- 1 Haziran 2013
- 4
- 9
- Konu Sahibi jestiaperihan
- #1
Merhaba arkadaşlar;
Uzun zamandır forumu takip ediyorum herkesin bir sorunu olduğunu görüyorum. Sorunlarına çözüm bulabilmek için yapmadığımız bakmadığımız yer kalmıyor okumadığımız makale yoktur.... Size acı ile başlayan ama mutluluk ile biten bir yaşanmışlığımı anlatmak isterim. Tabiki de aklımdan hiç böyle bir şey yapacağım asla ve asla uçundan geçmemiştir. Ama benim gibi olan ablalarımıza ve kardeşlerimize bir nebze bir şeyler katabilmek amacıyla yazmaya karar verdim bilmiyorum ne kadar doğru ne kadar yanlış bir karardır.
Yaşım 21 ve kendimle barışık olmayan bir bayandım. Hiç bir zaman aynaya baktığımda aynadaki yansımamı sevmeyen ve kendimi de sevmeyen bir insandım. Sebebi gözüme batan kusurlarım ve insanların düşünemeden ağızdan çıkan kırıcı sözler sebep olduğunu düşünüyorum her zaman. Neyse konumu pek dağıtmadan devam etmek istiyorum. 10 yaşında iken okulda sıra arkadaşımdan '' BİT '' Diye söz ettiğimiz hayvancıklar bana geliyor artık ne desem bilemedim :) Neyse sonunu ailem saçlarımı kestirmek ile çözüm buluyor. Ve benim saçlarımı erkek kuaföründe 3 numaraya vurduruyorlar düşünsenize bir kız çocuğu erkek kuaföründe erkeklerin olduğu ortamda saçlarını kestirilmesi. Neyse çocukluk işte çok içerledim ve çok utanmıştım o günden sonra dışarı çıkmıyordum ve kendimle boğuşurcasına kavga ediyordum ayna karşısında gel git zaman büyüdüm saçlarım hiç uzamadı uzadı ama omuz hizasında veya en fazla omuzdan bir kaç parmak geçerdi hep sürekli kırıklar vs şeylerden ötürü uzama göstermiyordu. Belime kadar saçlarım 10 yaşından itibaren olmadı hiç bir zaman ortaokul lise ısı boya derken daha berbat oldu her şey ergenlik yoluyla :) Ve artık en değerli şey saç olarak gördüm. Kaynaklar postişler vs denemediğim yol kalmadı yapmadığım şey kalmadı inat değil mi arkadaş uzamıyor işte yıpranıp duruyor. Bir gün artık pes ettim saç o kadar takıntı haline geldi ki ufak dünyamda o kadar çok icerlediğim ve her uzun saçlı birini gördüğümde ağlamaklı olduğum tek şeydi. 17 yaşında ilk ilişkim oldu ve erkek işte düşüncesiz varlıklar diye görüyorum bazen bayanın derdinden ne anlarlar ki :) Veya üzülür mü diye düşünürler mi hiç asla :) onun davranışları ile artık dış dünyam diye bir şey kalmamıştı. Sürekli iç dünyamda yani '' Hayallerimle yaşayan '' bir insan oldum hayalimde uzun saçlı biri olma isteği falan filan takıntı büyük şekilde arttı ve postişler hala var ama o kadar rahatsız bir şey varsa oda postiş gerçekten kafada bir kafa daha taşıyormuş gibi bir his. Birde akşam olduğunda onları çıkardıktan sonra bir hayal kırıklığı daha her gece bir hayal kırıklığı onlarla yatsan sabaha kadar kafana bir şeylerin batma hissi. Gerçekten elde avuçta teselli gram yok. 18 yaşıma geldiğimde bir erkekle tanıştım ruh ikizim falandı benim için gerçekten dış güzelliğe pek önem vermeyen yakışıklı bir erkek ve hala gözümde yakışıklı bir adam seneler geçmesine rağmen !! Sürekli benim böylede güzel olduğuma inandırma çabaları kısa saçın bana çok yakıştığını ve onun kısa saç sevdiği bir gerçeğine beni inandırması :) Ve artık gerçekten takıntı etmiyor gibiydim dil ne kadar söylese de beyin hiç bir zaman kabullenmiyor :) Tam her şey yoluna girdi gerçekten çok ama çok mutlu olduk dedim mi hayatın yeni süprizleri çıktı karşımıza
19 yaşımda annemin akciğer kanseri olduğunu öğrendik. Tam anlamı ile o anda dünyam başıma yıkılmıştı. Allahım saç düşünebilecek bir gram halim kalmamıştı. Ne yapacağız ne edeceğiz diye düşünürken kemoterapi zamanı geldi. 1. kemoterapide bir deyişiklik olmadı gözle görülür biraz kilo vermişti saç kaş yerindeydi. Sanki onunla bende kemoterapiye başlamıştım. Sanki benim ciğerim yanıyordu. Annem gözümün önünde elinde bir şey olmadan bir motive içersin de gün geçiriyordu yapabileceğimiz tek şey dert tasa olmadan sadece motive başka bir şey yoktu. Şu anda bile anlatırken içimde bir burukluk oluşuyor o zamanı rabbim nasıl bir sabır verdi diye düşünüyorum. 2. Kemoterapi gelmişti çatmıştı annemin saçlar dökülmeye başlamıştı. Öbek öbek olmasa da baya hızlı bir dökülme başlamıştı. Bir gün öyle bir dolup taştım ki. Hayatımda bana her daim destek olan her zaman solumda yanımda olan adama düşüncelerimi anlattım. Ve saçlarımı 3 numaraya vurdurmayı düşündüğümü dile getirdim. Düşünebiliyor musunuz ben gerçekten 3 numaraya tekrardan saçlarımı vurdurmak. Ama gözüm hiç bir şeyi görmedi o anda ve bir anda kendimi banyoda buldum elimde bir makas :) 2 yandan at kuyrugu yapmışım saçlarımı ve 1 tanesini kesmişim 2. kesiyorken fark ettim. Gerçekten kesiyordum hatır hutur saçlarımı bir gram pişmanlık duymadan dipten zaten 2 gram saçlarım vardı neydi bu derdim inanın anlamadım. Ve tam 15 dakika falan sürdü her halde 3 numara diye kestiğim saçlar hiç 3 benzemiyordu çok ama çok kısaydı :) Annemin karşısına ilk çıktığımda şok oldu ilk ağladı sonra güldü tabi ev halkında herkes güldü babam direk kuaföre gitti usturaya vurdurdu kafayı :) ortancı ablam kestirdi direk beline gelen saçları onun saçlarını da ben kestim eniştemin de öyle kestim. Tüm aile fertleri saçlarını kestirdi tek annem hariç :) Ertesi gün annem onunda saçlarını kesmemi istedi. Ve anneminde saçlarını kesmiştik dökülme o kadar etkilemiyordu uzun bir saçla kısa bir saç dökülmesi tamamiyle farklıydı. Tabi ben kestirdim diye sevgilim durur mu ? Tabikide hayır direk o akşam oda kesti saçlarını kıvırcık ve uzun saçları vardı gözünü kırpmadan ben ve annemin mutluluğu için oda benim başlattığım eğlenceye katıldı.
Zaman hızlı geçiyordu insanlar çok garip karşılıyordu. Bir bayanın saçlarını o kadar kısa kestirmesi zaman zaman tepkileri sert yapıyordu zaman zaman çok komik oluyordu ve her zaman destekleyen çıkıyordu. Toplum içersin de kulağıma konuşulanlar geliyordu
-bana yakışır mı acaba ?
-Yav arkadaş ne cesaret ?
-Erkek mi kız mı belli değil ?
-Erkek olsaydı erkek güzeli olurdu gerçekten...!!!
-Bu kızın sorunu ne ?
-Ay bir an erkek kuaförüne geldim sandım
-Aşkım bak kızla çocuk nasıl kestirmiş sen benim için yapar mıydın ????
-Çok kötü olmuşşş ayyyy tipe bakkkk
-Hiç pişman olmadın mı ? ( durdurup soranlar çok oldu verdiğim tek cevap eğer söz konusu annem ise gram pişmanlık duymadım ve duymayacağım)
Bir süre devam eden bu sorular ve bakışlardan sonra saçlarım gayet sağlıklı ve hızlı uzamaya başladı. haftada 1 cm belki uzuyordu 2 haftada tutulur hale gelmişti düşünün abartısız söylüyorum.
