Annem ve ben

Merhabalar, ben annemle ilgili bir çıkmazımdan bahsetmek istiyorum. Annem eskiden despot, dediğim dedik bir kadındı. Gözünün içine bakarak büyüttü bizi. Annemin göz açması yeterdi korkmamız için. Önceden annemin elinin iyi iş yapması, dik duruşu akrabalar tarafından da övülürdü. Annem artık yaşlandı, annesini kaybetti ve her şey çok değişti. Eli iş yaparken annemi her yere çağırıp alttan alta iş kitleyen akrabalar annemin dinlenme yaşında tatlı tatlı görüşelim tarzı uzaklaşma politikasi izlediler. Annemde gerek akrabaların, gerek annesinin vefatıyla o kadar değişti ki. Ben üniversite zamanındayken ya anne beni niye sık aramiyorsunuz diye yakınan sevgi yoksunu ben şimdi annemin ufacık bir şeye göz dolması yaşaması şokunu yaşıyorum. Her şeye gözleri doluyor, beni niye aramiyorsunuz diyor. Bu yaşıma kadar soğuk soğuk yetiştirilen benden 180 derece değişim bekliyor. Yaşlandı nazlaniyor gibi hissediyorum ama beni bu şekilde yetiştiren ve böyle olması gerektiğini düşündüren annemdi zaten. Çocukluğumda aman ya öpmeyi sarılmayı sevmiyorum diye bizi kendine yaklastirmayan annem şimdi güzel anne kız ilişkimiz olmadığını diyor bize. Yani ben normalde çok sevecen bir insanimdir ama anneme karşı güzel bir şey söylemek ya da sarılmak fikri içimi korkutan rahatsız edici bir eylem oluveriyor. Zamanında dayımın çocuklarıyla kavga etsek direkt bizi dinlemeden bize kızan, akraba çocuklarından hep ikinci plana atılan biz şimdi annemin duygu yoğunluğu ile şaşakaldık. Ben ve ablam meslek sahibi olduk çok şükür. Bazen annemin bir meslek sahibi olmayıp, evde dizinin dibinde oturan bir evladı olsaydım da gözünde değerli olur muydum diyorum ama içimden hayır değerli olmazdın sesi yükseliyor. İçten içe anneme çok üzülüyorum yapayalniz hissettiği için ama bir yandan da ben bir yerlere gelebildigim için mi bana bu kadar önem veriyor hissini atamıyorum içimden. Sizce yanlış mı düşünüyorum?

Annelik yapmamis, yasliliga gelince de senden annelik yapip ilgilenmeni istiyor. Uzgunum ama ikiyuzlu. Yerinden olsam bu dediklerini ona da aktarirdim. Sirf yasli diye yapilan hatalara goz yumulmasina gerek yok. Sen cocuk olduğunda ayni ozveriyi gormedin

Bence zamanında veremediği sevgi için pişman ve şimdi telafi etmek istiyor. Benim annem de dediğiniz gibi bir kadındı, ilkokulda çocuklar beni hırpalardı annem sen ne yaptın da seni hırpaladılar derdi. Ben sarılıp öpmeye çalıştığımda beni iterdi. Ne zaman yıllar geçti ergen çocuğunun büyüdüğünü kendinin de yaşlandığını farketti, seni seviyorum diyemeyen kadın şimdi ben seni çok seviyorum dediğimde ben de seni çok seviyorum diyor ve ben çok mutlu oluyorum. Geç de olsa hiç sevgi dolu hareketlerimden vazgeçmedim çünkü annem eskiden yapısı gereği soğuktu. Herkesin sevgisini gösterme şekli farklıdır. Belki akraba çocuklarına sizi savunmuyordur ama siz uyurken gece üstünüzü örtüyordur, siz hastayken gözüne uyku girmiyordur bunu en iyi siz bilirsiniz. Ben şimdi annemi istediğim gibi öpüp kokluyorum kendini çekmiyor itmiyor çünkü zamanla yendi bunu. Siz de ona ayak uydurmaya çalışın. En ufacık şeye gözleri doluyorsa kim bilir ne yaşanmışlıklar vardır içine attığı, kimseye söyleyemediği. Ne olursa olsun annenize duvar örmeyin. Aradaki açıklığı kapatmaya çalışın. Cennet annelerimizin ayakları altındadır. O da annesini kaybetmiş, belki bu da bu yönde değişmesine vesile olmuştur. Sevdiklerini kaybetme korkusu, hayatın çok kısa olduğunu farketmesi vs. Bence meslek sahibi olmasanız da anneniz sizi çok severdi.

Anne annedir, ortadaki koşullar da annenizi iki yüzlü vs yapmaz şu durumda. Zamanla neler değişiyor, acılar insana neler katıyor neler götürüyor. Ölümü hatırladığımızda nasıl değersiz boş kalıyor önem verdiğimiz bütün egolarımız, savaşlarımız. Kadıncağız sizi büyütürken, sen güçlüsün sen yaparsın sen her şeyin altından kalkarsınları duya duya, kadın olduğunu, anne olduğunu, sevgiye muhtaç olduğunu geri plana atmış. Sevgi göstermeyi zayıflık sanmış. Benim annem de uzunca yıllar böyle olan, öperken bile düşünen biriyken özellikle evlenmeye yakın dönemde bambaşka birine dönüştü. Bende uyum sağladım, ne yani kadıncağıza ikiyüzlü deyip, sevgisini mi sorgulayacaktım. Ölüm var, bu kadar ince hesaplara gerek yok. Anne konusu zaten, istisnai konular dışında, tartışmaya çok kapalı şahsi düşüncem. Geç kalmayın..

