Mutsuzluktan ölünür mü.. Ölüyorum mutsuzluktan,neden bu kadar zor olmak zorunda, çok üzgünüm çok... Ailemi karşıma alarak çıkmıştım bu yola, göğsümü gere gere seviyorum diyerek, hiç bir şey istemeden hiç zorluk çıkarmadan, evliliğin çoğu masrafını üstlenerek evlenmiştim..Bu yuva olsun diye, tırnaklarımla kazımıştım.. Güçlü görünmeye çalışıyorum, öyle duruyorum.. Tükendim, bittim, yenildim bir ah etmiyorum.. İçimdeki yangın bir beni yakıyor.. Evet boşanıyorum.. Kadına değer vermeyen şiddet uygulayan bi insandan boşanıyorum.. Bekliyorum ya bekliyorum, affetmek için değil, pişman olduğunu görmek için bekliyorum, öfkeme yenildim demesini bekliyorum, ben ettim sen etme demesini bekliyorum, en azından bunu yapmasını bekliyorum, bu kadar da değil ya diyerek bekliyorum, bir özürü, pişmanlığı hak ettim diyerek bekliyorum... Yoruldum beklemekten.. Peki neden bu kadar acıtıyor..Ne zormuş insanın sevildiğini sanması, tırnaklarıyla kazıdığı bir aşkta, tırnak kadar değerinin olmaması..