Ve herkes ne yaptığımı ve bu kadar nasıl hızlı uzadığını sormaktan başka bir şey söyleyemez oldular. Aksine uzamamasını istiyordum ama anneme bir daha böyle şapşiklik yapmayacağıma söz verdim.
Resimleri ekleyeceğim.
Saç uzamasında pek birşey yapmadım arkadaşlar daha doğrusu uzasın diye bir çabaya girmedim. Sadece yaptığım tek şey saçlarımı sıcak suda yıkamadım ve katı sabun kullandım ilk başta hatır hutur oldu ama 3 4 kez yıkadıktan sonra saçlarım alıştı. Ve asla şampuan kullanmadım saç kremi de kullanmadım sadece organik zeytinyağlı katı sabun :) Ve pek dert etmedim kısa diye belki çok takıntı olduğum zamanlar stres ve sinir olduğum için uzamadı. Saldım çayıra 2 sene içersin de gereken boyuta geldiler. Hayatımda ölmeden önce yapacağım şeyler arasında olan bir şeyi yaptım bence :) Tabiki de güzel bir anı olarak aileme ve bana kaldılar. Son bir şey diyeceğim varsa da oda gerçekten o kadar takıntı haline getirmeyin bir kaç şeyleri etrafınızda o kadar büyük sorunu olan bir çok insan var ki birde düşünsenize yıllarca kemoterapi görüp saçları çıkmayan genç arkadaşlarımız o kadar çok ki :) Onlar hallerinden memnunlar saç dedikleri nedir onu bu hayat mücadelemde anladım. Sizlerle de paylaşmak istedim umarım çok uzatmadan keyifli bir anlatım olmuştur. Bir kusur işlediysem af ola :)
Uzun zamandır forumu takip ediyorum herkesin bir sorunu olduğunu görüyorum. Sorunlarına çözüm bulabilmek için yapmadığımız bakmadığımız yer kalmıyor okumadığımız makale yoktur.... Size acı ile başlayan ama mutluluk ile biten bir yaşanmışlığımı anlatmak isterim. Tabiki de aklımdan hiç böyle bir şey yapacağım asla ve asla uçundan geçmemiştir. Ama benim gibi olan ablalarımıza ve kardeşlerimize bir nebze bir şeyler katabilmek amacıyla yazmaya karar verdim bilmiyorum ne kadar doğru ne kadar yanlış bir karardır.
Yaşım 21 ve kendimle barışık olmayan bir bayandım. Hiç bir zaman aynaya baktığımda aynadaki yansımamı sevmeyen ve kendimi de sevmeyen bir insandım. Sebebi gözüme batan kusurlarım ve insanların düşünemeden ağızdan çıkan kırıcı sözler sebep olduğunu düşünüyorum her zaman. Neyse konumu pek dağıtmadan devam etmek istiyorum. 10 yaşında iken okulda sıra arkadaşımdan '' BİT '' Diye söz ettiğimiz hayvancıklar bana geliyor artık ne desem bilemedim :) Neyse sonunu ailem saçlarımı kestirmek ile çözüm buluyor. Ve benim saçlarımı erkek kuaföründe 3 numaraya vurduruyorlar düşünsenize bir kız çocuğu erkek kuaföründe erkeklerin olduğu ortamda saçlarını kestirilmesi. Neyse çocukluk işte çok içerledim ve çok utanmıştım o günden sonra dışarı çıkmıyordum ve kendimle boğuşurcasına kavga ediyordum ayna karşısında gel git zaman büyüdüm saçlarım hiç uzamadı uzadı ama omuz hizasında veya en fazla omuzdan bir kaç parmak geçerdi hep sürekli kırıklar vs şeylerden ötürü uzama göstermiyordu. Belime kadar saçlarım 10 yaşından itibaren olmadı hiç bir zaman ortaokul lise ısı boya derken daha berbat oldu her şey ergenlik yoluyla :) Ve artık en değerli şey saç olarak gördüm. Kaynaklar postişler vs denemediğim yol kalmadı yapmadığım şey kalmadı inat değil mi arkadaş uzamıyor işte yıpranıp duruyor. Bir gün artık pes ettim saç o kadar takıntı haline geldi ki ufak dünyamda o kadar çok icerlediğim ve her uzun saçlı birini gördüğümde ağlamaklı olduğum tek şeydi. 