Yoruldum

Evet yoruldum. Çok sıradan ama, kafama kadar yorgana gömülüp hiçbişey yapmamak istiyorum. Hiç bişey düşünmemek, istememek, çabalamamak istiyorum.

Hayat mı bu kavga mı? Mücadele için mi doğduk? Her an bişey hissetmek zorunda mıyız? Neşe öfke üzüntü hırs özlem. Bir dinlence anı yok mu?

Bir gün kendini ilklerine kadar enerjik hisseden inanan mücadeleye hazır anne, eş, iş kadını.
Bir gün yorgun depresif tüm umudunu kaybetmiş bezgin asker.

Evet bugün bezgin askerim, kalenin başında. Kaleyi terk etmem de yıktırmam da... Ama ya ben? Ya ben ne olacağım.... Yaş otuzu aşmış. Ömrümün tamamı sevip sevileceğim mutlu günleri beklemekle, yarısı da kocamın beni anlayacağını ümit ederek geçmiş.

İşte bunun adı hayat... Hayat bu değil mi dertleriyle, neşesiyle, kızgınlığıyla, mücadelesiyle hayatta var olmak...

Şuan benim yaşadığım olay ve daha evlenmeden enerjim tükendi yaşadıklarımdan dolayı inanın bu soruyu bende soruyorum kendime ben mücadele etmekten yoruldum her saniye ve artık dayanamıyorum insanlarla uğraşmak bile istemiyorum görmek konuşmak hiçbirşey zevk vermiyor mutlu olamıyorum

Bunun tek çaresi inadına inadına hayata sarılmak.
Kendine ekstra meşgale çıkarmak, kafayı sürekli meşgul etmek.
Yeni planlar, yeni hayaller hayata karşı heveslendirir, bir bakmışsın enerjiyle dolusun.