Zor Zamanlarda Güçlü Kalmak?

Herkese keyifli bir pazar diliyorum öncelikle.


Aslında bu konuyu sağlık kısmına yazmayı da düşündüm ancak benim sorunum genel diye düşünüyorum. Ben rahatsızlığım gereği zaman zaman depresyona giriyorum. Ancak dönem dönem herkes böyle duygular yaşadığı için konuyu buraya açmaya karar verdim. Çok uysal, sakin, sessiz biriyim. Bu huyumu aşmak istesem de bilirsiniz can çıkar huy çıkmaz. Yaşadığım yerde yakın bir arkadaşım vardı ancak artık konuşmuyoruz. Zaten bu bana o kadar ağır geldi ki vücudum kaldırmadı ve yaklaşık 2 ay kadar depresyon yaşadım. Daha önceden de aynı tarz sorunlar yaşayıp doktorumun uzaklaş demesine rağmen ben arkadaşımı çok sevdiğim için onunla konuşmaya devam ettim ancak ipler koptu. Şimdi arkama dönüp baktığımda daha önceden görüşmeseymişim diyorum. Şu an spora gidiyorum haftada 3 kere ve kendimi zorlayarak. Güzel bir işim var. Ailem yanımda. Uzakta olsalar da beni seven arkadaşlarım var. Ancak şu an öyle bir durumdayım ki bazı şeyleri değiştirmek istiyorum kendimle ilgili. Şu ara tam sırası bence. Yaşım 33. Bekarım. Elbet hayatımda biri olsun isterim. Dış görünüşümü beğenen, düşünceli, çekingen, güler yüzlü, çoğunlukla kaygılı biriyim. Çok çabuk heyecanlanıyorum ve bu özelliğim beni sinir ediyor.

Benim sorum şu siz zor zamanlarınızı nasıl atlatıyorsunuz? Her insanın kötü zamanları oluyor. Güçlü olmak için ne yapmalıyım? Eylemsizlik halimi eyleme geçirmek için ne yapmalıyım? Hiçbir şeye hevesim kalmamış ve böyle devam edecekmiş gibi hissediyorum. Spora gitmem inanın 1.5 ayımı aldı. Öncesinde gitseydim daha iyi olabilirdim. Ne yapacağımı az çok biliyorum ama eyleme geçemiyorum. Eyleme geçmek için sizi ne tetikliyor mesela? Kendinizle ilgili neler yapıyorsunuz bu süreçlerde. Tüm tavsiyelerinize açığım arkadaşlar.

Cevaplarınız için şimdiden teşekkürler...

feelfree .!.:

Herkese keyifli bir pazar diliyorum öncelikle.


Aslında bu konuyu sağlık kısmına yazmayı da düşündüm ancak benim sorunum genel diye düşünüyorum. Ben rahatsızlığım gereği zaman zaman depresyona giriyorum. Ancak dönem dönem herkes böyle duygular yaşadığı için konuyu buraya açmaya karar verdim. Çok uysal, sakin, sessiz biriyim. Bu huyumu aşmak istesem de bilirsiniz can çıkar huy çıkmaz. Yaşadığım yerde yakın bir arkadaşım vardı ancak artık konuşmuyoruz. Zaten bu bana o kadar ağır geldi ki vücudum kaldırmadı ve yaklaşık 2 ay kadar depresyon yaşadım. Daha önceden de aynı tarz sorunlar yaşayıp doktorumun uzaklaş demesine rağmen ben arkadaşımı çok sevdiğim için onunla konuşmaya devam ettim ancak ipler koptu. Şimdi arkama dönüp baktığımda daha önceden görüşmeseymişim diyorum. Şu an spora gidiyorum haftada 3 kere ve kendimi zorlayarak. Güzel bir işim var. Ailem yanımda. Uzakta olsalar da beni seven arkadaşlarım var. Ancak şu an öyle bir durumdayım ki bazı şeyleri değiştirmek istiyorum kendimle ilgili. Şu ara tam sırası bence. Yaşım 33. Bekarım. Elbet hayatımda biri olsun isterim. Dış görünüşümü beğenen, düşünceli, çekingen, güler yüzlü, çoğunlukla kaygılı biriyim. Çok çabuk heyecanlanıyorum ve bu özelliğim beni sinir ediyor.

