• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Yıllardır süren takıntı, sonunda herşeyi itiraf etme...

benkahvecanavari

ne kedisiz ne kitapsız
Kayıtlı Üye
22 Temmuz 2014
1.655
2.537
133
29
İzmir
Merhaba,

İçimde tutamıyorum, birileriyle paylaşmam gerek. Arkadaşlarıma anlatsam alacağım cevapları biliyorum, beni tanımayan ve eleştirel yaklaşan insanlara ihtiyacım var. Konumu gören, yorumunu esirgemesin lütfen.

Yaklaşık 12 yıldır birisi ile bir dargın bir barışık, arkadaşlık desem değil, sevgili hiç değil, böyle anlamsız bir ilişkim vardı. Ergenlik yıllarında çok sık görüştük, sevgisini hissettim ama ben o zamanlar çok uçarı kaçarıydım ve onun da bazı çapkınlıklarından dolayı ilişkiye sıcak bakmadım. Yaş ilerledikçe, eskisi gibi sık olmasa dahi görüşmeye devam ettik, bazen 3 bazen 5 yılda bir, sosyal medyada birbirimizi takip ediyorduk, her yüz yüze gelişimizde daha çok olgunlaştığımıza inanarak, artık içimde tutmaktan sıkıldığım duygularımı dökmek, neler hissettiğimi anlatmak ve karşılıklıysa bir ilişkiye başlamak istesem dahi bu hiç mümkün olmadı. Son yıllarda da herşeyi itiraf etmeyi düşünüyordum, zaten artık bu takıntılı sevgiden de çok sıkılmıştım. Birkaç kez kendisine ulaşmayı denedim ama cevap alamadım, sonrasında bıraktım. En son "Çok düşünme, yaz artık" diyerek bir hafta önce görüşmek istediğimi, konuşmam gerektiğini yazdım. Tamam dedi ama gönülsüz olduğunu mesajlardan anladım, dayanamadım ve tekrar yazdım. Görüşmek istemediğini hissettim, ama artık ben bu duyguları saklayıp, bastıramıyorum. Beklentim yok, sadece yaşım ilerledikçe neden sakladım ki deyip pişman olmamak adına duygularım bunlar bunlardır vb gibi. Hiç beklemediğim bir cevap aldım ne yazık ki, karşısındakini hor gören, insanlık dışı bir cevaptı. İyi ki olmamış zaten çok üzülürdün diye... Ben de Özür dilerim o halde, diyerek sustum, bir daha da yazmadım. Yaptığımdan hiç pişman değilim, herşeyi göze almıştım da, bu takıntıyı atlatmanın yollarını arıyorum. Stalk vb şeyleri bıraktım, hayatıma yeni birini almak istemiyorum, nelere odaklanmalıyım? Psikolojik danışmana gitsem, belli bir dönem terapi alsam bu denli köklü bir takıntıyı atlatmam mümkün müdür? Ve en önemlisi, devlet kayıtlarında psikolojik destek aldığım gözükür mü?
 
yeni birirlerine bak , geçmişi bırak

Yeni birileriyle tanışmak şu şartlarda çok zor. Pandemi var buluşmak zor, arkadaş ortamı yok, 8-6 çalışıyorum bir okulda orada da hep kadın iş arkadaşlarım var. Gerçekten içten seveceğim birini bulursam belki o zaman bırakabilirim, ama hayatımda öyle insanlar da varken çok stalk yaptım. Beynimin içine biri hortum tutsa da bir yıkasa keşke...
 
Merhaba,

İçimde tutamıyorum, birileriyle paylaşmam gerek. Arkadaşlarıma anlatsam alacağım cevapları biliyorum, beni tanımayan ve eleştirel yaklaşan insanlara ihtiyacım var. Konumu gören, yorumunu esirgemesin lütfen.

