Yasamaktan nefret etmek

Mayflower75 · 4 Şubat 2017

Ailenin sorunu aşırı korumacı davranmaları. Sizinki de bunu baskı olarak algılamak.
Ve bunlar intiharı istemek için yeterli nedenler değil.
Madem 30 yaşında olgun bir kadinsiniz şikayet etmek yerine çalışın çabalayın ayrı bir eve çıkıp kendinize yeni bir hayat kurun.

Meleknaz · 4 Şubat 2017

haytav .!.:
Yok dayak degil de sinirsel hastaliklar aile yuksek tansiyon hastasindan felcli hep. Gec gidecem sanane ben 30 yasimdayim diyecem felc gecircekler vebali ustume kalacak kendi vicdanim el vermiyor.

Bu da bir çeşit öğrenilmiş çaresizlik. Böyle engelleri burada çok okuyoruz. Eşimin yaptıklarını babama anlatırsam kalp krizi geçirir, sevgilimle birlikte olduğumu annem duyarsa hastanelik olur bilmem ne olur. Hiç te bir şey olmaz. Tansiyon hastasıysa zaten ilaç kullanıyordur.

minekosan · 4 Şubat 2017

Bıcak kemiğe dayanmamıs demekki daha, eger dayansaydı böyle sızlanmak yerine harekete gecerdin.

Amor-a · 4 Şubat 2017

haytav .!.:
Yazilanlari okuyunca sadece sikayet ediyorum gibi olmus. Tabi hakli olarak been eksik anlattim. İki universite bitirdim yuksek lisans yaptim kpss drn guzel bir puan aldim mulakatta elediler 6 kez ucundan dondum. Aileme ozellikle ergenlikte "ben ozgur olmak istiyorum" diye kac kere kavga ettim sayisini hatirlamiyorum normal bagirma cagirma da degil. Bi keresinde annemin cevabi su oldu "e tatile gittik ya daha ne" ozgurlukten kasiti ailenin dibinde yasamak. 17.00 da eve geliyorsam okuldan cikip abartmiyorum 17.01 de balkonda bakiyor olur yanimda arkadasim varsa kim o ne konusuyordunuz ne dedi diye mutlaka sorar tamam devir kotu de her zaman boyleydi ve hic arkadasim olmadi bu yuzden. Bu sadece birkac olay bunun gibi nice kavga oldu en sonunda baktim kendim iyice hasta oliyorum he he dedim gectim. Sevgilim olsun evleneyim dedim sevilmedim. zaten acikcasi umidim yok ben erkek olsam boyle aileyle istemezdim. Yine de belli etmemeye calistim dertlerimi olmadi yanlis insanlardi belki. Yani ugrasiyorum devam et diyorum kendime ha gayret diyorum ama ben tam bitise yaklasirken sanki camdan bi kapi cikiyor. Yolumu degistireyim diyorum yine ayni.
Birde dikkat cekmek beni sevin sevkat gosterin diye yazmadim bunlari. Gercekten hissettiklerim bu. İster inanin ister inanmayin ona bile gucum yok zira..

Senin sorununun kökeni belli. Ben de göreve başladıgımda ailemle yaşıyordum. Resmen kafeste gibiydim. Tamam bana bir zararları yok ama özgürce karar alamıyordum. Sürekli annemin otoriter sesi sanki zihnimde yankılanıyordu. Öyle et torbası gibi evden işe işten eve. Neyse kendimi zihnen hazırladım olaya konsantre oldum ve bir cesaretle ben tayin istiyorum dedim. Tabi küslük kavga tartışma filan artık göze almıştım. Sonra resmen elimde bir bavulla geldim büyükşehire. Evimi tuttum eşyaları aldım annemle babam hala ufak kırgınlık var içlerinde ama iyiki gelmişim diyorum. Bir çok şeyi bu şekilde yaptım zorlandıgım zamanlarda oldu ama hayat gerçekten daha anlamlı benim için. Orda kalsaydım ne uzar ne kısalırdım oldugum yerde sap gibi. Ama burda kurslara yurtdışılarına gittim farklı çevreler edindim. Kafam bozulsa alıp başımı çekip gidebiliyorum kimseye hesap vermeden bu çok güzel. Sende hafiften bence hazırlan hedef koy plan yap. Depresyonla sadece kendini daha da dibe sokarsın.

Yasamaktan nefret etmek

Ayrıntılı Düzenleme

Mayflower75

Never give up.!!

Meleknaz

Herşeyin hayırlısı

minekosan

Popüler Üye

Amor-a

Nirvana

Benzer Konular