Benim sorum şu siz zor zamanlarınızı nasıl atlatıyorsunuz? Her insanın kötü zamanları oluyor. Güçlü olmak için ne yapmalıyım? Eylemsizlik halimi eyleme geçirmek için ne yapmalıyım? Hiçbir şeye hevesim kalmamış ve böyle devam edecekmiş gibi hissediyorum. Spora gitmem inanın 1.5 ayımı aldı. Öncesinde gitseydim daha iyi olabilirdim. Ne yapacağımı az çok biliyorum ama eyleme geçemiyorum. Eyleme geçmek için sizi ne tetikliyor mesela? Kendinizle ilgili neler yapıyorsunuz bu süreçlerde. Tüm tavsiyelerinize açığım arkadaşlar.

Cevaplarınız için şimdiden teşekkürler...

Genişletmek için tıkla...

Benzer sayılırız, hassas olsam da dışarıya karşı belli etmeme eğilimindeyim, aksinize kolay insan silerim.
Neyse zor zamanlarımla nasış baş ederim? Yani zor zamanlardan kasıt; şükürler olsun hastalıklık ölümle (henüz) sınanmadım, aileim sevdiklerim hayatta, bunun dışında zor zaman diyeceğimiz şeylet bazıları içim zor bile değil, burda yaşantılar, deneyim devreye giriyor sanırım.
Kolay bağlanamayan ama bağlanınca zor kopan biri olarak duygusal ilişkilerim zayıf karnımdıe benim, bunun dışında da güvenli alanımdan çıkmaya korktuğumu hissediyorum. Böyle zor zamanlarda, kendimce yani, durmak bana göre değildir. Son ayrılığımda günlerce bir defter tutarak kendimi anlamaya çalıştım, duygularımı, neye kızdım üzüldüm? Temelinde neler var? Sancılı bir süreç oluyor ama atlatmak için kaçınılmaz bence. Spor yaparım, yoga, olabildiğince meditasyon. Kitap okurum, psikoloji ile ilgili genelde. Dua.. çok ibadet eden biri olmasam da normalde dua, namaz rahatlatır böyle zamanlarda. dünyamı düzene koymak, ertelediğim işleri yapmak falan…
Terapi almışlığım da var travmatik bir çocukluk geçirmesem de hassas biriydim, bikaç özel durum derken.. onun da faydasını gördüm.
Bir de en azından bir tane seni anlamasa da dinleyecek, elini omzuna koyacak, yargılamayacak bir arkadaş…
Benim çözümüm bunlarda genel olarak, cvpları ben de merak ettm

yapılması gereken işleri ötelemek aslında depresyon belirtisi sayılabiliyor fakat spora biraz geç başlamış olmak çok da büyük dert değil. zor zamanlarda zorluğun sebebine göre hareket ederim. dış etkenler veya fazla müdahale edemediğim konulardan ötürü zorluklar meydana geliyorsa, o yola devam edip etmemeyi tekrar düşünürüm ya da zorluklar geçene kadar beklerim. kendimden kaynaklanan veya benim yapacaklarımla değişebilecek bir durum varsa önce bununla ilgili karar alırım, yapılacakları belirlerim ve yola koyulurum. derhal yapmam gerekmiyorsa uugun hissettiğim zamanı beklerim. bir şeyleri derhal yapmak eğer bir şey kaybettirmeyecekse bana göre stres kaynağı, herkesin yaşadığı yere göre veya tarzına göre değişebilir tabi. ben aceleci olmayı sevmiyorum, bu genelde bana daha çok zorluk yaratıyor.

bir de sürekli fikir alışverişinde bulunabileceğim, bilgisinin ve hayat becerilerindeki ustalığının iyi olduğunu düşündüğüm yaşça büyük dostlarımla görüşürüm. onların dışarıdan sağladığı bakış açısından çokça yararlanırım..

sağlıklı, işinde başarılı ve önemli bir sorunu olmayan birisinin fazla dertlenmemesi gerekir.

