19 yaşındasın ve her şeye geç mi kaldın? Üniversiteyi her defasında kazanmama rağmen akraba vs muhabbetlerine senelerce gönderilmedim, sinirden stresten bir dünya rahatsızlık yaşadım ama mücadele ettim gittim okudum, dolayısıyla 27 yaşımda bitirdim, yaşım yüzünden iş bulamadım, 31 yaşımda kimsenin onaylamadığı(yaş muhabbetlerinden) çok sevdiğim adam ile evlendim, iş bulamama sorunum devam etti, eşimle neredeyse iki sene boyunca sadece makarna yedik diyebilirim, üzerine çok severek evlenmemize rağmen birbirimizi öldürecek hale geldik, zamanla toparladık ve bu durum düzeldi, ağır bir depresyondayken silkelendim ve hiç bilmediğim bir sektörü öğrenip kendime iş kurdum, çok güzel paralar kazandım/kazanıyorum, bunlar yaşanırken eşim de mezun oldu, iş tecrübesi edindi, hakkı olan yerde çalışmaya başladı vs. ama sorunlar bitmedi yine bir sürü hastalık vs derken 37 yaşımdayım daha iki hafta önce bebeğim oldu :) şimdi bir anne olarak şöyle bir düşünüyorum da meğer ben hiç üzülmemişim, hiç mutlu olmamışım, hiç endişe duymamışım, tüm ağlamalarım yalanmış bunların hepsinden özür dilerim, evladım olunca anladım gerçek duygu dediğin şu an yaşadıklarımmış.
Bu yazdıklarım çok ama çok yüzeysel şekli ama özetle hayatımdaki her şey, tam anlamıyla bir çöp parçası için bile aşırı derecede mücadele etmek zorunda kaldım, başkalarında olduğu gibi hiçbir şey önüme serilivermedi ama en çaresiz zamanlarımda dahi kendime zarar vermeyi düşünmedim, eğer yaşıyorsam hayatın benim için planları devam ediyordur ve kader gayrete aşıktır deyip toparlandım. Biliyorum bunlar sana boş gelecek, ne anlatsak da herkesin cehennemi kendinedir onu da çok iyi biliyorum ama çok gençsin, lütfen yapma, hayat çok güzel ve ciddi anlamda sürprizlerle dolu.
