Epeydir durumumu paylaşmıyorum sitede. Sorunların hallolmasından değil , yine aynı şeyler yaşanacak, bir şey değişmeyecek kaygısından. Özetlersek evliliğimde 2 buçuk yılı geride bıraktım. Çoğu huzursuz, kavgalı tartışmalı aylardan oluşan 2 buçuk yıl. İki kez ayrılmanın eşiğinden döndük. Artık konuşmak bile gelmiyor içimden (eşimle) . Bazen üzülüyorum halimize, gidip hadi barışalım diyip sarılıyorum. 5 dakika geçmeden yine bir konudan dolayı tartışmaya başlıyoruz. Önceden derdim ki her şeye rağmen bu adamla evlendiğime pişman değilim, şimdi diyemiyorum. Keşke evlenmeseydim, keşke yalnız olsaydım, en azından binbir türlü kaygım olmazdı. Geleceğe dönük hiçbir plan yapamıyorum, çünkü bilmiyorum ki bu evlilik daha ne kadar sürecek. Hayat enerjim yok, gün boyu surat beş karış haldeyim. Aile faktörü olmasa dimdik dururum aslında. Çalışıyorum. Maddi anlamda muhtaç değilim eşime. Off çok bölük pörçük anlatmış olabilirim halimi. Neden diyenler olacaktır. Eşimle o kadar farklıyız ki. Nasıl bir araya geldik anlamıyorum. Flört de ettik 4 ay. Kültürler, dine olan yakınlığımız, siyasi görüşler vs çok farklı. Çok baskılıyor beni , bilhassa giyimime. Kusur arayan her giyside bulur bir şey. 'Benim eşim şöyle şöyle olacak. Olmazsa kapı orada.' Diyip duruyor. Çok bunaldım, bıktım, yıprandım, soğudum, sessizleştim. Bir de tartışmalarda çok kaba olabiliyor, küfürün alasını ediyor. Unutamıyorum, yutamıyorum o küfürleri.