Yaklaşık 1ay önceki ben şu satırları yazıyor:
-Eyleme geçmek için beni tetikleyen şey yumurtanın kapıya dayanması. Bakıyorum etrafımdakilere on kaplan gücünde insanlar görüyorum her şeye yetisiyorlar. Öyle koltuğa yapışıp kalmıyorum ama çok konforcuyum sanırım. Bir de çok düşünüyorum ciddi manada çok düşünüyorum. Bu eyleme geçmenin önüne kurulmuş en büyük bariyer bence. Örneğin bir iş yapacaksam önce keyif yapıp sonra işi yapıyorum kafamda saatini oturtup sonra gidip işimi yapıyorum. Örneğin balkon mu yıkanacak şuan saat 4:07 ama ben 04:30 da yapacağım deyip o saate kadar düşünüyorum ne düşünüyorsam yada düşündüğüm şey hakkında araştırma yapıp saat geldiğinde gidip yapıyorum.

Ertelemenin kaynağı motivasyon eksikliği hepimiz biliyoruz bunu. Motivasyon eksikliği ise sanıldığı gibi yaşadıklarımız değiller. Bizi umutsuzluğa sürükleyen olaylar ve kişilerden kaynaklı motivasyon eksikliği yaşamayız. Hele bir ışık, kıvılcım bulsak bizi heyecanlandıran sebepler çıksa hayatta karşımıza o zaman o on kaplan gücündeki insanları maratonda misali sollayarak geçeriz.

Beni heyecanlandıran şey paraydı bunun farkındaydım.Al,sat ticaret bunlardan keyif alıyordum ama bu ekonomi ile çoğu insan gibi yerle bir oldun alım gücü düştükçe beni heyecanlandıran şey artık heyecanlandirmaz oldu. En büyük motive kaynağım ortadan kaybolunca bende de eylemsizlik başladı. Bu kez iç dünyama yöneldim.Zaman zaman yanıt bulsam da sürekli tatmin edici bir güç ve tesiri olmadı üzerimde. Sadece ne kadar dünyalık yaşadığımı farkettim. Bu kez İslamiyet'e yöneldim tembellik,hareketsizlik vesvese bu konuları araştırdım. Biz içimizdeki isteklerimizi(bize heyecan ve motivasyon verecek olanları) maddesel dünyaya bağladığımız için onlarda zamanla kaybolup azalabiliyorlar ve eylemsizlik durumu ortaya çıkabiliyor.

Eylemsizlik ile şu an nasıl baş ediyorum?

Önceden beni heyecanlandıran para isimli arkadaş hayatımda çok varken gezmeye gittiğim yerlere param azken de gitmeye başladım. Bu dert olarak gördüğüm hareketlerimi kısıtlayan olayın aslında sadece kendimi kısıtlamak olduğunun farkına vardım. Oturup 500 saat ne yapacağım diye düşünmem gerekmiyormus.

İbadetlere yöneldim (inancınızı bilmiyorum ama eğer musluman iseniz Esmaü'l Hüsnalar ile zikir onerebilirim) gerçekten fayda sağlıyor.

Yapacağım işlere basit gözü ile bakmaya başladım çamaşır asmak gözümde büyür hep sevmem ama kendimi bir iki üç zorlayarak yerimden kaldırdım. Şuan bilincim o çamaşırın 5 dakika bile surmeyecegini biliyor ve o işi yapmam gerektiginde itiraz etmiyor. Bu noktada kendimizi biraz itiklemek gerekiyor zaruri ihtiyaclarda.Sonrasi geliyor.

Liste yöntemi en sevdiğim şey. Yanına tik attıkça keyif alıyorum. Bugünde 13 tane iş bölümü yazmışım sadece market kısmı eksik kaldı sorun değil yarın yaparım dedim.

Geçmişteki ertelemelerim için pişmanlık duymamayı tercih ediyorum artık.Hala genciz hala yapabiliriz. Spor mesela 7 ay gittim bıraktım Mayıs gibi. Bende bu perşembe geri dönüyorum pişman mıyım önceden olsa keşke birakmasaydim diye dovunurdum 10 saat dışarıyı izlerdim elimde kahve ile neden sporu bıraktım diye düşünüp dururdum sonuç giden dakikalar ve yine yapılmayan şeyler.

Ne çok yazdım belki de karmaşık oldu..

Kurslara gidin hobi edinin arkadaş bulun yeni yerleri gezin dolaşın kitap okuyun spora gidin.

Evet herkesin yazacağı şeyleri yazdıktan sonra asıl konu, kendinizle barışık olmak. En önemlisi bu. Hayattan beklenti içinde olmayın. Fazla beklenti fazla hayal kırıklığı demektir ve sizi aşağıya çeker. Kendinizle barışık olup hayatınızın merkezine başka insanları değil kendinizi koyarsanız gerisi kendiliğinden gelir.

feelfree .!.:

Herkese keyifli bir pazar diliyorum öncelikle.


Aslında bu konuyu sağlık kısmına yazmayı da düşündüm ancak benim sorunum genel diye düşünüyorum. Ben rahatsızlığım gereği zaman zaman depresyona giriyorum. Ancak dönem dönem herkes böyle duygular yaşadığı için konuyu buraya açmaya karar verdim. Çok uysal, sakin, sessiz biriyim. Bu huyumu aşmak istesem de bilirsiniz can çıkar huy çıkmaz. Yaşadığım yerde yakın bir arkadaşım vardı ancak artık konuşmuyoruz. Zaten bu bana o kadar ağır geldi ki vücudum kaldırmadı ve yaklaşık 2 ay kadar depresyon yaşadım. Daha önceden de aynı tarz sorunlar yaşayıp doktorumun uzaklaş demesine rağmen ben arkadaşımı çok sevdiğim için onunla konuşmaya devam ettim ancak ipler koptu. Şimdi arkama dönüp baktığımda daha önceden görüşmeseymişim diyorum. Şu an spora gidiyorum haftada 3 kere ve kendimi zorlayarak. Güzel bir işim var. Ailem yanımda. Uzakta olsalar da beni seven arkadaşlarım var. Ancak şu an öyle bir durumdayım ki bazı şeyleri değiştirmek istiyorum kendimle ilgili. Şu ara tam sırası bence. Yaşım 33. Bekarım. Elbet hayatımda biri olsun isterim. Dış görünüşümü beğenen, düşünceli, çekingen, güler yüzlü, çoğunlukla kaygılı biriyim. Çok çabuk heyecanlanıyorum ve bu özelliğim beni sinir ediyor.

Benim sorum şu siz zor zamanlarınızı nasıl atlatıyorsunuz? Her insanın kötü zamanları oluyor. Güçlü olmak için ne yapmalıyım? Eylemsizlik halimi eyleme geçirmek için ne yapmalıyım? Hiçbir şeye hevesim kalmamış ve böyle devam edecekmiş gibi hissediyorum. Spora gitmem inanın 1.5 ayımı aldı. Öncesinde gitseydim daha iyi olabilirdim. Ne yapacağımı az çok biliyorum ama eyleme geçemiyorum. Eyleme geçmek için sizi ne tetikliyor mesela? Kendinizle ilgili neler yapıyorsunuz bu süreçlerde. Tüm tavsiyelerinize açığım arkadaşlar.

Cevaplarınız için şimdiden teşekkürler...