17 yaşında ilk ilişkim oldu ve erkek işte düşüncesiz varlıklar diye görüyorum bazen bayanın derdinden ne anlarlar ki :) Veya üzülür mü diye düşünürler mi hiç asla :) onun davranışları ile artık dış dünyam diye bir şey kalmamıştı. Sürekli iç dünyamda yani '' Hayallerimle yaşayan '' bir insan oldum hayalimde uzun saçlı biri olma isteği falan filan takıntı büyük şekilde arttı ve postişler hala var ama o kadar rahatsız bir şey varsa oda postiş gerçekten kafada bir kafa daha taşıyormuş gibi bir his. Birde akşam olduğunda onları çıkardıktan sonra bir hayal kırıklığı daha her gece bir hayal kırıklığı onlarla yatsan sabaha kadar kafana bir şeylerin batma hissi. Gerçekten elde avuçta teselli gram yok. 18 yaşıma geldiğimde bir erkekle tanıştım ruh ikizim falandı benim için gerçekten dış güzelliğe pek önem vermeyen yakışıklı bir erkek ve hala gözümde yakışıklı bir adam seneler geçmesine rağmen !! Sürekli benim böylede güzel olduğuma inandırma çabaları kısa saçın bana çok yakıştığını ve onun kısa saç sevdiği bir gerçeğine beni inandırması :) Ve artık gerçekten takıntı etmiyor gibiydim dil ne kadar söylese de beyin hiç bir zaman kabullenmiyor :) Tam her şey yoluna girdi gerçekten çok ama çok mutlu olduk dedim mi hayatın yeni süprizleri çıktı karşımıza
19 yaşımda annemin akciğer kanseri olduğunu öğrendik. Tam anlamı ile o anda dünyam başıma yıkılmıştı. Allahım saç düşünebilecek bir gram halim kalmamıştı. Ne yapacağız ne edeceğiz diye düşünürken kemoterapi zamanı geldi. 1. kemoterapide bir deyişiklik olmadı gözle görülür biraz kilo vermişti saç kaş yerindeydi. Sanki onunla bende kemoterapiye başlamıştım. Sanki benim ciğerim yanıyordu. Annem gözümün önünde elinde bir şey olmadan bir motive içersin de gün geçiriyordu yapabileceğimiz tek şey dert tasa olmadan sadece motive başka bir şey yoktu. Şu anda bile anlatırken içimde bir burukluk oluşuyor o zamanı rabbim nasıl bir sabır verdi diye düşünüyorum. 2. Kemoterapi gelmişti çatmıştı annemin saçlar dökülmeye başlamıştı. Öbek öbek olmasa da baya hızlı bir dökülme başlamıştı. Bir gün öyle bir dolup taştım ki. Hayatımda bana her daim destek olan her zaman solumda yanımda olan adama düşüncelerimi anlattım. Ve saçlarımı 3 numaraya vurdurmayı düşündüğümü dile getirdim. Düşünebiliyor musunuz ben gerçekten 3 numaraya tekrardan saçlarımı vurdurmak. Ama gözüm hiç bir şeyi görmedi o anda ve bir anda kendimi banyoda buldum elimde bir makas :) 2 yandan at kuyrugu yapmışım saçlarımı ve 1 tanesini kesmişim 2. kesiyorken fark ettim. Gerçekten kesiyordum hatır hutur saçlarımı bir gram pişmanlık duymadan dipten zaten 2 gram saçlarım vardı neydi bu derdim inanın anlamadım. Ve tam 15 dakika falan sürdü her halde 3 numara diye kestiğim saçlar hiç 3 benzemiyordu çok ama çok kısaydı :) Annemin karşısına ilk çıktığımda şok oldu ilk ağladı sonra güldü tabi ev halkında herkes güldü babam direk kuaföre gitti usturaya vurdurdu kafayı :) ortancı ablam kestirdi direk beline gelen saçları onun saçlarını da ben kestim eniştemin de öyle kestim. Tüm aile fertleri saçlarını kestirdi tek annem hariç :) Ertesi gün annem onunda saçlarını kesmemi istedi. Ve anneminde saçlarını kesmiştik dökülme o kadar etkilemiyordu uzun bir saçla kısa bir saç dökülmesi tamamiyle farklıydı. Tabi ben kestirdim diye sevgilim durur mu ? Tabikide hayır direk o akşam oda kesti saçlarını kıvırcık ve uzun saçları vardı gözünü kırpmadan ben ve annemin mutluluğu için oda benim başlattığım eğlenceye katıldı.
