- 24 Ağustos 2016
- 3.623
- 27.687
- 508
Iyi geceler kızlar...
Benim yazacaklarım yigenimle ilgili kendisine çok üzülüyorum. Heleki şuan duyduklarımdan sonra üzüntüyle yazıyorum buraya. Kendisi henüz 9 yasında. Ablam esinden ayrıldı ve kıziyla beraber yaşıyor. Ama aslında annemle yasıyor diyebiliriz. Ablam kızıyla hiç ilgilenmiyor... Bekarken ben bakıyordum. Dogdugu günden beri. Zaten isteyerek yapmamıştı kolik bir bebekti hep bağırıyordu bebege. Bir gece annem bebegi havada sallayip bagirirken yakalamış kendisi farkında bile degilmiş uykuluymuş düsünün artık.
Evlilikleri boyuncada çocuga bir aile ortamı hiç yaşatmadılar. Enistem hep eve gece 11 12 gibi gelirdi sabahta cocuk uyurken giderdi. Ablam deseniz gece oturup gündüz uyurdu. Bir düzenleri hiç yoktu. Ablam haftada 2 gün evde kalırsa diger gunler bizde, halamda, arkadaslarinda vs kalirdi. Enistemle hep kavga ederlerdi cocuk hiç onlari mutlu gormezdi. Çok üzülürdüm soylerdim. Soylerdik annem ben abim hepimiz ama umursamazdı. Hala daha öyle kendisi. En sonunda ayrildilar. 4 yıldır ayrılar. Bu arada ablam ögretmen. Yani surekli cocuklarla ama kendi cocuguna vakit ayirmiyor. Cocukla gorustugu yok. Cocuk o kadar hircin ve surekli anneme bagiriyor. Nedenini soruyorum. Annem hep beni buraya birakiyor biktim evde durmak istiyorum diyor. Ama annem beni istemiyor diyor. Aslında o kadar iyi huylu bir cocuk ki konusunca. Ama yasadiklari ccugu yipratmis. Annesinin sevgilisi babasının sevgilisi derken cocuk ne hale gelmiş...
Babası çocugu evde yalniz birakip gecenin 3unde maça gitmiş yetmemiş dayak yemiş gelmiş.
Babası kardesinin dügününde arabada yigenim varken yol kavgasi etmiş. Bir güzel dayak yemiş. Cocuk babamı birakin dövmeyin babamı diye bagira bagira sesi kısılmış. Ne kadar korkmuş. Aglamaktan helak olmuş. Ne büyükbi travma...
Okulda hiç arkadasi yokmus. Mahalledeki cocuklarla oynamiyor.
Kuzenlerin cocuklariyla surekli kavga ediyor agliyor.
Surekli birseyleri bahane edip agliyor.
Oyle uzuluyorum ki...
Ben evlenirken teyze ben sensiz ne yapicam simdi bana kim bakicak demisti. Hala unutamiyorum o sozlerini.. Baska bir sehirde yasiyorum. Eşimde ablamla küs. Diyemiyorum ki getirin bende kalsın ben ona bakarim. Elimden hicbirsey gelmiyor.
Bir hayat gözümün onunde acı cekiyor çok üzüluyorum.
Benim bebegim oldugunda teyze artik seninde kızın var ben sana anne diyemem sen beni unutursun demisti. Ablam bize biraktiginda keske sen benim annem olsaydin teyze derdi banada annemede anne derdi. Anneme benziyorsun annem gibi kokuyorsun diye bana sarilip uyurdu geceleri.
Dünde kızımı gördü. Teyze bebegin çok sansli sende enistemde onu çok seviyorsunuz hep yanındasıniz dedi gözlerim doldu birsey diyemedim. Keske bende sizi bebeginiz olsaydim benide cok severdiniz dedi. Ben seni zaten cok seviyorum sende benim kizim gibisin sana hep ben baktim ayni bebegime baktigim gibi falan dedim sarildim optum ama cocugun icindeki o aile özlemi o kadar canımı acıttı ki...
Ne yapabilirim bilmiyorum. Elimden birsey gelmiyor. Sadece üzülüyorum. Kendi kendime dusunup dusunup duruyorum. Yazıp paylasmak istedim. Arkadaslar çok zor bir durum.
Kücücuk çocuk nelerle ugrasiyor...
Oyun oynamak bile istemiyor. Ders calismiyor. Boyle buyuyen bir cocugun geleceginden korkuyorum. Butun hayatını etkileyecek her zaman birseyleri eksik yaşayacak.
Ne olur boşanmadan, çocuk yapmadan önce çok iyi düsunun bir hayatın böyle heva olmasına izin vermeyin. Can parçam benim gözlerinin dolması hiç gitmiyor gözümün önünden. Ben ne yapabilirim arkadaşlar varsa bir fikriniz ne olur paylaşın benimle.