Genişletmek için tıkla...

eplfan .!.:

yapılması gereken işleri ötelemek aslında depresyon belirtisi sayılabiliyor fakat spora biraz geç başlamış olmak çok da büyük dert değil. zor zamanlarda zorluğun sebebine göre hareket ederim. dış etkenler veya fazla müdahale edemediğim konulardan ötürü zorluklar meydana geliyorsa, o yola devam edip etmemeyi tekrar düşünürüm ya da zorluklar geçene kadar beklerim. kendimden kaynaklanan veya benim yapacaklarımla değişebilecek bir durum varsa önce bununla ilgili karar alırım, yapılacakları belirlerim ve yola koyulurum. derhal yapmam gerekmiyorsa uugun hissettiğim zamanı beklerim. bir şeyleri derhal yapmak eğer bir şey kaybettirmeyecekse bana göre stres kaynağı, herkesin yaşadığı yere göre veya tarzına göre değişebilir tabi. ben aceleci olmayı sevmiyorum, bu genelde bana daha çok zorluk yaratıyor.

bir de sürekli fikir alışverişinde bulunabileceğim, bilgisinin ve hayat becerilerindeki ustalığının iyi olduğunu düşündüğüm yaşça büyük dostlarımla görüşürüm. onların dışarıdan sağladığı bakış açısından çokça yararlanırım..

sağlıklı, işinde başarılı ve önemli bir sorunu olmayan birisinin fazla dertlenmemesi gerekir.

Genişletmek için tıkla...

özelden yazdım

feelfree .!.:

Herkese keyifli bir pazar diliyorum öncelikle.


Aslında bu konuyu sağlık kısmına yazmayı da düşündüm ancak benim sorunum genel diye düşünüyorum. Ben rahatsızlığım gereği zaman zaman depresyona giriyorum. Ancak dönem dönem herkes böyle duygular yaşadığı için konuyu buraya açmaya karar verdim. Çok uysal, sakin, sessiz biriyim. Bu huyumu aşmak istesem de bilirsiniz can çıkar huy çıkmaz. Yaşadığım yerde yakın bir arkadaşım vardı ancak artık konuşmuyoruz. Zaten bu bana o kadar ağır geldi ki vücudum kaldırmadı ve yaklaşık 2 ay kadar depresyon yaşadım. Daha önceden de aynı tarz sorunlar yaşayıp doktorumun uzaklaş demesine rağmen ben arkadaşımı çok sevdiğim için onunla konuşmaya devam ettim ancak ipler koptu. Şimdi arkama dönüp baktığımda daha önceden görüşmeseymişim diyorum. Şu an spora gidiyorum haftada 3 kere ve kendimi zorlayarak. Güzel bir işim var. Ailem yanımda. Uzakta olsalar da beni seven arkadaşlarım var. Ancak şu an öyle bir durumdayım ki bazı şeyleri değiştirmek istiyorum kendimle ilgili. Şu ara tam sırası bence. Yaşım 33. Bekarım. Elbet hayatımda biri olsun isterim. Dış görünüşümü beğenen, düşünceli, çekingen, güler yüzlü, çoğunlukla kaygılı biriyim. Çok çabuk heyecanlanıyorum ve bu özelliğim beni sinir ediyor.

Benim sorum şu siz zor zamanlarınızı nasıl atlatıyorsunuz? Her insanın kötü zamanları oluyor. Güçlü olmak için ne yapmalıyım? Eylemsizlik halimi eyleme geçirmek için ne yapmalıyım? Hiçbir şeye hevesim kalmamış ve böyle devam edecekmiş gibi hissediyorum. Spora gitmem inanın 1.5 ayımı aldı. Öncesinde gitseydim daha iyi olabilirdim. Ne yapacağımı az çok biliyorum ama eyleme geçemiyorum. Eyleme geçmek için sizi ne tetikliyor mesela? Kendinizle ilgili neler yapıyorsunuz bu süreçlerde. Tüm tavsiyelerinize açığım arkadaşlar.

Cevaplarınız için şimdiden teşekkürler...

Genişletmek için tıkla...

Depresyon döneminde çok yalnız bırakıldım ailem bile destek olmadi iyilestigimde eski ben değildim çok daha güçlü sarsılmaz hiçbir şeyden etkilenmez bir insan oldum ama böyle ay aman depresyondayım sıkıldım canım bir şey istemiyor değil çok kötü tramvatik bir şeyler yaşamıştım.Onu yasayinca gerçek acı buymuş taktigim şeyler salakcaymis dedim ve o zamandan beri kötü şeyler beni hiç etkilemiyor