- Konu Sahibi fataldanger
- #1
Ben istedim ki derdi yalnızlık, soyutlanmışlık, dışlanmışlık, depresiflik ,sosyal hayatında kendine ifade edememezlik olanlar bu başlık altında buluşsunlar.Çünkü benim derdim şu,bu,o derken kendim için bir başlık açıp da benim derdimin etrafında dönen bir muhabbet istemedim,belki biraz bencillik olacak gibi geldi.
Ben çok yalnızım.Bu kez cidden şiddetle hissettiğim bir kötürümlük halini aldı.Tamam eskiden de bedensel bir yalnızlık söz konusuydu ama şimdi ruhen de itilmiş,atılmış hissediyorum.Özellikle okul hayatımda,derslerde, belli bir tartışma konusunda,sınıfta kendimi ifade edemiyorum.Sınıf dışında herşey çok güzel, çok rahatım.O sınıfa girince lanetlenmiş gibi ağzımı bıçak açmıyor,bir fikrimi bile iddia edemiyorum.Ve sırf bu yüzden insanlar,beraber ders aldığım sınıf arkadaşları benim çok boş,belli bir karakteri,fikri olmayan biri olduğumu sanıp beni önemsiz mi görüyorlar diye kafama takıyorum.Benim zekadan yoksun aptal bir insan olduğumu mu düşünüyorlar diye takılıyorum.Zaten hiçbirisiyle arkadaşlığım da yok.Kaç yıldır muhabbetim olan eskilerden kalan bir arkadaş! da beni sattı en sonunda,o da beni attı...Çünkü kullanma tarihim bitti,bunun farkındayım.
Öte yandan sınıfın dışındaki hayatımda,okulun farklı yerlerinde,yolda,belde fikirlerimi,sorguladığım şeyleri, yaşam hakkındaki düşüncelerimi çok net dile getirip kendimi ifade edebiliyorum.Böyle olunca da şu geliyor aklıma; acaba dışarıdaki insanlar kolay lokma,bilgisiz de o yüzden mi onların yanında bülbül kesiliyorum da bilgili ve zeki olan bölümdaşlar arasında böyle kalıyorum?Bu da benim kendime olan güvenimi ve saygımı büyük oranda sarsıyor ve kendimi çok uyduruk hissediyorum.
Ve işte en kötüsü dışlanmışlık hissi..Varlığının bile farkedilmemesi bir insan için en büyük acıdır belki de.Çünkü hepimiz bu dünyada ben de varım demek için doğmuşuz.
Yorumlarınız,sizin de bu tür sorunlarınız vardır elbette..Her türlü paylaşalım.Yoldaşız sonuçta...
Ben çok yalnızım.Bu kez cidden şiddetle hissettiğim bir kötürümlük halini aldı.Tamam eskiden de bedensel bir yalnızlık söz konusuydu ama şimdi ruhen de itilmiş,atılmış hissediyorum.Özellikle okul hayatımda,derslerde, belli bir tartışma konusunda,sınıfta kendimi ifade edemiyorum.Sınıf dışında herşey çok güzel, çok rahatım.O sınıfa girince lanetlenmiş gibi ağzımı bıçak açmıyor,bir fikrimi bile iddia edemiyorum.Ve sırf bu yüzden insanlar,beraber ders aldığım sınıf arkadaşları benim çok boş,belli bir karakteri,fikri olmayan biri olduğumu sanıp beni önemsiz mi görüyorlar diye kafama takıyorum.Benim zekadan yoksun aptal bir insan olduğumu mu düşünüyorlar diye takılıyorum.Zaten hiçbirisiyle arkadaşlığım da yok.Kaç yıldır muhabbetim olan eskilerden kalan bir arkadaş! da beni sattı en sonunda,o da beni attı...Çünkü kullanma tarihim bitti,bunun farkındayım.
Öte yandan sınıfın dışındaki hayatımda,okulun farklı yerlerinde,yolda,belde fikirlerimi,sorguladığım şeyleri, yaşam hakkındaki düşüncelerimi çok net dile getirip kendimi ifade edebiliyorum.Böyle olunca da şu geliyor aklıma; acaba dışarıdaki insanlar kolay lokma,bilgisiz de o yüzden mi onların yanında bülbül kesiliyorum da bilgili ve zeki olan bölümdaşlar arasında böyle kalıyorum?Bu da benim kendime olan güvenimi ve saygımı büyük oranda sarsıyor ve kendimi çok uyduruk hissediyorum.
Ve işte en kötüsü dışlanmışlık hissi..Varlığının bile farkedilmemesi bir insan için en büyük acıdır belki de.Çünkü hepimiz bu dünyada ben de varım demek için doğmuşuz.
Yorumlarınız,sizin de bu tür sorunlarınız vardır elbette..Her türlü paylaşalım.Yoldaşız sonuçta...
Son düzenleme:
