- 27 Haziran 2021
- 182
- 71
- 28
- Konu Sahibi Puprple000
-
- #1
24 yaş ne ki hele 40 yaşlarına bir gelin kendinizde ne değişimler fark edeceksiniz.İnsan gençken daha esnek ve affedici olabiliyor ama yıllar yaşanmışlıklar sertlestiriyor mizaci18yaslarimda herkese güvenip darbede alsam açısıyla tatlisiyla bazı duyguları yaşayabiliyordum. 24yasindayim çok zor donemlerden geçtim genel tavrim dışardan bu kız nekadar umursamaz ne derdi vardirki diyorlardir eminim ama yinede gülüp eglenebiliyordum yeri geldimi ağlayıp içimi rahatlatabiliyordum. Şuan insanların iç yüzünü okadar net biliyorum ki kimse beni şaşırtmıyor, önceden laf altında kalmaz cevap verirdim artık cevap vermek bile istemiyorum dışardan gulumsemelerim bile sahte. 7yilimi heba ettiğim sevip sevildigimi düşündüğüm adam aslında beni hiç sevmediğini itiraf edip beni yok saydı. Arkadaşlarım sadece onları guldurup gırgır şamata yaptığımda yanımda aslında benim modum dusukken uzkunden doğru dürüst kimsenin elini omzum da göremiyorum. Bu benim için geçerli değil genel anlamda çıkar arkadaşlığı vs. Bende dahil degisiyorum degisiyoruz. İnsanları umursamayip içimden geldiği gibi mi davranmaliyim, her ihtimale karşı mesafelimi olmalıyım? Yada benmi biyerlerde hata yapiyorum
Samimi davrandigim zaman çok mutlu oluyorum ve mutlu hissediyorum. Ama zor günüm olsa biliyorum kimse yanımda kimse olmuycak bu herkes için geçerli. Bunu bilmek üzüyor sadeceİnsanlar değişiyor, hepimiz için geçerli bu..Bazen eski arkadaşlıkları eski ilişkileri hayatımız da tutmak için ısrar ediyoruz, sonrası daha kötü oluyor..Ben bunu çok acı deneyimleyen bir insanım, bazı ilişkiler için diyorum ki keşke daha önce den uzaklaşsaydım.. Bu kadar kafaya takıyorsanız insanları uzaklaşın en azından bir süre..
İnsanları çok da gözümüzde büyütmemek gerektiğini düşünüyorum çünkü sonrasında üzülen biz oluyoruz18yaslarimda herkese güvenip darbede alsam açısıyla tatlisiyla bazı duyguları yaşayabiliyordum. 24yasindayim çok zor donemlerden geçtim genel tavrim dışardan bu kız nekadar umursamaz ne derdi vardirki diyorlardir eminim ama yinede gülüp eglenebiliyordum yeri geldimi ağlayıp içimi rahatlatabiliyordum. Şuan insanların iç yüzünü okadar net biliyorum ki kimse beni şaşırtmıyor, önceden laf altında kalmaz cevap verirdim artık cevap vermek bile istemiyorum dışardan gulumsemelerim bile sahte. 7yilimi heba ettiğim sevip sevildigimi düşündüğüm adam aslında beni hiç sevmediğini itiraf edip beni yok saydı. Arkadaşlarım sadece onları guldurup gırgır şamata yaptığımda yanımda aslında benim modum dusukken uzkunden doğru dürüst kimsenin elini omzum da göremiyorum. Bu benim için geçerli değil genel anlamda çıkar arkadaşlığı vs. Bende dahil degisiyorum degisiyoruz. İnsanları umursamayip içimden geldiği gibi mi davranmaliyim, her ihtimale karşı mesafelimi olmalıyım? Yada benmi biyerlerde hata yapiyorum (insanlara çok fazla değer verip bağımlı gibi davranmiyorum yani istenmedigim yerde kulumu bile bırakmam) örnek vericek olursam iş ortamında herkes herkesle samimi ama herkes herkesin ayağını kaydırma peşinde. Ben bu ortamdan istediğim zaman gülüp eğlenip keyif alıyorum bazen birden soğuyup uzaklasasim geliyor
24 yaş ne ki hele 40 yaşlarına bir gelin kendinizde ne değişimler fark edeceksiniz.İnsan gençken daha esnek ve affedici olabiliyor ama yıllar yaşanmışlıklar sertlestiriyor mizaci
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?