abla olmak... kardeş olmak...

Abla olmak çok ama çok güzel bir duygu...Abla iseniz eğer , annenizi çok daha iyi anlıyorsunuz , çünkü onların kılına zarar gelmesin diye herşeyinizi feda edersiniz,tıpkı anne gibi.....................

Abla olmak dünyanın en güzel duygularından biri ama ben bu şansımı kaybettim. mirmirmirmir
5.5 yıl önce kardeşimi kaybettim. Şimdi bu yazılanlar beni çok duygulandırdı. Hani çocuktuk, gençtik ve evde tabiki abla kardeş sürtüşmesi yaşanıyordu işte kıyafetimi giydin, gardolapda fazla yer kapladın vs.. vs... Kim bilebilirki... Ona yaptıklarım için vede belkide yapamadıklarım için sonzuz pişmanım. Onu hala ilk günkü gibi özlüyorum. Belki inanmazsınız ama haftada en az 10 kez ağlarım onun için gizlice. Vede konuşamıyorum artık çünkü dayanamıyorum. beni çok dayanıklı sanıyolar ama ben oysa hep gizlice ağlayıp kahroluyorum. Neyse tabiki sizi sıkmak üzmek değil niyetim başlığı görünce yazmak istedim. Şunu biliyorumkii beni dünyada en çok düşünen kişi annemden sonra hatta belkide önce oydu.
Kardeş duygusu gibi yok. Kaybedince malesef insan dada iyi anlıyor.
LÜTFEN kardeşlerinizin ablalarınızın kıymetibi bilin. Ben zamanında arkadaşlarıma ayırdığım zamanı ona ayırmazdım ama yıllar geçince anladım arkadaşlığın ve herşeyin boş olduğunu. Kardeş gibisi yok. Kokusunu özlüyorummmm ve keşke bir şansım daha olsaydı.:1no2:

hem ablalarım var hemde kardeşim
tabiki çok güzel bir duygu
ama kızım tek ne yazıkki ne abla olabildi nede kardeşi var:çok üzgünüm:
allahım nolur bize bir bebek nasip et kızım yalnız kalmasın:Saruboceq:
benim ablalarımla kardeşimle yaşadığım şeyleri yaşasın acısını sevincini paylaşsın hayatta dayanacağı sırtını yaslayacağı dert ortağı olacak bir kardeşi olsunsenağlama

bende ablayım benden 1 yaş küçük bir kızkardeşim var arkadaş gibi büyüdük onunla dünya üzerindeki tek sırdaşımdır kendisi küçükken merdivenlerden düşmüştü yaklaşık o 4 bende 5 yaşındaydım kolu incinmişti hatırlıyorumda nasılda ağlamıştım kardeşim ölecek diye gün boyu salıncakta sallamıştım onu evlendiğim şehirde kardeşim öğretmendi ev arkadaşlarıyla kalıyodu ama ben ona kıyamadım ve yanıma aldım herkes siz yeni evlisiniz başbaşa kalın biraz sonra gelir yanınıza dedi ama ben o şartlar altında daha fazla kıyamadım bebişime ve tam 5 yıl bizimle birlikte yaşadı eniştesi ve ben kol kanat gerdik oda bize her zaman destek verdi çoğu kavgamızda eşimle aramızı buldu yeri geldi aşk acısı çekti 23 yaşında koca kız kucağımda ağladı ona bir söz vermiştim sen beyaz gelinlikle bu evden çıkıncaya kadar seni bırakmayacağım diye ve evet 7 ay evvel sözümü tuttum kardeşimi kendi evimden gelin çıkardım şimdi araya mesafeler girdi ama biz hep yanyana olduğumuz günleri anıp özlüyoruz onunla yemekler hazırlayıp başbaşa yemek yiyip yaprak dökümünü seyretmenin tadını hiç bir şeyde bulamayacağım onu özlüyorum