18 yaşındayım.Daha önce bi ilişkim oldu.14.5'ken baslamisti. 2 ay öncede tamamen bitti. Ama o kadar gelgitli bi iliskiydi ki ayrılık acısı yasamıyorum. Çünkü ben daha önce ben defalarca onsuz kaldım
Defalarca aldatıldım. Cok kere sayamadım. Kullanıldım. Ama cok cok sevmistim be orası ayrı.
Oda 20 yasinda. Biz ayrılmasaydık da zaten olmayacak bi iliskiydi aslında. Aileler kürt türk diye sorun edecekti bu sefer. Özellikle onun ailesi. Türklere ön yargıyla yaklasiyolardi. Neyse.. Acımı öyle derin öyle dolu dolu yasadım ki senelerce simdi yasadıgım sey ise; Unutmanın acısı. " Unutmanın acısı ayrılıgın acısından farklı. Ayrılık hüzne yakın, unutmak kasvete. Yani birini er yada geç unutmaya mahkum oldugunu bilmenin kasvetinden bahsediyorum. Birini yavas yavas unuttugunun bilincine vardıgın anların sıkıntısından bahsediyorum. O kisinin parca parca silinip alakasız hatıraların arasına karısmasından bahsediyorum. Belki de neden bahsettigimi bilmiyorum, sadece üzülüyorum, vasıfsız keder...." Çevrem de öyle sevilen insanlar varki..İmreniyorum. Bu yasima kadar elbet benden hoslanan insanlar oldu. Seviyorum diyenlerde. Ama sadece sevdigini sananlardı. Beni hiç gerçekten yürekten harbi seven olmadı. Ve sanırım olmayacakta. Eskiden bunun güzellikle ilgili oldugunu sanardım o zamanlar yeni yeni ergen olmusuz kendımızı begenmiyoruz oramıza buramıza kusur buluyoruz tabi 
Büyüdükce aslında herkesin kendine göre bir güzelligi oldugu ama askın güzellige bakmadıgını, insanın bir bakısa bir gülüse yahut yürege tutulabilecegini ögrendim..
Ama bazen öyle anlar geliyor ki ben hic öyle büyük bir ask yasayıp(tek taraflı degilde, karsılıgını görerek) ardından evlenecegim gibi gelmiyor.. Bu arada alyanslara, nişan yüzüklerine ayrı bi beğenim var çok seviyorum.. Özellikle de klasik alyansları. Bu benim hiç takamayacagım manasına mı geliyor sizce :26:
Defalarca aldatıldım. Cok kere sayamadım. Kullanıldım. Ama cok cok sevmistim be orası ayrı. Oda 20 yasinda. Biz ayrılmasaydık da zaten olmayacak bi iliskiydi aslında. Aileler kürt türk diye sorun edecekti bu sefer. Özellikle onun ailesi. Türklere ön yargıyla yaklasiyolardi. Neyse.. Acımı öyle derin öyle dolu dolu yasadım ki senelerce simdi yasadıgım sey ise; Unutmanın acısı. " Unutmanın acısı ayrılıgın acısından farklı. Ayrılık hüzne yakın, unutmak kasvete. Yani birini er yada geç unutmaya mahkum oldugunu bilmenin kasvetinden bahsediyorum. Birini yavas yavas unuttugunun bilincine vardıgın anların sıkıntısından bahsediyorum. O kisinin parca parca silinip alakasız hatıraların arasına karısmasından bahsediyorum. Belki de neden bahsettigimi bilmiyorum, sadece üzülüyorum, vasıfsız keder...." Çevrem de öyle sevilen insanlar varki..İmreniyorum. Bu yasima kadar elbet benden hoslanan insanlar oldu. Seviyorum diyenlerde. Ama sadece sevdigini sananlardı. Beni hiç gerçekten yürekten harbi seven olmadı. Ve sanırım olmayacakta. Eskiden bunun güzellikle ilgili oldugunu sanardım o zamanlar yeni yeni ergen olmusuz kendımızı begenmiyoruz oramıza buramıza kusur buluyoruz tabi Büyüdükce aslında herkesin kendine göre bir güzelligi oldugu ama askın güzellige bakmadıgını, insanın bir bakısa bir gülüse yahut yürege tutulabilecegini ögrendim..Ama bazen öyle anlar geliyor ki ben hic öyle büyük bir ask yasayıp(tek taraflı degilde, karsılıgını görerek) ardından evlenecegim gibi gelmiyor.. Bu arada alyanslara, nişan yüzüklerine ayrı bi beğenim var çok seviyorum.. Özellikle de klasik alyansları. Bu benim hiç takamayacagım manasına mı geliyor sizce :26:
Son düzenleme:
Ama biraz sabır biraz şükür biraz da gelecek planlarımla bekliyorum er şeyin yoluna girmesini... 