Zaman hızlı geçiyordu insanlar çok garip karşılıyordu. Bir bayanın saçlarını o kadar kısa kestirmesi zaman zaman tepkileri sert yapıyordu zaman zaman çok komik oluyordu ve her zaman destekleyen çıkıyordu. Toplum içersin de kulağıma konuşulanlar geliyordu
-bana yakışır mı acaba ?
-Yav arkadaş ne cesaret ?
-Erkek mi kız mı belli değil ?
-Erkek olsaydı erkek güzeli olurdu gerçekten...!!!
-Bu kızın sorunu ne ?
-Ay bir an erkek kuaförüne geldim sandım
-Aşkım bak kızla çocuk nasıl kestirmiş sen benim için yapar mıydın ????
-Çok kötü olmuşşş ayyyy tipe bakkkk
-Hiç pişman olmadın mı ? ( durdurup soranlar çok oldu verdiğim tek cevap eğer söz konusu annem ise gram pişmanlık duymadım ve duymayacağım)
Bir süre devam eden bu sorular ve bakışlardan sonra saçlarım gayet sağlıklı ve hızlı uzamaya başladı. haftada 1 cm belki uzuyordu 2 haftada tutulur hale gelmişti düşünün abartısız söylüyorum.
Ve herkes ne yaptığımı ve bu kadar nasıl hızlı uzadığını sormaktan başka bir şey söyleyemez oldular. Aksine uzamamasını istiyordum ama anneme bir daha böyle şapşiklik yapmayacağıma söz verdim.
Resimleri ekleyeceğim.
Saç uzamasında pek birşey yapmadım arkadaşlar daha doğrusu uzasın diye bir çabaya girmedim. Sadece yaptığım tek şey saçlarımı sıcak suda yıkamadım ve katı sabun kullandım ilk başta hatır hutur oldu ama 3 4 kez yıkadıktan sonra saçlarım alıştı. Ve asla şampuan kullanmadım saç kremi de kullanmadım sadece organik zeytinyağlı katı sabun :) Ve pek dert etmedim kısa diye belki çok takıntı olduğum zamanlar stres ve sinir olduğum için uzamadı. Saldım çayıra 2 sene içersin de gereken boyuta geldiler. Hayatımda ölmeden önce yapacağım şeyler arasında olan bir şeyi yaptım bence :) Tabiki de güzel bir anı olarak aileme ve bana kaldılar. Son bir şey diyeceğim varsa da oda gerçekten o kadar takıntı haline getirmeyin bir kaç şeyleri etrafınızda o kadar büyük sorunu olan bir çok insan var ki birde düşünsenize yıllarca kemoterapi görüp saçları çıkmayan genç arkadaşlarımız o kadar çok ki :) Onlar hallerinden memnunlar saç dedikleri nedir onu bu hayat mücadelemde anladım. Sizlerle de paylaşmak istedim umarım çok uzatmadan keyifli bir anlatım olmuştur. Bir kusur işlediysem af ola :)
HERKESE TOZ PEMBE, MUS MUTLU SAĞLIKLI YAŞANTILAR DİLERİM...
Son düzenleyen: Moderatör:
İyi ki sizin gibi insanlar var dünyada ve bu yazdıklarınız çoğumuza örnek olur.
Birde dünyada tüm kadınlar güzel özeldir tıpkı sizin gibi. 
Benim burada anlatmak istediğim tek şey fazla saçlarla haşır neşir oluyoruz uzamıyor etmiyor neden olmuyor diyoruz ya bazen işte o bize çok büyük bir sinir stres oldukça etkiye tepki gibi bir şey oluyor :)
