sorunum şu ki; yaşadıklarımı biri ile paylaşmasam içim rahatlamıyo.
hani derlerya sıkıntı paylaşınca azalır, sevinç paylaşınca çogalır diye.
tamda böyle düşünüyodum şimdiye kadar.
mesela kötü bisey yaşıyorum diyelim hemen anlatmak istiyorum ki beni sakinleştirsin.
yada iyi bişey geldi başıma hemen paylaşmak istiyorum.
ve sorun tamda burda başlıyo artık bunun doğru bişey olmadığını düşünüyorum.
(zaten belli başlı kişilere anlatırım) ama anlatmaya o kadar alışmışım ki bundan vazgeçemiyorum.
sanki yarım sewinç yaşıyorum gibi. yada üzüntüm hiç azalmıcak gibi geliyo.
bu durum çok rahatsız ediyo beni. kendi içimde yaşaya bileyim istiyorum
var mı bi önerisi olan
vee asıl merak ettigim sizde mi böylesiniz? yaşadıklarınızı paylaşma ihtiyacı hissidiyo musunuz???
not:öyle herşeyide anlatmam aslında benim için önemli olan gerçekten üzen yada mutlu eden şeyleri.
(tabi bunlar basit gelebiliyo bazen karşı tarafa)
hani derlerya sıkıntı paylaşınca azalır, sevinç paylaşınca çogalır diye.
tamda böyle düşünüyodum şimdiye kadar.
mesela kötü bisey yaşıyorum diyelim hemen anlatmak istiyorum ki beni sakinleştirsin.
yada iyi bişey geldi başıma hemen paylaşmak istiyorum.
ve sorun tamda burda başlıyo artık bunun doğru bişey olmadığını düşünüyorum.
(zaten belli başlı kişilere anlatırım) ama anlatmaya o kadar alışmışım ki bundan vazgeçemiyorum.
sanki yarım sewinç yaşıyorum gibi. yada üzüntüm hiç azalmıcak gibi geliyo.
bu durum çok rahatsız ediyo beni. kendi içimde yaşaya bileyim istiyorum
var mı bi önerisi olan
vee asıl merak ettigim sizde mi böylesiniz? yaşadıklarınızı paylaşma ihtiyacı hissidiyo musunuz???
not:öyle herşeyide anlatmam aslında benim için önemli olan gerçekten üzen yada mutlu eden şeyleri.
(tabi bunlar basit gelebiliyo bazen karşı tarafa)
