Annelik günlüğüm..

Annelik günlüğüm..

Burayı içimi dökmek için kullanmak istiyorum.. Günden güne gözlemlemek , ileride açıp okuduğumda nasıl gelişmeler olduğunu görmek istiyorum.

Anneliğimin 70. Günü bebeğim 2 buçuk aylık.

Hayatım boyunca hiçbir şeyin sorumluluğunu almamıştım. Bir çocuk bakmadım, bir bebek tutmamıştım. Ki çocuklara pek de düşkün biri değilimdir.

Hamilelikten önce terapi aldım. Ama yanılmışım. 30 yaşıma kadar hiç çocuk düşünmüyordum. Hiç çocuğum olacağını da düşünmedim. İleriye baktığımda hep kendimi yalnız görüyordum. Evliliğimde dahi rahat insanlarız.. eşim olmadan kız arkadaşlarımla tatile gider istediğim gibi eğlenirdim.. istediğim saatte uyur uyanırdım. İşim de esnekti.

Hamileliğim planlıydı. İsteyerek hamile kaldım. Çok güzel olur, tam bir aile oluruz bebeğim yanımdayken eşimle kahve içeriz film izleriz bebeğimizi severiz yurtdışına gideriz bebekli tatiller bloglar gezi planları gibi klasik hayaller.. Annem babamda görmediğimi belki şifalandırmak istedim..

hamileliğim fiziksel zorluklar dışında psikolojik olarak müthiş geçti. Terapinin faydası hamileliğime oldu. Sakin huzurlu bir hamilelikti ufak tefek krizler olsa da genel olarak iyiydim.

Bebeğim doğdu..

Ameliyatım, sezaryenim harika geçti. Ameliyat olduğumu bile anlamadım. Ertesi gün fink fink yürüyordum.

Gerçekler eve geçince yüzüme tokat gibi çarptı.

Hiçbir şeyin sorumluluğunu almayan ben elimde küçücük bana muhtaç bir canlıyla kalakaldım..

Saatte bir uyanan bebek. Uykusuz geceler başladı. Migrenli, anksiyeteli tüm kötü yanlarım ortaya çıktı. Her gün her dakika ağladım. Emziremedim bu sitede paylaştığım meme implant konularım mevcut. Malesef sütümü tam getirmedi. Ama nasip bu ya ilk bir ay az da olsa içebildi rızkı varmış.. sonra kesildi zaten. Mama ile besleniyor.

Mamaya rağmen kurulu saat gibi max uykusu gece 2 saat.

Uykusuzluk beni sinirlendiriyor. Kızıyorum sonra ağlıyorum. Eşime neden bana izin verdin neden benimle çocuk yaptın diye kavga edip duruyorum. O da şok oluyor.

Annemlere kızıyorum neden izin verdiniz diye. Küçücük bir canlının günahına girdim diyorum.

Şımarıklık bu yaptığım keşke beni yargılayanlar onun annesi olsaydı çok daha iyi bakar of demezlerdi diyorum. Eleştiriye her zaman sinirlenen biri olarak anneliğimi eleştirene sarılıp ağlamak istiyorum. Keşke senin olsaydı diyorum.

Sevgisi bambaşka.. Küçücük elleri olan bana aşkla bakan bir oğlum var. Babama çok benziyor. Bazı anları yakalıyorum babama ne çok benziyor.. kendisini çok uzun yıllardır görmedim. Sorumsuz biri. Keşke ona çekmeseydim diye ağlamaya başlıyorum çoğunlukla..

Bir süre gidişatım kötü gittiği için bebeğimle annemin evine geldik. Kendi evimde bebeğimle yalnızken devamlı ağladığım için böyle bir çözüm bulundu. Eşim yardımcı mı? Aslında evet.

Fiziksel yoğun bir işi var. Kendi işi olmasına rağmen çok yoğun. Gece bebeğe beraber bakıyoruz sabah o işe gidiyor akşam pert şekilde geliyor. Her akşam ağlama seansım oluyor. Beni teselli etmeye çalışıyor..

Babalığında bir sorun yok hatta iyi bir baba. muhtemelen 3-4 yaşında olsaydı çocuğum tamamen bırakır gidebilirdim gözüm arkada kalmazdı. Şu an tamamen verip komple bir yere gidemiyorum içimden gelmiyor sorumluluk bilinci çok yoruyor beni..

Hata yaptım. Oğlumu çok seviyorum sevgisi paha biçilemez.

Ama pişmanım. Geriye dönülmez bir yoldayım. Birinin annesi olmayı hiç sevmedim.

Canımı istesin veririm , kolum bacağım uzvum gibi bir parçam.. Ama anneliği sevemedim.

