- 13 Ağustos 2017
- 189
- 380
- 103
- Konu Sahibi yildiztozuu
- #1
Buraya yazıyorum ama ne anlatmaya çalıştığımı yine de tam olarak anlatamayacağım.Anca içimi açıp görmek gerekiyor.Ufakliktan beri sorunlu bir ailenin içinde sevgisiz büyüdüm.Babam ve annem birbirlerini aldatirlar kendileri de bunlari bildikleri halde herşeye göz yumarlardi.Kavgalar gürültüler arada kalirdim hep.Dayaklar da yerdim.
24 yaşında evlendim.27 yaşındayım 1.5 yaşında dünyalar tatlısı bir kızım var.
Eşim genel olarak iyidir.Bekarken kpss için ugrasirdim iyi puan yapardim mülakatlar vss.Adam beni memur olurum sandi da aldı. Neden böyle diyorsunuz diyeceksiniz dugunüme 1 hafta kala sinava bir sebepten dolayi giremiyordum.Bu bana ne serefsizligimi koydu ne pisligimi.Hatta eski nişanlısı ile bile kiyasladi o daha iyiydi en azından gibisinden.Ben bütün bunlari sineye cektim zaten sorunlu bir ailem vardi herseyimi kavga döğüş halletmistim vazgecemezdim.Evlendik güzel gidiyordu herşey.Ama bu yine en ufak birseyde "birşeyi de becer" "birşeyi de hallet" gibisinden konuşurdu bende neyi ima ettigini anlardim ve içim yanardi.Girdim sinavlara cok iyi puanlar aldim sayisiz mülakatlar.Olmadi olmadi olmadi.Hamileyken markette bi cikolata aldım esim bana parasinin olmadığını onu birakmami söyledi.Halbuki kendisi memur ve karttan alisveris yapardık.Maas gelince odenirdi.O cikolata okadar zoruma gitti ki hala yazarken gözlerim dolu dolu olur.Bıraktım çikolatayı ordan domates seciyordum gozlerim doluyor bir iki damla akiyor kendimi tutuyorum kızariyorum.Oylesine zoruma gitti.Hani genel olarak boyle mi derseniz hayir değil ama sürekli paranin lafini yapar.(Ailesine kardeşlerine gözü kapali verir ama onlara asla öyle birsey yapmaZ)
Çok tartıştık bu yüzden cok kavgalar oldu.Neden ozelde calismiyorsun derseniz de yok o kabul edilmiyor bizde.Memurluk olacak.Neyse o arada bende instagramla uğraşıyorum belki birseyler yaparim diye.Tam kizim doğacağı zaman hesabim 400bine yakin takipci oldu.(2 sene sonrasinda yani) Ufak tefek reklam gelirim oluyor cok şükür sirf bu yuzden bile kendimi okadar iyi hissediyorum ki.Üstümde ic dünyamda oyle bir baskı olmus ki esim bana sana şunu alalim,telefon alalim bilmem ne dediğinde bile ondan asla istemiyorum.Hatta bu huyumdab okadar nefret ediyor ki benden tek birsey istemiyorsun kabul etmiyorsun diyor.Ben o yasanilanlari atamadim ki üstümden.
Psikolojim öyle bir yere vardi ki bazen mevzu olup da eşi de hemsire veya öğretmen veya baska birsey bu yüzden gibi muhabbetler de öyle etkileniyorum ki inanilmaz bir kiskanclik, gıpta etme gibi duygular hissediyorum.Allahim diyorum icimdeki bu kötü huydan beni kurtar.
Benimle mezara gidecek gibi duruyor.Ve bu yasanilanlari hic unutamiyorum.Bir mevzu çıksın tekrar dökülüyor icimden bunlar.Biz birbirimize giriyoruz.Eşim zaten gönül almasini asla bilmez.Gelir özür diler bakar ki hala kırgınım baslar saydirmaya.Ruhuma hiçbir zaman dokunamiyor bu yüzden.Etrafımda görüyorum birbirlerini oyle guzel seven gosteren insanlar var ki.Neden diyorum.Bu hayatta hic gulemeyecek miyim diyorum.Ki ben icinde öylesine yasam enerjisi dolu bir insanım.Her kötü durumda bu esim bile olsa hep destek verip moral veren insanim.Ama ben çökünce beni kimse kaldiramiyor.
Kendim evde birseyler yapip sattim basta güzel gidiyordu sonra onda da işler olmamaya başladı.Ufak tefek reklam gelirim oluyor ama onun da garantisi yok iki gun sonra hesabının kapatilmayacagini bilemezsin.Icimde öylesine birseyler yapma isteği var, birseyler başarma.Ben de basarabiliyormusum diye herkese gosterebilme.Ama yok Rabbim bana nasip etmiyor.Cok emek verdim elimde kocaman bir hiç..Yaşam enerjim, hayallerim artik ölüyor, ben ölüyorum ama elini uzatan tutup kaldiran kimse yok........
