yardımınıza ihtiyacım var nolur yardım edin akıl verin lütfen..

merabalar.üniversite ikinci sınıfta okuyorum.hayat artık çok zor gelmeye başladı.çok kaygılıyım her açıdan.annemi kaybedersem babamı kaybedersem onları üzersem iş bulamazsam,geçinemezsem.3 yıllık çok güzel giden bi ilişkim var.erkek arkadaşım 7 çocuklu bi ailede büyümüş üniversite okuma fırsatı ele geçirememiş Allah a şükür işinde gücünde kendini geliştirmeye çalışan biri.aramızda 7 yaş var.geçen gün anneme anlattım bu durumu olumlu karşıladı.anlattığına göre iyi bir çocuğa benziyo dedi.bişiler için erken olduğunu söyledi.bende böyle düşünüyorum erkek arkadaşım haklı olarak ciddi bişiler olsun artık istiyor.okul bitincede evleniriz düşüncesinde.fakat ben hiç hazır değilim böyle bir duruma.biraz aileme yardım etmek onlarla vakit geçirmek istiyorum.kafamda öyle korkularım var ki sevdiğim insanı kırıyorum yok yere hırpalıyorum.onu kaybetmekte istemiyorum.kendi mutluluğumdan vazgeçtim artık.sadece onu mutlu görmek istiyorum.dün ufak bi tartışma yaşadık.annem o kadar zorluk çekti bi iki sene yardımcı olmak istiyorum dedim.o da evlenince de yapabilirsin bunu dedi.ben senden para pul mu isticem dedi.evlenmek yuva kurmak geçindirmek bunlar yeteri kadar zorken nasıl yapabilirim bunları.sevdiğimin arkasında duramıyorum korkularım yüzünden.mutsuz olmaktan onu yıpratmaktan korkuyorum.ve bunu bi kaç haftadır yapıyorum.elinden geleni yapmasına rağmen hala çocuğun üstüne gidiyorum sonra pişman oluyorum.bi çıkış yolu bulamıyorum.bi yandan onun annesi haklı olarak bi adım görmek istiyo.bi kaç gündür başka biriyle olsa daha mutlu olucak belki diyorum.gücüm kalmadı artık.psikolojim alt üst oldu.onu bekletip oyalamaya da hakkım yok.onla konuştuğumda hak veriyo bana.ama ikimizde seviyoruz.ama ben onun yanında olamıyorum.annem çok çekti çok emek verdi bana.okul bitince hemen çekip gitmek annecimin hakketmediği bişey.çok seviyorum ailemi arkadaşımı.hazır deilim her açıdan sözlenmeye ciddi bi adım atmaya.korkularımı dile getirdim onu sevmediğimi düşünüyo haklı olarak.vazgeçemiyorumda bu kadar üstüne gitmeme rağmen hala bi çıkış yolu bulmaya çalışıp yanımda olmaya devam ediyo.dün artık oyalamayım seni çok üzüyorum seni yuvanı kurarsın bir an önce dedim.benim senden sonra evlenecemi mi düşünüyosun bu kadar kolay mı dedi.insan kaç kere hayatında evlenmek mutlu olmak isticeği insanı bulur ki dedi.bu kadar korkuyoken onu bekletmek düşüncesi ağır geliyo.yaşı geçiyo artık ne yapıcamı bilmiyorum.Allah rızası için bişiler söyleyin.bunu yaşayanlarınız var mı aranızda.hayat anlamsız geliyo artık tek bu konu deil herşey üzmeye yetiyo beni.sadece ailem ve arkadaşım mutlu etmeye yetiyo beni.annemlele babam sorunlu bi evlilik geçirdiler istemiyorum sanırım böle bi evlilik yaşamak.olumsuzluklar kafamda gezinip duruyo.hatta hiç evlenmek istemiyorum.ama sevdiğim insanı da azat edemiyorum vazgeçemiyorum.diceksiniz seviyosan durucaksın arkasında.duramıyorum korkularım tavan yaptı artık.mutsuz etmek istemiyorum bu korkularımla onu.nolur bişiler söyleyin..

Hayata atılmak ve önemli kararlar almak elbette zor ama bence hiç acele etme,kendine biraz zaman tanı.Annen ve erkek arkadaşını mutlu etmeye çok odaklanmışsın,peki ya senin mutluluğun ? Onların ne istediğini,neye ihtiyacı olduğunu düşüneceğine önce kendi isteklerini netleştirmelisin.Erkek arkadaşının hemen evlenmek için ısrarcı olması bana biraz haksızlık gibi geldi.Öğrencilik hayatı gerçek hayata benzemiyor.İstersen önce mezun olup,gerçek hayata atıldıktan sonra evlilik kararını tekrar gözden geçir.Tatsız olacak biliyorum ama sen üniversite mezunu iken,eşinin olmaması ileride sorun yaratabilir.İyice ölçüp tartmadan,ısrar karşısında acele karar vermek yanlış olabilir.Karamsarlıkların ve kararsızlıklarını yenmek için pozitif düşünce ile ilgili kitaplar okuyabilirsin.Bu tür kitaplar insanı motive ediyor ve daha iyi hissettiriyor.Biraz kendini dinle,hayatının planını yap ve sevdiklerini o planın içine (olmaları gereken yere) kendin yerleştir,gerisi zaten gelir.

kendisi açıktan üniversite okuyo.benden çok daha girişimci sosyal biridir.fakat onun bu pozitifliğine karşı benim negatifliğim mutsuz ediyo onu farkındayım.bende mutsuzum bu durumdan fakat bi türlü aşamıyorum bu korkuları.annemin çekmiş olduğu sıkıntılar mı bu kadar etkiledi beni bilemiyorum.hayırlısı olur herşeyin umarım saolun görüşleriniz için..