slm kızlar,çook büyük bir dert değil benimki ama sizlerle paylaşmak istedim çok sıkıldığım ve içimdekileri dökmek zorunda hissettiğim için.şu hayatta çok yanlızım ailem var çok şükür seviliyorum onlar tarafından ufak tefek sorunlar olsada ki her ailede olur ama çook kafaya takan biri olduğum için büyütebiliyorum zaman zaman.ben duygusal anlamda çok yanlızım mesela 26 yaşındayım 6 senedir hiç ilişkim olmadı çok çekingen içine kapanık bir yapım olduğu için ve erkeklere güven meselesi de var tabi.biliyorum oturduğum yerden bulamam aşkı şuan birde evdeyim işsizim iyice kapattım kendimi ördüm duvarları üstüme..ama çok istiyorum aşık olmayı sevmeyi sevilmeyi... kim istemez ama hep kendime kızıyorum konuşmasını beceremem çok sıkarım kendimi hemen kızarır bozarırım kendimi çok küçümserim yanlışmı yaptım, rezilmi oldum bir sürüü evhamlar işte.bu yüzden hep kaybederim.... 6 sene öncesindede sadece 2 ay biriyle çıkmıştım çocukça birşeydi gülüp geçiyorum şimdi saymıyorum bile onu bir dahada olmadı ne benim beğendiğim ne de teklif eden beni beğenen biri. tecrübem olmadığı için şimdi çok korkuyorum bi ilişkiden cesaret edemiyorum arkadaşım mesela biriyle tanıştırmak ister istemiyorum der geri çeviririm sonra kızarım kendime at şu adımı kır şu inadını yık duvarlarını işte diye kızarım kendime eskiden çalıştığım yerde bir müşterim bi gün gözlerime bakıp sen görücü usulüyle evleneceksin demişti hiç unutmam bunu saf sessiz sakin yapımı gördü tabi böyle dedi ama ben böyle istemiyorum hangi devirdeyiz aşık olmak sevmek tanımak istiyorum kendim bulmak istiyorum amaaaa işte.olmuyor..Meşhur mahalle baskısıda var şimdi tabi yaş geldi...sırf aşk meşk değil toplumda çok yanlız hissediyorum kendimi kimse anlamıyor beni ciddiye alınmıyorum sanki tek bi samimi arkadaşım var başka hiç arkadaşım yok onlada şöyle, ben onun dostuyum ama o benim dostum mu??. Böyle hissediyorum o da bi başka mesele...Neyse çook uzun oldu üşenmeyip okuduysanız teşekkürler..yardım istemek amaçlı değil sadece içimi dökmek istedim yazarsanız da bişeyler çok sevinirim