Herkes hayatta belli zorluklar yaşayarak bulunduğu konuma geliyor, hayat görüşü oluşuyor ve karakteri oturuyor. Herkes gibi ben de hayatım boyunca zorluklar yaşadım. Yasadığım zorluklar beni geliştirmek yerine karamsar bir kişilik yaptı. Bu da gelişmemin önüne geçti. Mesela insanlarla konuşurken bile korkak biriyim. Eziliyorum, sesim öyle kısık çıkıyor ki ve kekeliyorum. İnsanlardan korkuyorum. Kişiliğim sessiz. Özgüvenim hiç gelişmedi. Aksine öyle yanlışlar yaptım ki kendime artık hiç saygı duymuyorum. Ama her şeyin acısını ben çekiyorum. Ne yaptıysam kendime yaptım diyerek kendimi teskin etmeye çalışıyorum. Hayatta fikirlerini, düşüncelerini ifade edemeyen biriyim. Bu durumdan kurtulmak istiyorum. Sağlam duruşlu, fikirlerini ifade edebilen, mantıklı fikirleri olan biri olmak istiyorum. Karamsarlıktan kurtulmak istiyorum. Bunun için ne yapmalıyım? Tavsiye verebilir misiniz?
-
-
Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Yaşadıklarıma rağmen olgunlaşamadığımı hissediyorum.
- Konu Sahibi Obor
- Başlangıç Tarihi
- 9 Aralık 2013
- 2.120
- 1.396
- 158
- 8 Mart 2016
- 7.911
- 13.034
- 163
- 28 Temmuz 2015
- 799
- 1.021
- 113
- 4 Nisan 2010
- 1.662
- 156
- 688
Okurken bu yaşadıklarımnbenim yaşadıklarım mı dedim kendi kendime..
Canım kaç yaşındasın bilmiyorum ama 27 yaşında olgunlaştım ben. Annem bana hep sen hala çocuksun okudun mesleğin var çalışıyosun ama hala hayatla ilgili hiç bir bilgin yok geliştirmedin kendini derdi.
Hamile kaldım bana dediki hep derler ya anne olunca annemi anladım diye, ben sana diyorum ki anne olunca sadece beni değil hayatın ne olduğunu anlıycaksın görüceksin dedi. Gerçekten de öyle oldu kızım doğduktan sonra hayatı tam anlamıyla anladım insanların gerçek yüzünü ne kadar nankör bencil olduklarını gördüm. Eskiden hiç bir ortamda sesi çıkmayan ben artık kimseden korkmadan net bi şekilde kendimi ifade edebiliyorum, çünkü insanların gerçek yüzünü gördüm. Sen de zamanla öğreniceksin bunu yaşayarak tecribe ederek. Ama önce kendine güven ben güvenimi kızım dünyaya gelince kazandım.
Yazdıklarınız için çok teşekkür ederim. Bana ümit verdiniz.
- 8 Mart 2016
- 428
- 324
- 103
- 34
ben böyle bir yazı yazdım mı diye ikileme düştüm bir an... canım noktasına virgülüne o kadar "ben"i anlatmışsın ki. bir konu açmayı düşündüm tıpkısını yazardım. yaşadıklarımız bize tecrübe kazandırdığını düşünsek de aslında ders almayıp yine aynı hatalara düşebiliyoruz yani en azından benim için öyle. mesela üzüleceğimi bile bile ladese girdiğim o kadar çok olay oldu ki üstelik bunun ardı arkası kesilmedi. nedenine gelince sanırım ben acıdan zevk alan biriyim herşey normal olunca monoton geliyor bana ve birşeyler yarım kalıyor. gerçi kangren olan durumlarda da yarım kalıyor her iki ucu b.klu değnek anlayacağın. bumerang a benzetiyorum yaşadığım olayları. insanlar çıkarcı oldukça yada bir kötülüklerini gördükçe kendimi çekiyorum sonra yine ileri atılıyorum. kendi iç dünyamda kendimle çok barısık biriyim ama gel gelelim sosyal hayatta birşey konusurken elim ayağıma dolanır konuları ordan oraya çekerim birşey konusurken başka bişey anlatırım falan. ama şöyle de birşey var dışardan bakınca da herkes imrenilecek güzellikle ve duruşta olduğumu söyler. dışı seni içi beni yakar hesabı yani demekki.
Gerçekten böyleyse sevindim yazarken kolay oluyor, çekinmiyorum ama gerçek hayatta gerçekten kekeliyorum, sesim öyle kısık çıkıyor ki. Özgüvensiz konuştuğumu bana o kadar çok kişi söyledi ki bu zamana kadar. Bana benimle aynı yaşta olan biri bile 22 yaşindasin, küçük değilsin, sen bu halinle nasıl evleneceksin, nasıl çalışacaksın dedi. Ve o dile getirdi. Eminim beni tanıyan herkes böyle düşünüyor. Kendimi olduğum gibi kabulleneyim diyorum ama çevrem, gittiğim ortamlar kabullenemiyor. Gittiğim ortamlarda yaşımın öne sürülüp, kıyas yapılarak ekeştirilmekten gerçekten bıktım. Birkaç ay sonra belki de işe girecem. Ama korkuyorum sırf bu yüzden.
bende 22 yaşında öyle kolay kendi düşüncelerimi söyleyemezdim.yanlış bir şey söylerim alay sözkonusu olur falan diye düşünürdüm.şöyle bir yöntem söyleyim sana biraz deli işi gibi gelebilir ama aynanın karşısına geç ve herhangi bir konu hakkında kendinle konuş.ayrıca lütfen kitap oku evdede kafana takılan bir konu hakkında kendi kendine konuşma denemeleri yap.ben senin durumun ifade edememek olduğunu düşünmüyorum.iafde etmek konusunda başarlısın.
Anlattıkların bana benziyor ama en azından duruşunla dışardan bakanlara güvensizliğini belli etnemene sevindim. Bu çok önemli bir şey. Çünkü insanlar birilerini duruşuyla yargılamaya bayılıyor. Düşün duruşum bile benim nasıl biri olduğumu ifade ediyormuş. Ben sürekli bu eleştirilere maruz kalıyorum. Senin o yönden şükredilecek bir nimete sahip olduğunu düşünüyorum. Diğer söylediklerin ben de hatalarımdan ders alıyor gibi gözüksem de aynılarını tekrar yapıyorum. Ki büyük hatalar yapmaya başladım artık. Sadece istediğim hatalarıma rağmen ne yapmış olursam olayım dik durmak.
Teşekkür ederim sesli kitap okumayı düşünüyorum kendi kendime konuşan biri değilim ama denicem. Lisede edebiyat öğretmenim aynanın karşısında her gün 10 dakika konuşun demişti. Demek ki önemli bir şey sen de söylediğine göre.
Benzer Konular