Annenizi neden çocukken size nasıl davrandığıyla şu an yargılıyorsunuz ki? O zaman öyle gerekiyormuş öyle yapmış. Şimdi ise böyle gerekiyor böyle yapıyor gayet normal. Eskiden anneler hep gözümüzün içine bakardı elalemin yanında mum gibi dururduk,kadın öyle yaptı diye şimdi ona sevgi gösterilmez mi? Veya şimdi de gözünüze aynı şekilde bakıp sizi korkutması mı gerekir? Çok değişik düşünüyorsunuz. O zaman çocuktunuz,şimdi yetişkin bir kadınsınız. Koskoca kadınla çocuğa aynı davranılmaz ki?

Çok iyi anlıyorum. Aynı hikaye bende de var… çok karmaşık duygular içindeyim. Hep güzel büyüyen çocuklara imreniyorum içimdeki burukluk asla gitmiyor. Annemin de samimi olduğunu düşünmüyorum. Yaşlandığı için bir muhtaçlık hissi sadece. Keşke zamanında insan gibi davransaydı sevseydi çocuklarını ne diyeyim… istesem de tatlı dilli canım cicim biri olamıyorum o soğukluk ve sertlik kaldı bende hem de tüm insanlığa karşı

Pamersa .!.:

Annelik yapmamis, yasliliga gelince de senden annelik yapip ilgilenmeni istiyor. Uzgunum ama ikiyuzlu. Yerinden olsam bu dediklerini ona da aktarirdim. Sirf yasli diye yapilan hatalara goz yumulmasina gerek yok. Sen cocuk olduğunda ayni ozveriyi gor

Genişletmek için tıkla...

wttrress .!.:

Bence zamanında veremediği sevgi için pişman ve şimdi telafi etmek istiyor. Benim annem de dediğiniz gibi bir kadındı, ilkokulda çocuklar beni hırpalardı annem sen ne yaptın da seni hırpaladılar derdi. Ben sarılıp öpmeye çalıştığımda beni iterdi. Ne zaman yıllar geçti ergen çocuğunun büyüdüğünü kendinin de yaşlandığını farketti, seni seviyorum diyemeyen kadın şimdi ben seni çok seviyorum dediğimde ben de seni çok seviyorum diyor ve ben çok mutlu oluyorum. Geç de olsa hiç sevgi dolu hareketlerimden vazgeçmedim çünkü annem eskiden yapısı gereği soğuktu. Herkesin sevgisini gösterme şekli farklıdır. Belki akraba çocuklarına sizi savunmuyordur ama siz uyurken gece üstünüzü örtüyordur, siz hastayken gözüne uyku girmiyordur bunu en iyi siz bilirsiniz. Ben şimdi annemi istediğim gibi öpüp kokluyorum kendini çekmiyor itmiyor çünkü zamanla yendi bunu. Siz de ona ayak uydurmaya çalışın. En ufacık şeye gözleri doluyorsa kim bilir ne yaşanmışlıklar vardır içine attığı, kimseye söyleyemediği. Ne olursa olsun annenize duvar örmeyin. Aradaki açıklığı kapatmaya çalışın. Cennet annelerimizin ayakları altındadır. O da annesini kaybetmiş, belki bu da bu yönde değişmesine vesile olmuştur. Sevdiklerini kaybetme korkusu, hayatın çok kısa olduğunu farketmesi vs. Bence meslek sahibi olmasanız da anneniz sizi çok severdi

Genişletmek için tıkla...

Yorumunuz bana farklı bir yerden bakmamı sağladı, bende aksini düşünüp kısa ömrümüzde kalp kırmak ve kırgın yaşamak istemiyorum. Teşekkür ederim

Böyle çok insan var biri de benim, yalnız değilsiniz. Anne travmaları geçmiyor bence, benim hayata karşı bütün bakış açımı annemle olan ilişkimin etkilediğini düşünmeye başladım. Sizinkiyle benzer bir annem var, onu çok seviyorum tabii ki ama ilerde çocuğum olursa onun gibi davranmaktan korktuğum için psikoloğa gitmeyi düşünüyorum. Belki siz de annenizle daha doğru ilişkiler kurmak için terapi almalısınız çünkü anneyle çocuk ilişkisi hayatın tüm alanlarına sirayet ediyor bence. Umarım bundan sonra daha iyi olursunuz

Anne yargılanmaz diye birşey yok. İlgili olunmasını sevilmeyi bekliyorlarsa cocuklukta sevgisiz büyütmeyecekler. Evet geçmiş zamanı geri getiremeyiz konu sahibi ama zamanında kırıldığın kızdığın şeyleri annenin yüzüne söyle. Belki kızanlar olacaktır ama özür dilemeli sizden anneniz. Bugün bu kadar yaralıysan bu onun suçu. Ha ama şu da var geçmişte bunlar yaşandı diye annene sırtta çevirme kendini de suçlama.

Bazen yaramazlık bile yapmasak begenmedigimiz halde bize bağırırdı annemde. şuan iyi oldu ilişkimiz belkide onlar öyle yetiştiği için böyleler bilemiyorum ama kendini suçlu hissetme.