemlerde eşim çok korkunç birşey yaptı ve takılarımı benden habersiz bir arkadaşına götürdüğünü öğrendim. arkadaşına borç olarak verdiğini geri alacağını söyledi bana ben de merhametine, kiyamamasina bağlayıp affettim kendisini. tabi 8 buçuk aylık hamile olmam da etkiledi bu kararımı.
zaman geçti bilezikler hala ortada yok, eşim işsiz. ben doğum yaptım, annemi kaybettim çok zor günler geçiriyorum. kayınvalidem bir mecburiyetten ötürü memleketine gidiyor senede 4-5 ay ve çocuğuma bakacak kimse yok. bakıcı bulmaya hem maddi durum elvermiyor hem de zor durumdayız ve borçlarım var bir sürü.. işe başlar başlamaz zaten borçlara gidecek tüm ödemeler bakıcıya yine para yok.. annem de yok. evdeyim, ücretsiz izindeyim şuanda da hala.
biraz zaman geçiyor ben borç-harç idare etmeye çalışıyorum. bir işe girdi eşim, ama maaş alamıyor. yani bana öyle söylüyor. evdeki bilgisayar is yerine gidiyor, isini kolaylaştırsın diye. ama geri gelmiyor.(!) evde duran alyansim kayboluyor ortadan, tektasim da kayboluyor ayni şekilde. zaman geçiyor ben arıyorum her yerde ama yok. eşim geliyor, daha önce yüzlerce kez baktigim çekmecede buluyor tektasimi. ama alyans yok, gelmiyor. (!)
biraz daha zaman geçiyor, bi aile dostumuzdan eşimin ailemdeki bütün erkeklerden borç istediğini, bazılarından aldığını, bazılarını ödeyip bazılarını ödemediğini öğreniyorum. burada ipler koptu tabii. çünkü ben eve ekmek alamadigimda bile, çocuğa bez alamadigimda bile ailemden kimseye en ufak şey yansıtmıyorum, borç istemiyorum. kardeşimden bile, üzülmesin durumumuza diye. aynı günlerde ne hikmetse kayinbabamin banka hesabında para eksildigini farkediyor kaynım ve kayinbabam.(!) tabii isler açığa çıkıyor artık. eşim benimle evlenmeden çok önce kumar oynadığını, o zamandan borçları olduğunu ve onlari kapatmaya çalışırken iyice battığını söylüyor. ben boşanmaya karar veriyorum ama ne yapacağıma dair bir fikrim yok küçücük bir bebekle. kendime güvenemiyorum çünkü annem yok... babam zaten yok gibi. ailesinin ısrarıyla bir sans daha vermeye karar verdim sonunda. babası bütün borçlarını kapatacağını söyledi çoğunu da kapattı kredi filan çekti adam. artık kumar oynamadığını söyledi özürler diledi yeminler etti eşim. bebeğimin hatırına affetmeye çalıştım.
ama affedemiyorum. hala ufak tefek yalanlarini yakaliyorum, hala bana anlatmıyor hiçbir şeyini.
maddi sıkıntımız hic bitmiyor. hali hazırda şuan hala kayinbabam ve kardeşimin destekleriyle çocuğa bez alabiliyoruz. yine işsiz çünkü ve aylardır evde oturuyor. maddi olarak sıkıntı çekmek bana zor gelmiyor, bekarken de çok çektim. çalışır öderiz yaparız diyorum onlar önemli değil. ama bana yalan söylenmesine, aptal yerine konulmaya tahammül edemiyorum. asla çekmem, kabullenmem diye ettiğim büyük büyük lafları yutuyorum simdi. hakaret, küfür, hem duygusal hem fiziksel şiddet bini bir para. ama ben de ayni şekilde karsilik verdiğim için onları düşünmüyorum bile. bütün bunlara nasıl katlandığıma inanamiyorum ben de ama çocuğum için katlanıyorum. onun düzeni bozulmasın, mutsuz olmasın diye. alışır elbet ama nasıl yapacağım, tek başıma nasıl büyüteceğim bilmiyorum. ileride bana kızar mı, mutsuz biri mi olur bilemiyorum. ben de boşanmış bir anne babanın çocuğuyum ama ben genç kızdım neredeyse onlar bosandiklarinda ve annemin en büyük destekcisiydim. çünkü babam da eşime çok benziyordu.
bütün bunları bana başka biri söylemiş anlatmış olsa hemen boşan deli misin ne çekiyorsun derdim. ama yaşarken öyle olmuyormuş öğrendim en acı şekilde. evlenir evlenmez neden çocuk yaptın diyenler olacaktır. sağlık sorunlarım vardı ve yüksek ihtimalle çocuğumun olmayabileceğini söyleyen doktorlarin yönlendirmesiyle hamile kaldım hemen. bunda da bir hayır vardır diyorum simdi.
kendimi düşünüyorum, hatalarımı düşünüyorum. benim de hatalarım vardır elbette. çok kontrol delisi bir insanım onu biliyorum. borç harç olaylarını hic sevmem. diyorum ki belki benden gizlemeleri o yüzden ama bütün bunlar yaptığı hataları geri çevirmiyor malesef. beni sevdiğini biliyorum. ama özgüveni yok sanırım ve belki çok para kazanarak daha güçlü olacağını zannetti bilmiyorum. herhangi bir sıkıntısı olmadı hiçbir zaman. dugunumuzu, evimizi, altinlarimizi hepsini kayinbabam yapti zaten. eşimin tek yapması gereken evi gecindirmekti. yani desem ki çok beklentiye girdim, tatiller istedim kıyafet ayakkabı ama öyle biri değilim. evlendik sadece balayına gittik onu da ben ödedim. durduk yere niye kumar oynar ki bir insan? anlayamıyorum.
artık kumar oynamadığıni biliyorum bu arada. bu olaylardan sonra yakaladigim yalanlar farkli seyler. olmuyor işte, bir turlu güvenemiyorum. sevgi saygı zaten kalmadı. tamamen tahammulsuzlestik birbirimize. hayatımı boyle biriyle geçirmek istemiyorum. ama çocuğumun da mutlu ve normal bir yuvada büyümesi en çok istediğim şeydi. o yüzden bir türlü adım atamıyorum.
bundan sonrası nasıl olacak bilmiyorum. sırtımı dayayabilecegim sadece 20 yaşında erkek kardeşim var. en azından düzenimi kurana kadar yardımcı olabileceğini biliyorum. devlet memuruyum, mesleğim var. çocuğuma kim bakacak bilmiyorum, kayinvalidem bakacaktı normalde. boşanırsak nasıl olacak bilmiyorum.
düzeleceğini bilsem maddi sıkıntıya da, kendi mutsuzluguma da raziyim. çocuğum için katlanirim. ama eğer düzelmezse ilerisi kızım için daha zor.
kayinvalidem ve kayinbabami çok seviyorum kendi anne babam gibi. yakın oturuyoruz ve onlar da torunlarina çok düşkünler. onları torunlarindan kızımı da onlardan mahrum bırakmak da çok zor geliyor.
çok detay verdim galiba çok uzun anlattım kusuruma bakmayın. gecenin 3 ünde bunları yazacak kadar dolmuşum işte. gerisini siz tahmin edin. tek başına çocuk büyütmek çok büyüyor gözümde. başından bu tip durumlar geçenlerin yardımını istiyorum özellikle.
şimdiden çok teşekkür ederim hepinize.
Son düzenleme:
Eğer onunla gelecek için az da olsa umudun varsa kal bir yerinden tut evliliğinin ama eğer ona karşı gelecek umudun yoksa hiç durma
