Merhaba
Küçük bi kasabada doğdum büyüdüm, 6 kız çocuklu bi ailenin 2. çocuğuyum.Öğretmen oldum atandım çalışıyorum çok şükür, babam çiftçi annem ev hanımı, geleneksel bi anadolu ailesiyiz.Doğup büyüdüğüm ve şuan ailemin hala yaşıyor olduğu kasaba eğitim seviyesi oldukça düşük, kız çocuklarının hala okutulmadığı, 18ine gelince çocukların evlendirildiği klasik bi kasaba.İlçeye 25 km, il merkezine 70 km uzaklıkta.
2012 yılında üni'den mezun oldum, o yaz kasabaya geri döndüm, çalışmadığım için atanamadım da.İlçede dersane de yoktu.İl merkezinde kalacak yerim yoktu ve çok uzaktı.Ben de bize 3-4 saat uzaklıkta üniversite okuyan kasabadan bi arladaşımın yanına yerleşip, hem çalışıp para kazanıp, hem de dersaneye gidip kpss'ye hazırlanmaya karar verdim.En mantıklı çözüm bu olduğu için ailem de izin verdi.Gittim arkadaşımın yanına, iş buldum garson oldum, gittim dersaneye yazıldım kendi paramla, eşşek gibi de kpss'ye hazırlandım, hayatımın en zor senesiydi ve atandım.Doğu'ya gittim zorunlu hizmeti yaptım 1 yıldır ailemin yaşadığı kasabaya 2 saatlik uzaklıkta minicik bi ilçede öğretmenlik yapıyorum, bekarım.Tesadüfen üniversiteden bi arkadaşım da benden sonra bu minik ilçeye atandı, ben normalde yalnız yaşamayı düşünüyodum evi ben tutup temizletip dayayıp döşemiştim o gelmeden, sonra o gelince ev arkadaşı olduk, ondan 5 kuruş para talep etmedim eşyalar için falan, sorunumuz yok anlaşıyoruz çok şükür.
Herkes gibi benim de kendime has dertlerim, sorunlarım, yaralarım var...Genel olarak mutlu bi insan değilim, kendime yetmeye çalışıyorum.
Gelelim soruna.Kardeşim Melis, 23 yaşında.Kendisi en anlaşamadığım kardeşimdir.Karşılıklı anlaşamıyoruz.Zor bi insan.Pek sevmeyiz birbirimizi.Sadece paraya ihtiyacı olduğunda beni aradı bu zamana kadar, onun dışında birbirimizle konuşmayız pek.Konuşsak da genelde tartışmayla biter.Diğer kardeşlerimle kardeş samimiyeti var aramızda ama melisle yok, melis diğer kardeşlerimle de anlaşamıyor zaten.Bizden farklı bi kişilik.Kimse benimle onun kardeş olduğuna inanmaz.İkimiz de çok uç insanlarız.Ben kapalıyım mesela, o göbeğini 4 mevsim kapatmayan kaşı piercingli bi kız.Bu verdiğim örneği yadırgadığım için söylemiyorum buraya takılmayın, sadece ne kadar uç olduğumuzu anlatabilmek için söyledim.
Melis öğretmen.Bu sene üniversiteden mezun oldu, atanamadı.Benim yaşadığım zorluğu biliyor, çok dedim çalış atan diye, çalışmadı.2700 tl verdirdi babama dersaneye yazıldı, 2 ay sonra bıraktı zor oluyor diye parayı da geri alamadı falan...
Kasabada kalamazmış.Benim yanıma taşınmayı çözüm olarak görüyor.Ev arkadaşım ya onu kabul edecekmiş, ya da evden gidecekmiş kendisi bilirmiş.O benim kardeşimmiş önce onu düşünecekmişim.Her gün yaşadığımız kasabadan 70 km gidip gelemezmiş il merkezine.(Benim çalıştığım ilçede de dersane yok, il merkezine yine gidip gelecek 40 km.)Anlaşamıyoruz, evde birbirimizi yeriz.Ne temizlik ne yemek ne bulaşık elini sürmez...Çalışmaz uyur öğlene kadar...Beni sinir eder..Ama sanki bunu bilmiyormuş gibi babam da onu destekliyor.Bana her ay 500-600 tl apart, yurt parası verdirtme, dersane ve harçlığı benden olsun melisin,gerekirse ev kirasına da yardım edeyim sen al yanına melisi diyor.Maddi açıdan durumu iyi, gerekirse verir apart parasını ama işine gelmiyor, benim yanımda olursa içi daha çok rahat edecek.
Tartıştık bu konuda, babam surat asıyor, melis bana küstü.Hanımlar bencillik mi yapıyorum sizce? Ağzımın tadının bozulacağını bile bile kardeşimi yanıma almalı mıyım?Sırf kardeşim olduğu için hayır deme hakkım yok mu?
