Yaşam enerjim yok

ardacinar

Guru
Kayıtlı Üye
30 Kasım 2013
1.805
1.943
333
Konuya nerden baslasam bilemedim belirgin net biseyler yok ben evli iki cocuk annesi bi kadinim calismiyorum genelde evdeyim esimle hafta sonlari gezeriz hafta ici rutin gecer ama son zamanlarda aklimda ya ölürsem ya bana bisey olursa ya da anneme babama esime çocuklarima bisey olursa kaygisi taşiyorum kendimi sürekli oyalamaya çalişıyorum zaten anksiyete geçmisimde var
Diyorum ki kendi kendime bu hayat bi sekilde gececek bitecek şükredip ani yasa diyorum ama olmuyor
Yeni ev aldik daha bir sene olmadi bi kac odaya perde alsam hali alsam cok guzel olacak ama üşeniyorum gereksiz buluyorum amaaan diyorum o da perde bu da perde diye ev icinde isime hakimim temizligimi yemegimi yaparim film izlerim netten kitap okurum el isi yaparim yuruyus yaparim kendimi motive etmek icin ugrasiyorum da ama kaygiliyim ilaclara geri mi dönmeliyim acaba karmakarisik yazdim kusuruma bakmayin kafamda karmakarisik zaten
 
Yeniden anksiyeteniz nüksetmiş olabilir.
Bir psikolog ile görüşseniz iyi olabilir.
Bir de mevsimsel de olabilir ben de bitigim bu aralar
 
Ayni ben , ilacı bıraktım tam iyilestim derken babam yoğun bakıma yattı, Allah bizi açlık ve sevdiklerimizle sınamasın 🙏 ev araba mal mülk hiç önemli değil ,annem babam eşim çocuklarım sağ olsun ve aç kalmayalim yeter. İnşallah Rabb'im babamı da bize bağışlasın 🙏 . Ben ilaca geri döndüm hamileliğin ilk gününden beri, ve artık seni bilmem ama iflah olmam heralde bilemiyorum, neyse Allah sevdiklerimizi başımızdan eksik etmesin.

Eğer kaygı gereksiz ise doktora gityada psikologa git.
 
Ayni ben , ilacı bıraktım tam iyilestim derken babam yoğun bakıma yattı, Allah bizi açlık ve sevdiklerimizle sınamasın 🙏 ev araba mal mülk hiç önemli değil ,annem babam eşim çocuklarım sağ olsun ve aç kalmayalim yeter. İnşallah Rabb'im babamı da bize bağışlasın 🙏 . Ben ilaca geri döndüm hamileliğin ilk gününden beri, ve artık seni bilmem ama iflah olmam heralde bilemiyorum, neyse Allah sevdiklerimizi başımızdan eksik etmesin.

Eğer kaygı gereksiz ise doktora gityada psikologa git.
Amiin babaniza acil sifalar diliyorum kaygilarim gereksiz evet abartiyorum bunu biliyorum ama engelleyemiyorum
 
Konuya nerden baslasam bilemedim belirgin net biseyler yok ben evli iki cocuk annesi bi kadinim calismiyorum genelde evdeyim esimle hafta sonlari gezeriz hafta ici rutin gecer ama son zamanlarda aklimda ya ölürsem ya bana bisey olursa ya da anneme babama esime çocuklarima bisey olursa kaygisi taşiyorum kendimi sürekli oyalamaya çalişıyorum zaten anksiyete geçmisimde var
Diyorum ki kendi kendime bu hayat bi sekilde gececek bitecek şükredip ani yasa diyorum ama olmuyor
Yeni ev aldik daha bir sene olmadi bi kac odaya perde alsam hali alsam cok guzel olacak ama üşeniyorum gereksiz buluyorum amaaan diyorum o da perde bu da perde diye ev icinde isime hakimim temizligimi yemegimi yaparim film izlerim netten kitap okurum el isi yaparim yuruyus yaparim kendimi motive etmek icin ugrasiyorum da ama kaygiliyim ilaclara geri mi dönmeliyim acaba karmakarisik yazdim kusuruma bakmayin kafamda karmakarisik zaten
Bende doğum yaptıktan sonra başladı bu durum merak ettim neden böyle oldum diye aslında ölüm farkındalığı ile yüzleşmek esas konu. Durup dururken gidip eşim uyurken onu izliyorum çocuklarıma sarılıyorum falan onlara bise olursa ben naparim gibi fikirler kafamda donup duruyo ölümlü dünya diye bende hayatı çok suni yapay buluyorum sonucu ölüm olduğu için. Bir taraftanda hayat çok tatlıdır bırakmak istemezsin. Örneğin ergenken işte allahım al canımıda kurtulayım diyorduk ve bi anlamı yoktu sadece bi sitem ama şimdi kolay kolay ölüm kelimesini ağzıma alamıyorum çok ağır bi cümle olduğunu anladım ölmek bu kadar kolay bişey değil sonuçlarını ilk kez kafanda ölçüp biçiyorsun farkındalık ve ölüm gerçeğiyle yüzleşme kaygılandiriyo ve bunları çok düşünmemeye çalış hayatın içindesin ve bu anî yasa inan zaman şu gibi akıp geçiyor ben yeni farkettim ve kendime kızıyorum neden daha iyi değerlendiremedim diye sizde durumu kabullenip yaşamayı deneyin
 
