- 18 Mayıs 2016
- 7
- 2
- Konu Sahibi yasamakguzelseydogrusu
- #1
İyi günler arkadaşlar. Benim derdim kendi ailem. Yine dünyaya gelsem aynı insanlar annem,babam,kardeşim olsun isterim fakat yaşadığım problemlere artık çözüm bulamadığım için size danışmak istedim. Annem gayet iyi bir insandır ama hayatı elalem ne der diye, insanlar için yaşar. Örneğin; ben üniversitedeyken ya da kardeşim sınava hazırlanırken ''Anne kimse eve gelmesin'' dediğimiz halde biri aradığında ona ''hayır'' diyemez. Herkesin yardımına koşturur. Bu çok iyi bir şey ama karşısındaki onun hakkında kötü şeyler yaptığında da üzülür. Hatta yaşadığı bir üzücü olay sonrası kalp krizi bile geçirdi, şimdi de panik atağı var. Ben kaç kere anlatmaya çalışsam da ben artık değiştim diyor ama hala insanlar için yaşadığını anlayabiliyorum. Mesela bir yerde buluşacağız bir arkadaşı denk gelmişse ve ona gel bir kahve içelim derse beni ekebiliyor, çünkü ben çocuğu olduğum için bu mühim değil ya da şuan evliyim bana gelmek isteyen insanların beni araması gerekirken annem benim adıma karar verip şu gün sana gelmek istiyorlarmış diyebiliyor. Tepki gösterdiğimde de küsüyor. Ne var bunda sanki ben senin çocuğunum gibi beni azarlama diyor. Annem varlıklı bir insan olduğu için kendi kardeşleri durmadan onu sömürüyorlar borç isteyip vermiyorlar ama buna da hayır diyemiyor. Ben Allah için yaptım olsun diyor ama sorarım size bu durumda annem sizce o insanlar için önemli oluyor mu? Sadece kullanılıyor sonra da çok üzülüyor ve malum kalpten rahatsızlanıyor. Ben o iyi olsun diye onu koruyorum anlatıyorum yeri geliyor üzülmesin diye onun adına olaylara yön veriyorum ama bazen sert çıkıyorum bu kadar anlattığım halde yeter artık diye, artık benimle ilgili durumlara üzülmeye başladım. Benim adıma karar vermesi, beni bazı şeylere zorlaması, her şeyi kendi istediği gibi olsun istemesi beni sinirlendiriyor ve artık bazı durumlarda anneme rest çekiyorum. Bende evli barklı insanım o zarar görmesin diye uğraşsam da zarara doğru bile bile kendisi gidiyor. Ben önemsenmediğimi düşünüyorum artık. Başkalarının annesi sadece çocukları için öncelik verirken annem sen çocuğumsun tabi ne var bunda mantığı beni çileden çıkarabiliyor. Artık yaşım da 24 olduğu için anneme istemediğim şeylere hayır diyorum bazen benim adıma yanlış bir şey yaparsa bu konuyla ilgili sözel olarak (kavga değil) tartışıyorum. Sonuç olarak o küsüyor ben vicdan azabı çekiyorum. Sizce böyle yapmaya devam edip beni olduğum gibi kabullenmesini mi sağlamayalım. Yoksa bir yerde yanlış mı yapıyorum? Her şeye rağmen benim için dünyanın en iyi annesi benim annem şikayet ettiğim için yanlış anlamayın bu durum dışında mükemmel bir insandır.