24 yaşında evlendim.27 yaşındayım 1.5 yaşında dünyalar tatlısı bir kızım var.
Eşim genel olarak iyidir.Bekarken kpss için ugrasirdim iyi puan yapardim mülakatlar vss.Adam beni memur olurum sandi da aldı. Neden böyle diyorsunuz diyeceksiniz dugunüme 1 hafta kala sinava bir sebepten dolayi giremiyordum.Bu bana ne serefsizligimi koydu ne pisligimi.Hatta eski nişanlısı ile bile kiyasladi o daha iyiydi en azından gibisinden.Ben bütün bunlari sineye cektim zaten sorunlu bir ailem vardi herseyimi kavga döğüş halletmistim vazgecemezdim.Evlendik güzel gidiyordu herşey.Ama bu yine en ufak birseyde "birşeyi de becer" "birşeyi de hallet" gibisinden konuşurdu bende neyi ima ettigini anlardim ve içim yanardi.Girdim sinavlara cok iyi puanlar aldim sayisiz mülakatlar.Olmadi olmadi olmadi.Hamileyken markette bi cikolata aldım esim bana parasinin olmadığını onu birakmami söyledi.Halbuki kendisi memur ve karttan alisveris yapardık.Maas gelince odenirdi.O cikolata okadar zoruma gitti ki hala yazarken gözlerim dolu dolu olur.Bıraktım çikolatayı ordan domates seciyordum gozlerim doluyor bir iki damla akiyor kendimi tutuyorum kızariyorum.Oylesine zoruma gitti.Hani genel olarak boyle mi derseniz hayir değil ama sürekli paranin lafini yapar.(Ailesine kardeşlerine gözü kapali verir ama onlara asla öyle birsey yapmaZ)
Çok tartıştık bu yüzden cok kavgalar oldu.Neden ozelde calismiyorsun derseniz de yok o kabul edilmiyor bizde.Memurluk olacak.Neyse o arada bende instagramla uğraşıyorum belki birseyler yaparim diye.Tam kizim doğacağı zaman hesabim 400bine yakin takipci oldu.(2 sene sonrasinda yani) Ufak tefek reklam gelirim oluyor cok şükür sirf bu yuzden bile kendimi okadar iyi hissediyorum ki.Üstümde ic dünyamda oyle bir baskı olmus ki esim bana sana şunu alalim,telefon alalim bilmem ne dediğinde bile ondan asla istemiyorum.Hatta bu huyumdab okadar nefret ediyor ki benden tek birsey istemiyorsun kabul etmiyorsun diyor.Ben o yasanilanlari atamadim ki üstümden.
Psikolojim öyle bir yere vardi ki bazen mevzu olup da eşi de hemsire veya öğretmen veya baska birsey bu yüzden gibi muhabbetler de öyle etkileniyorum ki inanilmaz bir kiskanclik, gıpta etme gibi duygular hissediyorum.Allahim diyorum icimdeki bu kötü huydan beni kurtar.
Benimle mezara gidecek gibi duruyor.Ve bu yasanilanlari hic unutamiyorum.Bir mevzu çıksın tekrar dökülüyor icimden bunlar.Biz birbirimize giriyoruz.Eşim zaten gönül almasini asla bilmez.Gelir özür diler bakar ki hala kırgınım baslar saydirmaya.Ruhuma hiçbir zaman dokunamiyor bu yüzden.Etrafımda görüyorum birbirlerini oyle guzel seven gosteren insanlar var ki.Neden diyorum.Bu hayatta hic gulemeyecek miyim diyorum.Ki ben icinde öylesine yasam enerjisi dolu bir insanım.Her kötü durumda bu esim bile olsa hep destek verip moral veren insanim.Ama ben çökünce beni kimse kaldiramiyor.
Kendim evde birseyler yapip sattim basta güzel gidiyordu sonra onda da işler olmamaya başladı.Ufak tefek reklam gelirim oluyor ama onun da garantisi yok iki gun sonra hesabının kapatilmayacagini bilemezsin.Icimde öylesine birseyler yapma isteği var, birseyler başarma.Ben de basarabiliyormusum diye herkese gosterebilme.Ama yok Rabbim bana nasip etmiyor.Cok emek verdim elimde kocaman bir hiç..Yaşam enerjim, hayallerim artik ölüyor, ben ölüyorum ama elini uzatan tutup kaldiran kimse yok........
ne varsa eski jenerasyonda varmış. 