Yaklaşık 12 yıldır birisi ile bir dargın bir barışık, arkadaşlık desem değil, sevgili hiç değil, böyle anlamsız bir ilişkim vardı. Ergenlik yıllarında çok sık görüştük, sevgisini hissettim ama ben o zamanlar çok uçarı kaçarıydım ve onun da bazı çapkınlıklarından dolayı ilişkiye sıcak bakmadım. Yaş ilerledikçe, eskisi gibi sık olmasa dahi görüşmeye devam ettik, bazen 3 bazen 5 yılda bir, sosyal medyada birbirimizi takip ediyorduk, her yüz yüze gelişimizde daha çok olgunlaştığımıza inanarak, artık içimde tutmaktan sıkıldığım duygularımı dökmek, neler hissettiğimi anlatmak ve karşılıklıysa bir ilişkiye başlamak istesem dahi bu hiç mümkün olmadı. Son yıllarda da herşeyi itiraf etmeyi düşünüyordum, zaten artık bu takıntılı sevgiden de çok sıkılmıştım. Birkaç kez kendisine ulaşmayı denedim ama cevap alamadım, sonrasında bıraktım. En son "Çok düşünme, yaz artık" diyerek bir hafta önce görüşmek istediğimi, konuşmam gerektiğini yazdım. Tamam dedi ama gönülsüz olduğunu mesajlardan anladım, dayanamadım ve tekrar yazdım. Görüşmek istemediğini hissettim, ama artık ben bu duyguları saklayıp, bastıramıyorum. Beklentim yok, sadece yaşım ilerledikçe neden sakladım ki deyip pişman olmamak adına duygularım bunlar bunlardır vb gibi. Hiç beklemediğim bir cevap aldım ne yazık ki, karşısındakini hor gören, insanlık dışı bir cevaptı. İyi ki olmamış zaten çok üzülürdün diye... Ben de Özür dilerim o halde, diyerek sustum, bir daha da yazmadım. Yaptığımdan hiç pişman değilim, herşeyi göze almıştım da, bu takıntıyı atlatmanın yollarını arıyorum. Stalk vb şeyleri bıraktım, hayatıma yeni birini almak istemiyorum, nelere odaklanmalıyım? Psikolojik danışmana gitsem, belli bir dönem terapi alsam bu denli köklü bir takıntıyı atlatmam mümkün müdür? Ve en önemlisi, devlet kayıtlarında psikolojik destek aldığım gözükür mü?
Devlet kayıtlarında görünür mü bilmiyorum ama bunun sakıncası olacağını sanmıyorum. Bu korona yüzünden herkes psikoloğa gidecek diye düşünüyorum. Konunuza gelince yani 12 yıllık süre içinde zaten olabilseydi daha önce de olurdu karşı taraf bir şekilde sizi ikna edebilirdi demek ki istememiş böyle bir ilişkiyi. Adını da koyamadığınız için uzamış da uzamış. Bence söylemekle iyi yaptınız ilerde söyleseydim keşke belki daha farklı olacaktı demezsiniz. Birde şöyle düşünün size karşı gerçekten ilgisi olsaydı muallakta kalan bir durumda geçmezdi bu kadar süre. Kendi hayatınıza bakın mutlu olursunuz inşallah.
 
Devlet kayıtlarında görünür mü bilmiyorum ama bunun sakıncası olacağını sanmıyorum. Bu korona yüzünden herkes psikoloğa gidecek diye düşünüyorum. Konunuza gelince yani 12 yıllık süre içinde zaten olabilseydi daha önce de olurdu karşı taraf bir şekilde sizi ikna edebilirdi demek ki istememiş böyle bir ilişkiyi. Adını da koyamadığınız için uzamış da uzamış. Bence söylemekle iyi yaptınız ilerde söyleseydim keşke belki daha farklı olacaktı demezsiniz. Birde şöyle düşünün size karşı gerçekten ilgisi olsaydı muallakta kalan bir durumda geçmezdi bu kadar süre. Kendi hayatınıza bakın mutlu olursunuz inşallah.

Kendime bunları her gün söylüyorum. O mesajlardan sonra zaten hiçbir şeyin olasılığı yok. Vicdanımı rahatlattım, içimdekileri döktüm, geçmişimdeki hatalarımı yapmak istemedim belki de. O konuda cesur davrandığımın farkındayım, fakat onun bu davranışın cesurluğunun bilincinde olduğunu düşünmüyorum, muhtemelen dalga bile geçilmiştir.

