Melray düşüncelerini, aşkla ilgili karamsarlığını ve beklentilerini yaşının küçüklüğüne veriyorum. Bende 22 yaşındayım ve bende pek büyümüş sayılmam..
Ben reşit olunca bir şey olacak sanıyordum. Ailemde ciddi sıkıntılarım vardı babamla ilgili ve hep reşit olunca şöyle yapacağım, böyle davranacağım diye beylik cümleler kurardım. Fakat hiçbir şey değişmedi 18 olduğumda. Yine annemden izin aldım bir yere giderken, yine kardeşimin çocukluklarını görmezden geldim, yine babamın hatalarını sineye çektim. Sanıyordum ki 18 yaş büyülü bir yaş, bir gece de olgunlaşacağımı düşünüyordum ama yine aynı çocuktum. Çocuk.. Hala da çocuğum aslında.
Aslına bakarsan hayat bize oyun oynuyor. Aldığımız her darbeyle büyüdük sanıyoruz ama en büyük çocukluğumuz bu. Sen yaşadığın ailevi sıkıntılar nedeniyle olgunlaştığını sanıyorsun ama aşkla ilgili karamsarlığın, yazdıkların gerçek seni ortaya koyuyor zaten.
Ergenlik ne zaman biter bilmiyorum ama bence en az 30 yaşında olmak gerekiyor. Ki insanlar bazen o yaşlarda da çeşitli hatalar yapıyor. Sen şimdi bırak bu saçma karamsarlığı ve geleceğine odaklan. Ders çalış ders.. Bırak aşkı, evliliği..
Edebiyat okumak istediğinden bahsetmişsin. Maddi sıkıntılarımız var bu nedenle bir süre ara verebilirim eğitim hayatıma demişsin sakın yapma bunu.
Devlet yurdunda kalırsın, burs veya kredi alırsın kredi yurtlar kurumundan. Part time iş bulursun ve okuluna devam edersin. Yeter ki iste okumayı, eğitimine devam etmeyi.
Ve bu karamsar duyguları bir tarafa bırak.. Lütfen..