Bende doğum yaptıktan sonra başladı bu durum merak ettim neden böyle oldum diye aslında ölüm farkındalığı ile yüzleşmek esas konu. Durup dururken gidip eşim uyurken onu izliyorum çocuklarıma sarılıyorum falan onlara bise olursa ben naparim gibi fikirler kafamda donup duruyo ölümlü dünya diye bende hayatı çok suni yapay buluyorum sonucu ölüm olduğu için. Bir taraftanda hayat çok tatlıdır bırakmak istemezsin. Örneğin ergenken işte allahım al canımıda kurtulayım diyorduk ve bi anlamı yoktu sadece bi sitem ama şimdi kolay kolay ölüm kelimesini ağzıma alamıyorum çok ağır bi cümle olduğunu anladım ölmek bu kadar kolay bişey değil sonuçlarını ilk kez kafanda ölçüp biçiyorsun farkındalık ve ölüm gerçeğiyle yüzleşme kaygılandiriyo ve bunları çok düşünmemeye çalış hayatın içindesin ve bu anî yasa inan zaman şu gibi akıp geçiyor ben yeni farkettim ve kendime kızıyorum neden daha iyi değerlendiremedim diye sizde durumu kabullenip yaşamayı deneyin
Aynen hislerime tercuman olmussunuz hersey yapay geliyo iste ev araba alma hirsinda olanlar dedikoduyla ugrasanlar hersey ama hersey cok garipsiyorum o insanlari eskiden cocuklarim yoktu kaygilarimda yoktu gidip gelip sariliyorum onlara ya birisine bisey olursa yada ben hastalanirda hastanelere dusersem cocuklarima kim bakar ölürsem ortada kalirlar kafamdan hic cikmiyor bunlar gurbatteyim annem uzakta kardesim bari yakinimda olsaydi diyorum cikamiyorum icinden
 
Aynen hislerime tercuman olmussunuz hersey yapay geliyo iste ev araba alma hirsinda olanlar dedikoduyla ugrasanlar hersey ama hersey cok garipsiyorum o insanlari eskiden cocuklarim yoktu kaygilarimda yoktu gidip gelip sariliyorum onlara ya birisine bisey olursa yada ben hastalanirda hastanelere dusersem cocuklarima kim bakar ölürsem ortada kalirlar kafamdan hic cikmiyor bunlar gurbatteyim annem uzakta kardesim bari yakinimda olsaydi diyorum cikamiyorum icinden
Bende eski halimi cok ozluyorum hic boyle bi derdim yoktu doğum yapmadan önce kafam ne kadarda rahatmış ölüm yokmuş gibi yaşıyormuşum dedim benimde oturdugum şehirde ailemden kimse yok buda insani hassaslaştiriyo babam cok yakin bi zamanda yogun bakima varacak derece hastalandi 3 ay hastanede yatti buda cok tetikledi beni ilk kez ciddi ciddi ya babama bise olursa diye kendimi kurmaya başladım sonrada cok kizdim kendime ağzımdan yel alsin düşüncesi bile dehsete düsürmüstu beni.Birde annelik duygusunun getirdiği bişey bu kaygı korku. ölümden çok korkuyorum demiştim eşime bana tuhaf tuhaf bakti ve saçmalama niye böyle şeyler düşünüyorsun dedi :) yani kafa o kadar rahat bizim yaşadığımız bu durum anksiyete oluyo sanırım herkes ölümden korkuyo ama işler kaygıya dönünce hayatı erteleyip duruyoruz ve tat alamıyoruz
 
Back
X