Kendi içime döneceğim tabii, bir de biraz kişisel gelişim kitaplarına yönelmeyi düşünüyorum, son bir haftadır takip etmeyi bıraktım zaten yazmayı vs asla düşünmüyorum. Sadece gece yatarken aklıma o mesajlar geliyor, bir ağırlık çöküyor, biraz kafamı dağıtmam lazım. Bu yüzden psikolog düşündüm. İlaç vs kullanmak değil de, daha çok benim göremediğim şeyleri bana göstermesini istiyorum, bilinçlenmek istiyorum diyelim.
 
Merhaba,

İçimde tutamıyorum, birileriyle paylaşmam gerek. Arkadaşlarıma anlatsam alacağım cevapları biliyorum, beni tanımayan ve eleştirel yaklaşan insanlara ihtiyacım var. Konumu gören, yorumunu esirgemesin lütfen.

Yaklaşık 12 yıldır birisi ile bir dargın bir barışık, arkadaşlık desem değil, sevgili hiç değil, böyle anlamsız bir ilişkim vardı. Ergenlik yıllarında çok sık görüştük, sevgisini hissettim ama ben o zamanlar çok uçarı kaçarıydım ve onun da bazı çapkınlıklarından dolayı ilişkiye sıcak bakmadım. Yaş ilerledikçe, eskisi gibi sık olmasa dahi görüşmeye devam ettik, bazen 3 bazen 5 yılda bir, sosyal medyada birbirimizi takip ediyorduk, her yüz yüze gelişimizde daha çok olgunlaştığımıza inanarak, artık içimde tutmaktan sıkıldığım duygularımı dökmek, neler hissettiğimi anlatmak ve karşılıklıysa bir ilişkiye başlamak istesem dahi bu hiç mümkün olmadı. Son yıllarda da herşeyi itiraf etmeyi düşünüyordum, zaten artık bu takıntılı sevgiden de çok sıkılmıştım. Birkaç kez kendisine ulaşmayı denedim ama cevap alamadım, sonrasında bıraktım. En son "Çok düşünme, yaz artık" diyerek bir hafta önce görüşmek istediğimi, konuşmam gerektiğini yazdım. Tamam dedi ama gönülsüz olduğunu mesajlardan anladım, dayanamadım ve tekrar yazdım. Görüşmek istemediğini hissettim, ama artık ben bu duyguları saklayıp, bastıramıyorum. Beklentim yok, sadece yaşım ilerledikçe neden sakladım ki deyip pişman olmamak adına duygularım bunlar bunlardır vb gibi. Hiç beklemediğim bir cevap aldım ne yazık ki, karşısındakini hor gören, insanlık dışı bir cevaptı. İyi ki olmamış zaten çok üzülürdün diye... Ben de Özür dilerim o halde, diyerek sustum, bir daha da yazmadım. Yaptığımdan hiç pişman değilim, herşeyi göze almıştım da, bu takıntıyı atlatmanın yollarını arıyorum. Stalk vb şeyleri bıraktım, hayatıma yeni birini almak istemiyorum, nelere odaklanmalıyım? Psikolojik danışmana gitsem, belli bir dönem terapi alsam bu denli köklü bir takıntıyı atlatmam mümkün müdür? Ve en önemlisi, devlet kayıtlarında psikolojik destek aldığım gözükür mü?
Neden böyle takıntı haline geldi acaba, ben onu merak ettim. İşinize yoğunlaşıp, keyif alabileceğiniz farklı şeyler belki iyi gelebilir. İçinizde de bitmiş zaten, belirsizlik de gitmiş birkac zamana kadar atlatabilirsiniz ama tabi yeni bir ilişki olursa daha hızlı olur bu süreç.
 
Neden böyle takıntı haline geldi acaba, ben onu merak ettim. İşinize yoğunlaşıp, keyif alabileceğiniz farklı şeyler belki iyi gelebilir. İçinizde de bitmiş zaten, belirsizlik de gitmiş birkac zamana kadar atlatabilirsiniz ama tabi yeni bir ilişki olursa daha hızlı olur bu süreç.