Terapiye yeniden basladım.. burayı güncelleyeceğim

Her şey daha çok yeni geçicek bu hisler zamanla bebekli hayat normalin olacak. Terapinin çok faydası olur sanırım olağan rutinden çıkmak seni çok fazla etkiliyor fazla düşünüyorsun. Biraz büyüdüğünde daha bağımsız olduğunda rahatlayacaksın keyif alacaksın bu sefer şuan uykusuzluk bi yandan bebeğin ihtiyaçları bi yandan yükselen hormonlarda cabası

74. Gün çok fazla seviyorum devamlı öpüyorum kokluyorum gülüşü bana aşkla bakışı paha biçilemez ama bakımında çok zorlanıyorum.. biri yanımda hep baksın istiyorum..
gece uykuları yine düzensizleşti 2 saatte bir uyanıyor hala

Kristialia .!.:

Annelik günlüğüm..

Burayı içimi dökmek için kullanmak istiyorum.. Günden güne gözlemlemek , ileride açıp okuduğumda nasıl gelişmeler olduğunu görmek istiyorum.

Anneliğimin 70. Günü bebeğim 2 buçuk aylık.

Hayatım boyunca hiçbir şeyin sorumluluğunu almamıştım. Bir çocuk bakmadım, bir bebek tutmamıştım. Ki çocuklara pek de düşkün biri değilimdir.

Hamilelikten önce terapi aldım. Ama yanılmışım. 30 yaşıma kadar hiç çocuk düşünmüyordum. Hiç çocuğum olacağını da düşünmedim. İleriye baktığımda hep kendimi yalnız görüyordum. Evliliğimde dahi rahat insanlarız.. eşim olmadan kız arkadaşlarımla tatile gider istediğim gibi eğlenirdim.. istediğim saatte uyur uyanırdım. İşim de esnekti.

Hamileliğim planlıydı. İsteyerek hamile kaldım. Çok güzel olur, tam bir aile oluruz bebeğim yanımdayken eşimle kahve içeriz film izleriz bebeğimizi severiz yurtdışına gideriz bebekli tatiller bloglar gezi planları gibi klasik hayaller.. Annem babamda görmediğimi belki şifalandırmak istedim..

hamileliğim fiziksel zorluklar dışında psikolojik olarak müthiş geçti. Terapinin faydası hamileliğime oldu. Sakin huzurlu bir hamilelikti ufak tefek krizler olsa da genel olarak iyiydim.

Bebeğim doğdu..

Ameliyatım, sezaryenim harika geçti. Ameliyat olduğumu bile anlamadım. Ertesi gün fink fink yürüyordum.

Gerçekler eve geçince yüzüme tokat gibi çarptı.

Hiçbir şeyin sorumluluğunu almayan ben elimde küçücük bana muhtaç bir canlıyla kalakaldım..

Saatte bir uyanan bebek. Uykusuz geceler başladı. Migrenli, anksiyeteli tüm kötü yanlarım ortaya çıktı. Her gün her dakika ağladım. Emziremedim bu sitede paylaştığım meme implant konularım mevcut. Malesef sütümü tam getirmedi. Ama nasip bu ya ilk bir ay az da olsa içebildi rızkı varmış.. sonra kesildi zaten. Mama ile besleniyor.

Mamaya rağmen kurulu saat gibi max uykusu gece 2 saat.

Uykusuzluk beni sinirlendiriyor. Kızıyorum sonra ağlıyorum. Eşime neden bana izin verdin neden benimle çocuk yaptın diye kavga edip duruyorum. O da şok oluyor.

Annemlere kızıyorum neden izin verdiniz diye. Küçücük bir canlının günahına girdim diyorum.

Şımarıklık bu yaptığım keşke beni yargılayanlar onun annesi olsaydı çok daha iyi bakar of demezlerdi diyorum. Eleştiriye her zaman sinirlenen biri olarak anneliğimi eleştirene sarılıp ağlamak istiyorum. Keşke senin olsaydı diyorum.

Sevgisi bambaşka.. Küçücük elleri olan bana aşkla bakan bir oğlum var. Babama çok benziyor. Bazı anları yakalıyorum babama ne çok benziyor.. kendisini çok uzun yıllardır görmedim. Sorumsuz biri. Keşke ona çekmeseydim diye ağlamaya başlıyorum çoğunlukla..

Bir süre gidişatım kötü gittiği için bebeğimle annemin evine geldik. Kendi evimde bebeğimle yalnızken devamlı ağladığım için böyle bir çözüm bulundu. Eşim yardımcı mı? Aslında evet.

