Arkadaşlar,benim çocuğum da son derece iştahsız ve zayıf.Boy normal olduğundan zayıflığını çok dert etmiyorum.Yeme konusunda
onu özgür bırakmak istiyorum,daha doğrusu yaptığım onca araştırmadan çıkardığım ve bana da mantıklı gelen bu.Zaten genetik faktörü de var ki,benim bebekliğimi bilen herkes sen büyüdüysen bu da büyür diyor.
Ancak üzerimdeki psikolojik baskı o denli büyük ki,istemeye istemeye çocuğumu yemeye zorluyorum."Doktora götür iştah şurubu yazdır..yemiyo diye hemen bırakma gez peşinden..zorla ver..halley yedir,kaymaklı bisküvi yedir kilo alsın diyoruz onları da vermiyor ,halbuki ne kadar iyi gelir verse..kurudu kaldı çocuk..hasta olur bu gidişle bu..rengi de mi sararmış ne..ah yavrum ne olacak senin halin böyle..genetikmiş senin neren zayıf (sezeryan sonrası kilom 53 süt olsun diye abartarak yediğim halde)...kafasını dzilerinin arasına sıkıştıracaksın zorla tıkacaksın ağzına (birileri yapmış çocuğu çok kilo almış).. vs.vs...." daha hangi birini sayayım.Bunları aile büyüklerinin söylediğini herhalde belirtmeme gerek yok.Öyle ki biletimi aldım ailemin yanına gidiyorum bir süreliğine,bu baskılara uyup çocuğuma baskı yapmak ya da gereksiz yere şuruplar filan vermek zorunda kalmamak için.
Diyeceğim o ki;
Çocuğunuzun kilosu ve boyu normal değerlerin çok dışında değilse (genetik faktörler gözönüne alındığında tabi),hareketlerinde,
dikkatinde v.s bir sorun da yoksa ve en önemlisi çevrenizde size baskı yapan birileri yoksa,yemek yeme konusunu onun inisiyatifine bırakın (teklif var,ısrar yok hesabı :))ve enerjinizi onunla olabildiğince keyifli vakit geçirmeye ayırın.Çünkü bu yıllar onun tüm hayatını şekillendiren yıllar.Bizimle olan ilişkisinin en güçlü olduğu yıllar,yemek için daha önlerinde uzun bir ömür var ama bizimle geçirebilecekleri ilk 3-4 yıl başka yok.
(Ben bunların hiçbirini yapamıyorum, yaptığım anda "rahat, sorumsuz anne" oluyorum,eğer fırsatınız varsa siz yapın derim.)