İyi geceler.
Hiç oyalamadan direkt konuya gireyim; zihnim negatif olasılıklarla sürekli meşgul. Vesvese mi desem, yaşadığım şeylerin kalan kırıntıları mı yoksa takıntılı mıyım bilmiyorum.
Yeni bir hayata başlamak üzereyim, çok şükür bin şükür. Korkunç, iğrenç bir yaratıktan boşandım, yaşattıkları aklıma geldikçe anlık sinirleniyorum ama tamam anka geçti bitti işte diye susturuyorum içimdeki homurdanmaları.
Boşandıktan sonra feci günler geçirdim. Üzerime giyecek eşofmanım bile yoktu ama aştım bir şekilde. İkinci üniversitemi okuyordum ve bir anda şehir değiştirince yatay geçiş yaptım. Biraz rötarlı olarak da olsa okuldan dereceyle mezun oldum.
Sonra iş aradım uzun süre ama bulamadım. Aylarca eve kapanıp kpss'ye çalıştım. Çevremde sürekli bir "torpilin yoksa boş hayal kurma" diyenler vardı. "Ne olursa olsun gideceğim canıma yetti" diyerek bir tercih yaptım. En korktuğum yer geldi, atandım. Çkys'ye düşmeyi bekliyorum.
Şu an zihnim susmuyor susmuyor çıldıracağım. Sürekli kötü olasılıklar. Sürekli kötü sonuçların hayali vs. Ciddi manada yoruldum bu durumdan. Sürekli "ya sapık dadanırsa, ya hırsız girerse, ya arşiv araştırmasında boşanmış olmam sorun yaratırsa, ya bu pahalılıkta geçinemez ve yine baba evine tüm o dedikodu, laf söz içine tekrar düşersem, ya ya ya..." boğuluyorum. İçimden dualar ediyorum allahım nolur sustur şu sesi diye. Sürekli bir ya başardıklarıma nazar değerse korkusu. Biliyorum mantıklı değil ve ben ciddi manada buz gibi biriyim. Ama ne bileyim işte.
Nasıl aşacağım bu durumu?
