Şuan aynı pozisyondayız takipteyim konunuzuMerhabalar herkese nasılsınız? İyisinizdir insallahöyle dönemlerden geçiyoruz ki insan bir şeyleri dert etmeye utanıyor. Su süreçler rutinlerimizin ne kadar da değerli olduğunu öğretti bizlere
Her neyse konuya gireyim
Çok büyük bir dert değil elbette ama bugün bir duygusallastim sanırım.
Konu başlığından da anlaşılacağı gibi büyük yalnızlık içerisindeyim
Çok şükür evliyim iki evladım var ama ben kastettiğim arkadaşım yok.
Önceden hep birileri olurdu çevremde
hep arkadaşlarım oldu ama özellikle anne olduktan sonra kendi kabuğuma çekildim onlarla oldum hep
Bu süreçte gelen davetleri geri çevirdim çoğu kez öyle öyle ortamlardan uzaklaştım
İki senedir falan da çalıştığım ortamı değiştirdim ama burada herkes kaynaşık ben kimseyle yakınlık kuramadım
Sap gibi gidip geliyorum.
Söyle işten dönüşte birini arasam desem annemden başka kimse yok
Zamanla çok yalnızlaşmışım kimsem kalmamış etrafımda
Hayat telaşı çocuklar borçlar derken kendim için hiç özel bir şey yapmadığımı farkettim
Yüksek lisansa başlamayı düşünüyorum ama iki küçük çocukla çok mu yıpranırım diyorum
Öyle işte içimi dökmek istedim
Çok üzülüyorum özellikle iş yerinde kimseyle samimiyet kuramıyorum
Ne yapsam ki
ÜzülmeyinMerhabalar herkese nasılsınız? İyisinizdir insallahöyle dönemlerden geçiyoruz ki insan bir şeyleri dert etmeye utanıyor. Su süreçler rutinlerimizin ne kadar da değerli olduğunu öğretti bizlere
Her neyse konuya gireyim
Çok büyük bir dert değil elbette ama bugün bir duygusallastim sanırım.
Konu başlığından da anlaşılacağı gibi büyük yalnızlık içerisindeyim
Çok şükür evliyim iki evladım var ama ben kastettiğim arkadaşım yok.
Önceden hep birileri olurdu çevremde
hep arkadaşlarım oldu ama özellikle anne olduktan sonra kendi kabuğuma çekildim onlarla oldum hep
Bu süreçte gelen davetleri geri çevirdim çoğu kez öyle öyle ortamlardan uzaklaştım
İki senedir falan da çalıştığım ortamı değiştirdim ama burada herkes kaynaşık ben kimseyle yakınlık kuramadım
Sap gibi gidip geliyorum.
Söyle işten dönüşte birini arasam desem annemden başka kimse yok
Zamanla çok yalnızlaşmışım kimsem kalmamış etrafımda
Hayat telaşı çocuklar borçlar derken kendim için hiç özel bir şey yapmadığımı farkettim
Yüksek lisansa başlamayı düşünüyorum ama iki küçük çocukla çok mu yıpranırım diyorum
Öyle işte içimi dökmek istedim
Çok üzülüyorum özellikle iş yerinde kimseyle samimiyet kuramıyorum
Ne yapsam ki
TeşekkürlerÜzülmeyin
Yaaa sizde mi benim gibisinizŞuan aynı pozisyondayız takipteyim konunuzu
Açıkçası o şekilde olup ama param olsaydı gezer turlara vs katılırdım diye düşünüyorumBide bekar olup yalnız olmak varki daha zoru
EvetYaaa sizde mi benim gibisiniz
Açıkçası o şekilde olup ama param olsaydı gezer turlara vs katılırdım diye düşünüyorum
Bi yerden sonra can sıkıyor yalnız yalnız herkes çift mutlu sen sadece izliyorsunAçıkçası o şekilde olup ama param olsaydı gezer turlara vs katılırdım diye düşünüyorum
Bu süreçte gelen davetleri geri çevirdim çoğu kez öyle öyle ortamlardan uzaklaştım
Tabi zor olur öyledeBi yerden sonra can sıkıyor yalnız yalnız herkes çift mutlu sen sadece izliyorsun
Sanırım siz beni yanlış anladınızSizin gibi bir arkadaşım var. Her gelmek istediğimizde reddetti. Bir zaman sonra hepimiz koptuk. Sonra oda yalnızlıkla alakalı instagramda laf sokmalı şeyler paylaşmaya başladı.