Küçük bi kasabada doğdum büyüdüm, 6 kız çocuklu bi ailenin 2. çocuğuyum.Öğretmen oldum atandım çalışıyorum çok şükür, babam çiftçi annem ev hanımı, geleneksel bi anadolu ailesiyiz.Doğup büyüdüğüm ve şuan ailemin hala yaşıyor olduğu kasaba eğitim seviyesi oldukça düşük, kız çocuklarının hala okutulmadığı, 18ine gelince çocukların evlendirildiği klasik bi kasaba.İlçeye 25 km, il merkezine 70 km uzaklıkta.
2012 yılında üni'den mezun oldum, o yaz kasabaya geri döndüm, çalışmadığım için atanamadım da.İlçede dersane de yoktu.İl merkezinde kalacak yerim yoktu ve çok uzaktı.Ben de bize 3-4 saat uzaklıkta üniversite okuyan kasabadan bi arladaşımın yanına yerleşip, hem çalışıp para kazanıp, hem de dersaneye gidip kpss'ye hazırlanmaya karar verdim.En mantıklı çözüm bu olduğu için ailem de izin verdi.Gittim arkadaşımın yanına, iş buldum garson oldum, gittim dersaneye yazıldım kendi paramla, eşşek gibi de kpss'ye hazırlandım, hayatımın en zor senesiydi ve atandım.Doğu'ya gittim zorunlu hizmeti yaptım 1 yıldır ailemin yaşadığı kasabaya 2 saatlik uzaklıkta minicik bi ilçede öğretmenlik yapıyorum, bekarım.Tesadüfen üniversiteden bi arkadaşım da benden sonra bu minik ilçeye atandı, ben normalde yalnız yaşamayı düşünüyodum evi ben tutup temizletip dayayıp döşemiştim o gelmeden, sonra o gelince ev arkadaşı olduk, ondan 5 kuruş para talep etmedim eşyalar için falan, sorunumuz yok anlaşıyoruz çok şükür.
Herkes gibi benim de kendime has dertlerim, sorunlarım, yaralarım var...Genel olarak mutlu bi insan değilim, kendime yetmeye çalışıyorum.
Gelelim soruna.Kardeşim Melis, 23 yaşında.Kendisi en anlaşamadığım kardeşimdir.Karşılıklı anlaşamıyoruz.Zor bi insan.Pek sevmeyiz birbirimizi.Sadece paraya ihtiyacı olduğunda beni aradı bu zamana kadar, onun dışında birbirimizle konuşmayız pek.Konuşsak da genelde tartışmayla biter.Diğer kardeşlerimle kardeş samimiyeti var aramızda ama melisle yok, melis diğer kardeşlerimle de anlaşamıyor zaten.Bizden farklı bi kişilik.Kimse benimle onun kardeş olduğuna inanmaz.İkimiz de çok uç insanlarız.Ben kapalıyım mesela, o göbeğini 4 mevsim kapatmayan kaşı piercingli bi kız.Bu verdiğim örneği yadırgadığım için söylemiyorum buraya takılmayın, sadece ne kadar uç olduğumuzu anlatabilmek için söyledim.
Melis öğretmen.Bu sene üniversiteden mezun oldu, atanamadı.Benim yaşadığım zorluğu biliyor, çok dedim çalış atan diye, çalışmadı.2700 tl verdirdi babama dersaneye yazıldı, 2 ay sonra bıraktı zor oluyor diye parayı da geri alamadı falan...
Kasabada kalamazmış.Benim yanıma taşınmayı çözüm olarak görüyor.Ev arkadaşım ya onu kabul edecekmiş, ya da evden gidecekmiş kendisi bilirmiş.O benim kardeşimmiş önce onu düşünecekmişim.Her gün yaşadığımız kasabadan 70 km gidip gelemezmiş il merkezine.(Benim çalıştığım ilçede de dersane yok, il merkezine yine gidip gelecek 40 km.)Anlaşamıyoruz, evde birbirimizi yeriz.Ne temizlik ne yemek ne bulaşık elini sürmez...Çalışmaz uyur öğlene kadar...Beni sinir eder..Ama sanki bunu bilmiyormuş gibi babam da onu destekliyor.Bana her ay 500-600 tl apart, yurt parası verdirtme, dersane ve harçlığı benden olsun melisin,gerekirse ev kirasına da yardım edeyim sen al yanına melisi diyor.Maddi açıdan durumu iyi, gerekirse verir apart parasını ama işine gelmiyor, benim yanımda olursa içi daha çok rahat edecek.
Tartıştık bu konuda, babam surat asıyor, melis bana küstü.Hanımlar bencillik mi yapıyorum sizce? Ağzımın tadının bozulacağını bile bile kardeşimi yanıma almalı mıyım?Sırf kardeşim olduğu için hayır deme hakkım yok mu?
