Öyle yorgunum ki..yaşama sevincim hiç yok,mutluluklarım sadece bir an..çok şükür Rabbime hep sığınıyorum dualarımı ediyorum huzurlu oluyorum sabah kalktığımda tekrar aynı umutsuzluk ve bıkkınlık devam ediyor..şükür büyük bir derdim yok kendime kızıyorum hatta nankörlük etme diye ama içimden bir şey yapmak gelmiyor..belki de hayatımda birinin olmaması,hep hayal kırıklığına uğramam bunda etken...çünkü insanın özel hayatı her şeyine yansıyo bakışlarınız bile değişiyor..
Benim gibi hisseden var mı acaba neler önerirsiniz?