Merhaba
Hanımlar çok yorgunum...manevi anlamda daha çok yorgunum.
Iki çocuğum var, biri 2 buçuk yaşında diğeri 6 aylık.
Büyük oğlan hep aktif enerjisi çok bir çocuk. Yani rahatca oturup yemek yiyelim çay icelim..hatırlayamam...kendisi yiyebilmesine ragmen masada atraksiyon eksik olmaz..aman ye hemen kalk diyorum kendime...
Avrupada yaşıyorum ve buradaki insanlardan görüp beğendigim şeyleri uyguluyorum, mesela rutinler, taviz vermemek vs. Telefon tablet vs yok. Tv izlemeyi ayarında tutmaya çalışıyorum(keşke hiç olmasa).
Elimden geldiğince ikisiylede ilgileniyorum..gün oluyor iyi geçiyor(yani ağlamadığım gün) ama genellikle perişan oluyorum. Büyüğü henüz konuşamadığından bağırîyo bebegi uyandiriyo veya huzursuz ediyor...kapıya dayanıp dısarı gitmek istiyor. Temiz hava iyidir parkta oynasin diye gidiyoruzda ama bazen evde huzurla oturup cocuklarla oynamak istiyorum, yorgun oluyorum yürümeye mecalim kalmiyor...bi benimki mi böyle? Bi yere gidene kadar zamanında hazirlanmamiza ragmen ikisi aglamaktan catlar kan ter icinde kalirim, kendi tipimden bahsetmek istemiyorum bile...yani nedir allah askina savastan mi kaciyoruz..sinirlerim dayanmiyor ben bu kadar zor olacagini ön göremedim...eşimle agiz tadiyla oturup tv izleyip cay icmek yok..hep bi aksiyon doyur yatir yatana kadar uykum geliyor aninda komalik oluyorum..
Arkadaslarimin cocuklarida benimkilerle yasit veya yaslari yakin, ama masallah uysalca evde oynuyorlar...kiz erkek fark etmiyo yani...
Sizin 2 küçük cocukla gününüz nasi geciyo? Ya kosturmaktan oturup insan gibi kahvalti/ yemek yiyemiyorum...hata mi yapıyorum yada kendimden mi çok veriyorum anlamadim...
Kusura bakmayin karisik yazdim ama saat burada henüz 2 bucuk olmasina ragmen benim pil bitti
Hanımlar çok yorgunum...manevi anlamda daha çok yorgunum.
Iki çocuğum var, biri 2 buçuk yaşında diğeri 6 aylık.
Büyük oğlan hep aktif enerjisi çok bir çocuk. Yani rahatca oturup yemek yiyelim çay icelim..hatırlayamam...kendisi yiyebilmesine ragmen masada atraksiyon eksik olmaz..aman ye hemen kalk diyorum kendime...
Avrupada yaşıyorum ve buradaki insanlardan görüp beğendigim şeyleri uyguluyorum, mesela rutinler, taviz vermemek vs. Telefon tablet vs yok. Tv izlemeyi ayarında tutmaya çalışıyorum(keşke hiç olmasa).
Elimden geldiğince ikisiylede ilgileniyorum..gün oluyor iyi geçiyor(yani ağlamadığım gün) ama genellikle perişan oluyorum. Büyüğü henüz konuşamadığından bağırîyo bebegi uyandiriyo veya huzursuz ediyor...kapıya dayanıp dısarı gitmek istiyor. Temiz hava iyidir parkta oynasin diye gidiyoruzda ama bazen evde huzurla oturup cocuklarla oynamak istiyorum, yorgun oluyorum yürümeye mecalim kalmiyor...bi benimki mi böyle? Bi yere gidene kadar zamanında hazirlanmamiza ragmen ikisi aglamaktan catlar kan ter icinde kalirim, kendi tipimden bahsetmek istemiyorum bile...yani nedir allah askina savastan mi kaciyoruz..sinirlerim dayanmiyor ben bu kadar zor olacagini ön göremedim...eşimle agiz tadiyla oturup tv izleyip cay icmek yok..hep bi aksiyon doyur yatir yatana kadar uykum geliyor aninda komalik oluyorum..
Arkadaslarimin cocuklarida benimkilerle yasit veya yaslari yakin, ama masallah uysalca evde oynuyorlar...kiz erkek fark etmiyo yani...
Sizin 2 küçük cocukla gününüz nasi geciyo? Ya kosturmaktan oturup insan gibi kahvalti/ yemek yiyemiyorum...hata mi yapıyorum yada kendimden mi çok veriyorum anlamadim...
Kusura bakmayin karisik yazdim ama saat burada henüz 2 bucuk olmasina ragmen benim pil bitti
anlayacaginiz annelik cok zor. birde sizin iki cocuk. cok normal bunlari yasamaniz. esiniz biraz destek olursa azda olsa kurtarirsiniz. booool enerji yapacak seyler tuketmeye calisin elinize gectigi anlarda. cocuklarinin yas araliginda cok fark olmasi iyi degil zaten. simdi zor olur ama ilerde cok rahat edersiniz. ben bunlara ragmen oglusum emmeyi biraksa 3 yasinda yine hamile kalmak isterim
