- 14 Eylül 2012
- 10.762
- 12.401
- 298
- Konu Sahibi Oyledeguzel
- #21
Son 1 yıldır kendimi tamamen enerjisiz ve bitik hissediyorum.
Hayatım çok yolunda değildi konularımda da vardır zaten ama, çok çok daha kötü günlerimde bile içimde bir heves, umut ve güç vardı.
Maneviyatım ve içimdeki o heyecan artık yok.
Hele ki son günlerde o kadar fazlalaştı ki.
Psikologa gittim çok kronik bir şey değil mevsimsel ve gayet normalsin dedi bana.
Bir yılda dört mevsim değiştirdik hepsi mi mevsimsel diye düşünüyorum.
Ailem beni çok yıpratıyor ve son altı aydır da aşırı derecede çatışma var evde huzurum yok.
Sevgilimle durumlar bazen iyi bazen kötü.
Ama, yine de hakkını yemeyeyim beni hiç bırakmadı.
Diğer yandan birden 5 kilo verdim ki sıkıntı bana kilo verdirir.
Yüzüm çöktü gözlerimdeki o parıltı gitti.
Tamamen iletişimsiz takıntılı bir tip olmaya başladım.
İlaç kullanmak istemiyorum.
Terapiye de gittim ama, ben o en kötü zamanlarımda bile içimde olan umudu istiyorum geri.
Yani terapist bana anlatıyor ama, ben inanmıyorum.
İnancım kalmadı böyle kocaman bir boşluk hali.
Bazen çok aşırılaşıyor, bazen normal seviyelerde bu hal.
Bir de böyle kendimi çirkin, yaşlı ve bakımsız eskimiş hissediyorum.
Oysa sevgilim en kötü halimde bile gördüğünde gelip alnımdan öptü beni.
Yaşam enerjimi emmişlerde posası kalmış gibiyim bu aralar.
Siz hiç böyle oldunuz mu?
Bu halden nasıl çıktınız?
İnanın içimde kocaman bir boşluk var ve artık çok iletişimsiz biri olmaya başladım, çok içime kapanıyorum.
Bir de bu hal bende sinir yapıyor.
Kaç yaşındasın, okuyo musun çalışıyo musun? Anlayamadım.. Acaba hayattan beklentilerin mi azaldı?
Ben üniversitede bir dönem öyle olmuştum ama aştım çok şükür. İlaç kullandım çünkü manik depresyon tedavisi görmem gerekiyordu. Manik depresyon hastasıyım ama şu an şikayetlerimi yaşamıyorum. Üniversitedeki o umutsuz dönemime kadar da hiç şikayet yaşamamıştım. Hayata sıkı sıkı tutunmak gerekiyor galiba.
Ben üniversiteye girdikten sonra bir amacım kalmadı gibi tuhaf bir hisse kapılmıştım. Ailem çok üstüme geliyordu. Arkadaşlarımla gezip tozmalarıma çok müdahale ediyorlardı. Sevgilimin kıskançlıkları. Üzerimdeki baskılar. dersler falan filan. Bir anda bigün her şeyi bırakıyorum dedim. O dönem bütün dersleri bıraktım. Sevgilimden ayrıldım. Annemlerle konuşmamaya başladım. ve psikiyatriste gidip psikoterapilere başladım. O yaz bulunduğum şehri değiştirdim staj için. O yaz 4 ayda kendimi buldum. Spor yaptım. Yeni arkadaşlar edindim ve başka bir sevgilim oldu. 2 yıllık ilişkimi (yani şimdiki eşimiii :))) ) bırakıp yaz aşkı edindim. :))) Deli gibi alkol aldım. Her şeyin dibine vurdum. Döndüğümde rahatlamıştım. Ve bi daha kimsenin bana hesap sormasına falan izin vermedim. Zaten ailem başka şehre taşındı. İnşallah öyle şeyler yaşamam artık. Ama bir çok tabumu o zaman yıktım ben. Muhtemelen bi daha hiç o kadar dibe vurmam.
Hayatındaki her şeyi gözden geçir. Kendini tanımaya çalışıp. Beklentilerini düşün. Ya da hiç düşünme. Her şeyi koyver gitsin. :) Zamana ihtiyacın var toparlanıcaksın..
(
)