Ayda 1 kez çalışsanız da çocuğunuz da olsa misafir ağırlamak bu kadar zor değildir bence ya. Siz ayda 1 kez o fedakarlığı yapmayınca tabii ne arkadaş ne dost kalır.
Yüksek lisans iyi bir seçenek değil bence. Oda yorucu. Size daha dinlendirecek böyle kaynaşacak bir ortam lazım. Kadınlara özel spor salonu varsa çevrenizde o olabilir. Yada mutfağa meraklıysanız belediyenin kursları vs. Oralardan arkadaş edinebilirsiniz.
1 çocukla bende aynı durumdayımMerhabalar herkese nasılsınız? İyisinizdir insallahöyle dönemlerden geçiyoruz ki insan bir şeyleri dert etmeye utanıyor. Su süreçler rutinlerimizin ne kadar da değerli olduğunu öğretti bizlere
Her neyse konuya gireyim
Çok büyük bir dert değil elbette ama bugün bir duygusallastim sanırım.
Konu başlığından da anlaşılacağı gibi büyük yalnızlık içerisindeyim
Çok şükür evliyim iki evladım var ama ben kastettiğim arkadaşım yok.
Önceden hep birileri olurdu çevremde
hep arkadaşlarım oldu ama özellikle anne olduktan sonra kendi kabuğuma çekildim onlarla oldum hep
Bu süreçte gelen davetleri geri çevirdim çoğu kez öyle öyle ortamlardan uzaklaştım
İki senedir falan da çalıştığım ortamı değiştirdim ama burada herkes kaynaşık ben kimseyle yakınlık kuramadım
Sap gibi gidip geliyorum.
Söyle işten dönüşte birini arasam desem annemden başka kimse yok
Zamanla çok yalnızlaşmışım kimsem kalmamış etrafımda
Hayat telaşı çocuklar borçlar derken kendim için hiç özel bir şey yapmadığımı farkettim
Yüksek lisansa başlamayı düşünüyorum ama iki küçük çocukla çok mu yıpranırım diyorum
Öyle işte içimi dökmek istedim
Çok üzülüyorum özellikle iş yerinde kimseyle samimiyet kuramıyorum
Ne yapsam ki
Aslında bende seviyorum yalnızlığı o yüzden belki de bu durum oluşuyor dediğiniz gibicidden aynı durumdayız. ama ben hem yakınıyorum hemde hiçbir çaba göstermiyorum bunun için. yalnızlık çok konforlu geliyor galiba. garip bir çıkmaz. ne olacak bilmiyorum
bu arada zaten hayatınız yoğundur yüksek lisans fikrini unutun bence. daha eğlenceli kolay birşeyler yapabilirsiniz vaktiniz varsa.
Sanırım biraz kendi tercihimiz oluyor bu durum seviyoruz yalnızlığı1 çocukla bende aynı durumdayım
Yaş ilerledikçe insanlardan darbe yedikçe kendi öz ailene çekirdek ailene geri dönüyorsun
Eskiden evde keyif almazken şu an ailemden başka kimseyle vakit geçirmekten keyif alamıyorum almıyorum
Ben de konuyu takipteyim
Evet valla daha fena dertleniyorsun.evde oturup kendi kendini motive etmeye çalış daha iyi gelir.nerden geldik şu dünyaya bilmem ki dertten başka birşey değil valla.Bi yerden sonra can sıkıyor yalnız yalnız herkes çift mutlu sen sadece izliyorsun
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?