Sanırım hiçbir zaman gerçek anlamda sevgili olamamamızdan kaynaklı. Çok sevdim, çok denedim, neden olmuyor sorularım, karşı taraf her zaman iyiydi son yıllarda neler oldu, neden konuşmuyor, ara ara buluşmamızın amacı ne o zaman? gibi şeyler, benim kendimi kandırdığım cevaplar...
 
Cesurca davranmışsınız içinizde kalmamış, kendinizi kötü hissetmeyin.
Sadece şaşırdığım nokta 12 yıl sürmesi bu tuhaf durumun. 2-3 yıl olur da 12 yıl çok uzun bir süre. Baktınız ne arkadaşsınız ne sevgili keşke devam etrmeseydiniz bir süre sonra..
 
Cesurca davranmışsınız içinizde kalmamış, kendinizi kötü hissetmeyin.
Sadece şaşırdığım nokta 12 yıl sürmesi bu tuhaf durumun. 2-3 yıl olur da 12 yıl çok uzun bir süre. Baktınız ne arkadaşsınız ne sevgili keşke devam etrmeseydiniz bir süre sonra..

Çok haklısınız, çok daha erken bitmeliydi fakat bunu uzatanın ben değil, kendisi olduğunu düşünüyorum. Ben her defasında bırakmayı denesem de sürekli bana ulaşıp kendini hatırlatan, buluşmak isteyen o oldu, belki ben de hayır demeliydim ama yapamadım.

Kendimi savunmuyorum, duygularımı açıkça ifade ediyorum, belki ben de bırakmayı yeterince istememiş olabilirim lakin karşı taraf 2 3 yılda bir yazmamalı ya da görüşmek de istememeliydi, onun da amacını anlamadım. Özlediği için mi, yanımda kız gözüksün diye mi? Tabir biraz kötü oldu fakat başka anlam çıkaramıyorum.
 
Merhaba,

İçimde tutamıyorum, birileriyle paylaşmam gerek. Arkadaşlarıma anlatsam alacağım cevapları biliyorum, beni tanımayan ve eleştirel yaklaşan insanlara ihtiyacım var. Konumu gören, yorumunu esirgemesin lütfen.

Yaklaşık 12 yıldır birisi ile bir dargın bir barışık, arkadaşlık desem değil, sevgili hiç değil, böyle anlamsız bir ilişkim vardı. Ergenlik yıllarında çok sık görüştük, sevgisini hissettim ama ben o zamanlar çok uçarı kaçarıydım ve onun da bazı çapkınlıklarından dolayı ilişkiye sıcak bakmadım. Yaş ilerledikçe, eskisi gibi sık olmasa dahi görüşmeye devam ettik, bazen 3 bazen 5 yılda bir, sosyal medyada birbirimizi takip ediyorduk, her yüz yüze gelişimizde daha çok olgunlaştığımıza inanarak, artık içimde tutmaktan sıkıldığım duygularımı dökmek, neler hissettiğimi anlatmak ve karşılıklıysa bir ilişkiye başlamak istesem dahi bu hiç mümkün olmadı. Son yıllarda da herşeyi itiraf etmeyi düşünüyordum, zaten artık bu takıntılı sevgiden de çok sıkılmıştım. Birkaç kez kendisine ulaşmayı denedim ama cevap alamadım, sonrasında bıraktım. En son "Çok düşünme, yaz artık" diyerek bir hafta önce görüşmek istediğimi, konuşmam gerektiğini yazdım. Tamam dedi ama gönülsüz olduğunu mesajlardan anladım, dayanamadım ve tekrar yazdım. Görüşmek istemediğini hissettim, ama artık ben bu duyguları saklayıp, bastıramıyorum. Beklentim yok, sadece yaşım ilerledikçe neden sakladım ki deyip pişman olmamak adına duygularım bunlar bunlardır vb gibi. Hiç beklemediğim bir cevap aldım ne yazık ki, karşısındakini hor gören, insanlık dışı bir cevaptı. İyi ki olmamış zaten çok üzülürdün diye... Ben de Özür dilerim o halde, diyerek sustum, bir daha da yazmadım. Yaptığımdan hiç pişman değilim, herşeyi göze almıştım da, bu takıntıyı atlatmanın yollarını arıyorum. Stalk vb şeyleri bıraktım, hayatıma yeni birini almak istemiyorum, nelere odaklanmalıyım? Psikolojik danışmana gitsem, belli bir dönem terapi alsam bu denli köklü bir takıntıyı atlatmam mümkün müdür? Ve en önemlisi, devlet kayıtlarında psikolojik destek aldığım gözükür mü?
11yilini heba etmişsin
 