Fiziksel yoğun bir işi var. Kendi işi olmasına rağmen çok yoğun. Gece bebeğe beraber bakıyoruz sabah o işe gidiyor akşam pert şekilde geliyor. Her akşam ağlama seansım oluyor. Beni teselli etmeye çalışıyor..

Babalığında bir sorun yok hatta iyi bir baba. muhtemelen 3-4 yaşında olsaydı çocuğum tamamen bırakır gidebilirdim gözüm arkada kalmazdı. Şu an tamamen verip komple bir yere gidemiyorum içimden gelmiyor sorumluluk bilinci çok yoruyor beni..

Hata yaptım. Oğlumu çok seviyorum sevgisi paha biçilemez.

Ama pişmanım. Geriye dönülmez bir yoldayım. Birinin annesi olmayı hiç sevmedim.

Canımı istesin veririm , kolum bacağım uzvum gibi bir parçam.. Ama anneliği sevemedim.

Terapiye yeniden basladım.. burayı güncelleyeceğim

Genişletmek için tıkla...

Merhaba güzel kadın ve güzel anne
Bu yaşadıkların o kadar normal ki.
Birebir aynı şeyleri yaşadım çünkü.
Hatta gelip bdv'de konu açmıştım herkes benzer şeyler hissettiğini söylemişti.
Geçiyor dediler..
Ve gerçekten geçti. Şuan en çok bakım isteyen dönemleri
Ama yavaş yavaş bazı ihtiyaçları azaldiktan sonra gerçekten bu duygular geçiyor.

75. Gün çok seviyorum. Beraber yurtdışı vlogları izliyoruz. Bebekli gezen influencerları anlayamıyorum.
Hayatta gidemem gece uykumu almadan ölü gibiyim çünkü
Gece ne zaman akşam 8-9 gibi uyuyup sabah uyanır? Tek beklediğim zaman bunlar o zaman onunla her yere gidebilirim.

Annem eşim istersen bir iki gün kafanı dinle git bir yerlere diyor. Ama onsuz tadını alamam. Nöbetleşe bebeğe bakıyoruz anneme verip uyumaya gidiyorum o zaman bile videolarını izliyorum hep. Zaten de bu yüzden sorumluluk bilinci yakama yapıştı bırakmıyor

Saat 01.01 inanılmaz kötüyüm. Tek istediğim sadece yatmak, boş boş video izlemek… Çok pişmanım.

Anlattıkların o kadar tanıdık bunları yaşayan o kadar çok insan var ki. Kızım doğduğunda bana araba çarpsa da ölsem diyordum. O kadar zor o kadar kötü geliyordu her şey. Kızım kolikti uyku yoktu yanımda kimse yoktu. Benden başka kimseye birakamiyordum ondan başka bir şey düşünemiyordum. Ama kendime eziyetim bitmiyordu. Şimdi 6 yaşında en yakın arkadaşım oldu üstelik 1 aylık oğlum var. Süreç ilk çocukta olduğu gibi zor geçmiyor. Girdapta debelenmeyip süreci kabullenirsen altından daha kolay kalkarsın. İnan tünelin ucu aydınlık hepsi geçiyor. Hatta bebeklik dönemini bile özleyeceksin.

77.gün grup terapisine ara vermeyi düsünüyorum. Yeni annelerin olduğu terapi grubuna katılmıştım. Yaklaşık 10 kişiyiz 8 kişi doğumdan sonra kilo sorunu , eş sorunu için katılmış. Memeye yapışık bebesi olan, kiloyu sorun eden kisiler.
Ben dış kapı gibi kaldım. Ne kilo sorunum var ne de bebeğim meme emiyor. Mama çocuğu.
Kiloyu sorun edecek kadar bu hayatı su an seviyor musunuz ya diyesim geliyor
Daha da sinirlerim bozuldu. Hem param hem sinirlerim gidiyor. Devam etmeyeceğim.
Bireysel terapi almak daha iyi olacaktır.
Benim sorunum bebeğime bakamıyorum. Hayatımı kısıtlıyor. Eski hayatımı özlüyorum. Meme emmemesine rağmen gece uyumuyor. Benim gibi olanlarla tanışmak arkadaş olmak bana daha iyi geliyor. 2 tane benim gibi yeni anne arkadaşım var onlarla sohbet etmek iyi geliyor çünkü aynıyız..
Memeye yapışık bebek dedin mi benim sinirler yine gidiyor çünkü silikon ameliyatı belası yüzünden bebeğimi emziremedim.

Canim psikiyatriye mi gitsen acaba bu kadar ağlamak ve pismanlik bana pek normal gelmedi. Uykusuzluk zor Allah yardımcin olsun.