Benim yazacaklarım yigenimle ilgili kendisine çok üzülüyorum. Heleki şuan duyduklarımdan sonra üzüntüyle yazıyorum buraya. Kendisi henüz 9 yasında. Ablam esinden ayrıldı ve kıziyla beraber yaşıyor. Ama aslında annemle yasıyor diyebiliriz. Ablam kızıyla hiç ilgilenmiyor... Bekarken ben bakıyordum. Dogdugu günden beri. Zaten isteyerek yapmamıştı kolik bir bebekti hep bağırıyordu bebege. Bir gece annem bebegi havada sallayip bagirirken yakalamış kendisi farkında bile degilmiş uykuluymuş düsünün artık.
Evlilikleri boyuncada çocuga bir aile ortamı hiç yaşatmadılar. Enistem hep eve gece 11 12 gibi gelirdi sabahta cocuk uyurken giderdi. Ablam deseniz gece oturup gündüz uyurdu. Bir düzenleri hiç yoktu. Ablam haftada 2 gün evde kalırsa diger gunler bizde, halamda, arkadaslarinda vs kalirdi. Enistemle hep kavga ederlerdi cocuk hiç onlari mutlu gormezdi. Çok üzülürdüm soylerdim. Soylerdik annem ben abim hepimiz ama umursamazdı. Hala daha öyle kendisi. En sonunda ayrildilar. 4 yıldır ayrılar. Bu arada ablam ögretmen. Yani surekli cocuklarla ama kendi cocuguna vakit ayirmiyor. Cocukla gorustugu yok. Cocuk o kadar hircin ve surekli anneme bagiriyor. Nedenini soruyorum. Annem hep beni buraya birakiyor biktim evde durmak istiyorum diyor. Ama annem beni istemiyor diyor. Aslında o kadar iyi huylu bir cocuk ki konusunca. Ama yasadiklari ccugu yipratmis. Annesinin sevgilisi babasının sevgilisi derken cocuk ne hale gelmiş...
Babası çocugu evde yalniz birakip gecenin 3unde maça gitmiş yetmemiş dayak yemiş gelmiş.
Babası kardesinin dügününde arabada yigenim varken yol kavgasi etmiş. Bir güzel dayak yemiş. Cocuk babamı birakin dövmeyin babamı diye bagira bagira sesi kısılmış. Ne kadar korkmuş. Aglamaktan helak olmuş. Ne büyükbi travma...
Okulda hiç arkadasi yokmus. Mahalledeki cocuklarla oynamiyor.
Kuzenlerin cocuklariyla surekli kavga ediyor agliyor.
Surekli birseyleri bahane edip agliyor.
Oyle uzuluyorum ki...
Ben evlenirken teyze ben sensiz ne yapicam simdi bana kim bakicak demisti. Hala unutamiyorum o sozlerini.. Baska bir sehirde yasiyorum. Eşimde ablamla küs. Diyemiyorum ki getirin bende kalsın ben ona bakarim. Elimden hicbirsey gelmiyor.
Bir hayat gözümün onunde acı cekiyor çok üzüluyorum.
Benim bebegim oldugunda teyze artik seninde kızın var ben sana anne diyemem sen beni unutursun demisti. Ablam bize biraktiginda keske sen benim annem olsaydin teyze derdi banada annemede anne derdi. Anneme benziyorsun annem gibi kokuyorsun diye bana sarilip uyurdu geceleri.
Dünde kızımı gördü. Teyze bebegin çok sansli sende enistemde onu çok seviyorsunuz hep yanındasıniz dedi gözlerim doldu birsey diyemedim. Keske bende sizi bebeginiz olsaydim benide cok severdiniz dedi. Ben seni zaten cok seviyorum sende benim kizim gibisin sana hep ben baktim ayni bebegime baktigim gibi falan dedim sarildim optum ama cocugun icindeki o aile özlemi o kadar canımı acıttı ki...
Ne yapabilirim bilmiyorum. Elimden birsey gelmiyor. Sadece üzülüyorum. Kendi kendime dusunup dusunup duruyorum. Yazıp paylasmak istedim. Arkadaslar çok zor bir durum.
Kücücuk çocuk nelerle ugrasiyor...
Oyun oynamak bile istemiyor. Ders calismiyor. Boyle buyuyen bir cocugun geleceginden korkuyorum. Butun hayatını etkileyecek her zaman birseyleri eksik yaşayacak.
Ne olur boşanmadan, çocuk yapmadan önce çok iyi düsunun bir hayatın böyle heva olmasına izin vermeyin. Can parçam benim gözlerinin dolması hiç gitmiyor gözümün önünden. Ben ne yapabilirim arkadaşlar varsa bir fikriniz ne olur paylaşın benimle.