çok sevdiğim bir söz var: bazen bir insanın sizinle ilgilenmesinin tek nedeni ilgilenecek başka birşeyinin olmamasındandır.
sanırım bu kişi sadece boşluk anlarında, sizin nasılsa görüşeceğinizden emin olarak zaman geçirmiş sizinle.
verdiği cevap kötü gibi görünse de aslında kendinizi toparlamanız için iyi bir yanıt. yıllardır var olan birşey şimdi boşluğa dönüştü, ama eminim zamanınızı dolduracak bir sürü şey bulabilirsiniz. psikoloğa gitmek de ayıp değil, hiç düşünmeyin o kısmı.
 
Stalk vb şeyleri bıraktım, hayatıma yeni birini almak istemiyorum, nelere odaklanmalıyım?
Kişisel gelişim kitaplarına başlamışsınız güzel. Film, dizi vs. takip edebilirsiniz. Başka kitaplarada yönelin bence tek kişisel gelişimle kalmayın. Herhangi bir hobiniz varsa resim, müzik vs. bunlarla ilgilenmek çok iyi hissettirir. Tabii sosyalde olmalısınız aynı zamanda. Şu anki durumumuz maalesef sadece dijital ortamda sosyal olmayı gerektiriyor sizde bir süre böyle yapabilirsiniz.
Psikolojik danışmana gitsem, belli bir dönem terapi alsam bu denli köklü bir takıntıyı atlatmam mümkün müdür?
Evet mümkün olur. Mutlaka faydası olur.
Ve en önemlisi, devlet kayıtlarında psikolojik destek aldığım gözükür mü?
Bunda çok fikrim yok ama özele gidebilirsiniz. Tabii gidince tanı konmalık durum varmı devlet memurluğu için sakıncası varmı bunu bilemeyiz. Bence doktorunuza gidince sorabilirsiniz ilk seanslarda.
 
İyiki yapmışşınız. Kafada bitirmek için söylemek lazım. Beklentileriniz ve belkilerinizden dolayı böyle uzun sürmüş. Tanıdığım bir arkadaşında böyle bir arkadaşlığı-ilişkisi vardı, bildigim kadarıyla onunki sizinkinden çok çok uzun sürdü (yanlız değilsiniz yani). Kendinize hobi edinin, bol bol yürüyüş yapın.
 
15 senelik evliliğimi bitirdim. İlk 1 sene yerlerde anırarak ağladım. Vücudumun bir uzvu kopmuş gibiydi. 1 senenin sonunda sevgili yaptım. Hatta dedim ben ne çok şey kaçırmışım. 😀 Boşandıktan 4 sene sonra 2. Kez evlendim.
ne yaptım? Hiç bir zaman kendimi bırakmadım. Spora gittim. Spor salonları açılsın, beğendiğin bir tanesine üye ol. Sosyalleşmen için iyi bir fırsat olur. 👍🏻 Spor senin bedenine ve ruhuna iyi gelir. 💫 Mesleğin varmış. Kendine harca. Cilt bakımı yaptır. Güzel kıyafetler, ayakkabı, çanta al. Kozmetik ürünler al. İhtiyacın varsa küçük estetik dokunuşlar yaptır. Her zaman pozitif ol. Hiç kimse hayatına depresif, negatif insan almaz. Işık saç. O ışıktan etkilenecek biri muhakkak olur. ✨
 
