Başlıkta da belirttiğim gibi sorunum yalnızlığa alışmak. Üniversiteye hazırlandığım dönemlerde kendimi eve kapattım, okulda bile kimseyle konuşmaz sürekli uyurdum, okul bitti 2 sene boyunca istediğim yer için kendimi eve kapatıp ders çalıştım, kendime bir dünya kurdum, bütün arkadaşlarımla arada konuşmak dışında görüşmeyi kestim. Aradan iki sene geçti okula gidip geliyorum ama bu durumu hala üzerimden atamadım.
Arkadaşlarım var aslında sorunum içine kapanıklık veya yalnızlık hissi değil sadece evdeyken daha mutluyum. Bir kere arkadaşımla buluşursam yakın zamanlarda ikinciye buluşmak veya konuşmak istemiyorum. Erkek arkadaşımla bile haftada bir kereden fazla buluşmak işkence gibi geliyor. Kendimi çok mutsuz ve halsiz hissediyorum. Onu sevmediğimden değil kesinlikle bu, sürekli buluşunca ne yapacağız ne konuşacağız? Her gün buluşanlara o kadar özeniyorum ki... Sözlendik, hala nasıl oldu farkında değilim. Evlenirsek ne yapacağım sürekli dip dibe onu hiç bilmiyorum zaten. Sonuç olarak ben halimden memnunum üniversite hayatı, dersler derken her şey güzel, kolay da hayat böyle geçmez sonuçta. Yaşıtlarım geziyor, bunun iş hayatı da var. Ben nasıl aşabilirim bu durumu? Fikirlerinizi belirtirseniz çok mutlu olurum. Teşekkürler şimdiden
Arkadaşlarım var aslında sorunum içine kapanıklık veya yalnızlık hissi değil sadece evdeyken daha mutluyum. Bir kere arkadaşımla buluşursam yakın zamanlarda ikinciye buluşmak veya konuşmak istemiyorum. Erkek arkadaşımla bile haftada bir kereden fazla buluşmak işkence gibi geliyor. Kendimi çok mutsuz ve halsiz hissediyorum. Onu sevmediğimden değil kesinlikle bu, sürekli buluşunca ne yapacağız ne konuşacağız? Her gün buluşanlara o kadar özeniyorum ki... Sözlendik, hala nasıl oldu farkında değilim. Evlenirsek ne yapacağım sürekli dip dibe onu hiç bilmiyorum zaten. Sonuç olarak ben halimden memnunum üniversite hayatı, dersler derken her şey güzel, kolay da hayat böyle geçmez sonuçta. Yaşıtlarım geziyor, bunun iş hayatı da var. Ben nasıl aşabilirim bu durumu? Fikirlerinizi belirtirseniz çok mutlu olurum. Teşekkürler şimdiden
ama sıkılıyorum sanki evde olmadigim gün boşa geçmiş gibi hissediyorum koşa koşa evime geliyorum.
bu gerçekten bir sorun sanırım.
aslinda cok sevdigim ve deger verdigim arkadaşlarım var ama hicbir bir kendim degil 
iş sürekli hale gelince gerçekten çok sıkılıyorum, ne diyeceğimi ne anlatacağımı şaşırıyorum. her gün buluşsak ses çıkarmadan film izlesek, kitap okusak, oyun oynasak tamam ama birlikte bir şeyler yapmak mı? kaçacak yer arıyorum. ağustos sonu tatil planımız var ne yapacağım hiç bilmiyorum 
