- 2 Eylül 2009
- 259
- 73
- 98
- 35
- Konu Sahibi gul_perisi
- #1
çok üzgünüm geçmek bilmeyen depresyon içindeyim toparlanıp kalkamıyorum, kendimi kimseye yakın hissetmiyorum, kimsenin beni anlamadığını düşünüyorum, derin yalnız duygusu içerisindeyim, eşim, ablam annem babam kimse bana yardım edemez kafamdan geçen değersizlik duygusunu silemezler. kendimi beğenmediğim için bir türlü mutlu olamıyorum, arkadaş çevrem yok, üzülmekten başka bir şey yapmayı beceremiyorum.
birilerinin beni anlamasına ihtiyaç duyuyorum , yani sürekli başımı okşayacak beni pışpışlayacak birisi olsun istiyorum, iş ortamı, insanlar bana zor acımasız geliyor.
Birde kendimi yetişkin gibi hissetmiyorum sanki küçük çocuk gibi hissediyorum nerede nasıl davranmalıyım bilmiyorum, sürekli etrafımda bir rol model arıyorum o nasıl davranırsa bende öyle davranıp normal görünmeye çalışmalıyım, aklımdan geçen kaygı bozukluğunu fark edilmesin istiyorum, aynı zamanda da içimden geçenleri haykırmak ben kendimi çok yalnız ezik ve değersiz görüyorum biliyor musunuz siz nasıl böyle güçlü görünüyorsunuz diye sormak istiyorum birilerine... psikolojik destekte alıyorum ama o da bana kendimi daha kötü hissettiriyor, çünkü bir fayda sağlamadığını bir şeyleri değiştirmenin benim elimde olduğunu ancak buna gücümün olmadığını anladım. kendimi yalnız hissediyorum ;(
birilerinin beni anlamasına ihtiyaç duyuyorum , yani sürekli başımı okşayacak beni pışpışlayacak birisi olsun istiyorum, iş ortamı, insanlar bana zor acımasız geliyor.
Birde kendimi yetişkin gibi hissetmiyorum sanki küçük çocuk gibi hissediyorum nerede nasıl davranmalıyım bilmiyorum, sürekli etrafımda bir rol model arıyorum o nasıl davranırsa bende öyle davranıp normal görünmeye çalışmalıyım, aklımdan geçen kaygı bozukluğunu fark edilmesin istiyorum, aynı zamanda da içimden geçenleri haykırmak ben kendimi çok yalnız ezik ve değersiz görüyorum biliyor musunuz siz nasıl böyle güçlü görünüyorsunuz diye sormak istiyorum birilerine... psikolojik destekte alıyorum ama o da bana kendimi daha kötü hissettiriyor, çünkü bir fayda sağlamadığını bir şeyleri değiştirmenin benim elimde olduğunu ancak buna gücümün olmadığını anladım. kendimi yalnız hissediyorum ;(
amaaaa napimmmmm hep ayni ya neden bu şükürsüzlük biz ne zaman böyle kullar olduk ...konun da benim yüzümden kapanıcak k.b
Böyle insanın yoğurası geliyor. 
Gece ayak ucum da kıvrılır uyur. O yanımdayken kabus bile görmem. Kıvır zıvır dolabım var. Ondan saklamak için örgü yünlerimi bir kutuya doldurup dolabın üzerine kaldırmıştım. Bulursa karıştırıp dağıtıyor. Zaten yanında örgü örmek de mümkün değil. Yaramaz kutuyu buldu ve yünlerimin üzerinde uyuyor şu an. 
Kulaklarını ve patilerini kutuya sığdıramamış garibim. Bak! Örgü de mutlu eder. Amigurumi oyuncaklar örebilirsin boş zamanlarında.
