Nişanlımla ilk zamanlarımıza benzettim bu olayı. Nişanlım benden bi yaş büyüktü, üniversite sınavlarına hazırlanıyordu biz tanışıp sevgili olduğumuzda. sene başlarıydı. sonra senenin ortasına doğru sınav iyice yaklaştı tabi. bu deli gibi sınavlara hazırlanıyordu. arkadaşlarıyla takılır mıydı, gezer miydi, uyur muydu hiç bilmiyorum.
çünkü telefon bile kullanmadı!! resmen sınav günü gelip çatana kadar ben öldü mü kaldı mı onu bile bilemedim. ve o bunu söylediğinde neden kabul ettim biliyor musun? çünkü ilişkimizin geleceğini görmüyordum. ''aman'' dedim içimden, ''zaten soğuk davranıp duruyor güzel bahane'' dedim. kabul ettim ''tamam çalış sen görüşmeyiz bizde sınava kadar'' dedim. özledim üzüldüm falan filan ama ondan bi umudum yoktu benim, umut vermiyordu, ilgisiz, soğuk, ara vermek isteyen biri karşıdaki düşün. beklentim yoktu ondan, o yüzden kafam biraz rahattı.
ben sınav bitince bile arayacağını, bana ulaşacağını sanmıyordum hem de hiç. bitti dedim ben içimden.
sonra sınavın olduğu gün öğleden sonra telefonum çaldı, arayan oydu, buluşmak istediğini söyledi. buluştuk o gün biraz daha yakın gibi hissettim. ama hala tam değildi. sonra memleketine gitti, ara sıra telefonda görüştük ama yine uzaktı soğuktu biraz. mesafeliydi. dedim ''bizden bi cacık olmaz hep ben mi peşine düşeceğim'' ..
o kadar umursamadım ki artık üzülsem bile, ayrılalım da demedim, ilgilen diye de tutturmadım. çünkü bi ara fena halde laf saydırıyordum bu yüzden çok tartışmışlığımız olmuştu.
gel zaman git zaman bu bana daha da yakınlaştı, bi de ünv. bulunduğum şehirde okumaya başlayınca daha da yakın olduk. başka şehirlerde olsak çoktan ayrılmıştık belki de.
çook sıkıntısını çektim ben bunun. az çektirmedi ciddi manada.
ama şu an senelerdir beraberiz bi kaç seneye kadar da inşallah evlenmeyi düşünüyoruz, bugünlerde de arayarak bıktırıyor beni
ikide bir arıyor, her fırsatta buluşmak istiyor, o eski soğuk, duvarları olan ve bi türlü o duvarlarını aşamadığım insan şuan bana herşeyiyle açılmış durumda.karı-kocadan tek farkımız aynı evde yaşamıyo oluşumuz o da inşallah olacak.
bu hikayeyi sıkılmadan sonuna kadar okuduysan, ben derim ki sana bekle, sınavları geçsin gitsin, ondan sonra tekrar konuş çabala, baktın ki yine aynı, işte o zaman sen bitir çıkar hayatından.
tabi çoğunlukla benim emeklerimin sonucu bu, ama sonradan onun da adım atmasıyla tamamlandı.