Gereksiz yere çok fazla hayatınızda yer etmiş ama şuan önemli olan geçmiş değil geleceğiniz. Yeni birisi için de bir çaba göstermeyin ya da arayış içinde olmayın elbet vakti geldiğinde mutlaka karşınıza çıkacaktır birileri yalnızca bu süreçte kendinize odaklanın. Yeni filmler keşfedin bir hobi elde etmeye çalışın, haraketli müzikler dinleyin yürüyüşle de destekleyebilirsiniz, resim yapmaya çalışın. Boşa takıntılık durumunun farkına varmışsın bir daha asla eski yollara dönme yeniler daha heyecanlıdır.
 
Merhaba,

İçimde tutamıyorum, birileriyle paylaşmam gerek. Arkadaşlarıma anlatsam alacağım cevapları biliyorum, beni tanımayan ve eleştirel yaklaşan insanlara ihtiyacım var. Konumu gören, yorumunu esirgemesin lütfen.

Yaklaşık 12 yıldır birisi ile bir dargın bir barışık, arkadaşlık desem değil, sevgili hiç değil, böyle anlamsız bir ilişkim vardı. Ergenlik yıllarında çok sık görüştük, sevgisini hissettim ama ben o zamanlar çok uçarı kaçarıydım ve onun da bazı çapkınlıklarından dolayı ilişkiye sıcak bakmadım. Yaş ilerledikçe, eskisi gibi sık olmasa dahi görüşmeye devam ettik, bazen 3 bazen 5 yılda bir, sosyal medyada birbirimizi takip ediyorduk, her yüz yüze gelişimizde daha çok olgunlaştığımıza inanarak, artık içimde tutmaktan sıkıldığım duygularımı dökmek, neler hissettiğimi anlatmak ve karşılıklıysa bir ilişkiye başlamak istesem dahi bu hiç mümkün olmadı. Son yıllarda da herşeyi itiraf etmeyi düşünüyordum, zaten artık bu takıntılı sevgiden de çok sıkılmıştım. Birkaç kez kendisine ulaşmayı denedim ama cevap alamadım, sonrasında bıraktım. En son "Çok düşünme, yaz artık" diyerek bir hafta önce görüşmek istediğimi, konuşmam gerektiğini yazdım. Tamam dedi ama gönülsüz olduğunu mesajlardan anladım, dayanamadım ve tekrar yazdım. Görüşmek istemediğini hissettim, ama artık ben bu duyguları saklayıp, bastıramıyorum. Beklentim yok, sadece yaşım ilerledikçe neden sakladım ki deyip pişman olmamak adına duygularım bunlar bunlardır vb gibi. Hiç beklemediğim bir cevap aldım ne yazık ki, karşısındakini hor gören, insanlık dışı bir cevaptı. İyi ki olmamış zaten çok üzülürdün diye... Ben de Özür dilerim o halde, diyerek sustum, bir daha da yazmadım. Yaptığımdan hiç pişman değilim, herşeyi göze almıştım da, bu takıntıyı atlatmanın yollarını arıyorum. Stalk vb şeyleri bıraktım, hayatıma yeni birini almak istemiyorum, nelere odaklanmalıyım? Psikolojik danışmana gitsem, belli bir dönem terapi alsam bu denli köklü bir takıntıyı atlatmam mümkün müdür? Ve en önemlisi, devlet kayıtlarında psikolojik destek aldığım gözükür mü?
Durumunuz herhangi bir kisit yada sinirlama gerektirmiyorsa sicilinize islemez.Kulak,burun,bogazdan randevu almaktan bir farki olmaz.Zaten bu sekilde bir uygulamasa olursa insanlari fislemis olursunuz.Sizdeki yikimin nedeni ise yillar gecmesine karsin sonunda kesin olur gozuyle bakmaniz olmus.Ben bunda cok derin bir durum gormedim.Hani bir sure birlikte olsaniz tmm derim de o da yok.Bu bir takinti degil,seceneginiz yokmus gibi hissetmenizden kaynakli.Sizde onunuze bakin illaki biri cikar..
 
Back
X