Merhaba hanımlar,
Burada genelde okuyordum konuları, başka bir üyeliğim vardı ama şifresini hatırlayamayınca giremedim. O yüzden yeni üyelere yaptığınız muameleyi yapmadan, herkese yaptığınız gibi fake konu demeyeceğinizi ümit ederek yazıyorum :)
Benim 6 yaşında bir kızım var. İyi bir işim var. 1 yıl önce boşandım. 3 yılı aşkın süre çekişmeli boşanma davam sürdü sonradan anlaşmaya vardık. Konu bu değil tabii ama özet geçmem gerekiyordu.
Konuya gelirsek; linçlemeden lütfen böyle şeylerin olabileceğini düşünerek yargılamadan dinleyin beni. Zaten uzun zamandır canım yanıyor bir de siz üzmeden söyleyin söyleyeceğinizi lütfen
Boşanma davamın sonlarına yakındı, biriyle tanıştım. 1,5 yıldır ilişkimiz sürüyor. Sevgilim benden 8 yaş küçük, hiç evlenmemiş ve doğu kültüründen geliyor her ne kadar batıda büyüse de. Ailesinden uzakta yaşıyor başka şehirde. Üstelik yıllardır neredeyse liseden beri böyle. Maddi olarak da ailesine bağımlı olmadığı gibi o yardım ediyor. Bunları söylememdeki nedeni anlayacaksınız.
Ailesine konuyu açtığında evlenmemizi istemediler. Ben 38, o 30 yaşında. Bu arada belirteyim yaşıtları gibi kesinlikle değil. Zaten yaşını sonradan öğrenmiştim ve çok şaşırmıştım, çok olgun biridir normalde. Ailesi yaşımın problem olmadığını söylemiş ama çocuğum olduğu için oğulları başkasının çocuğunu mu büyütecekmiş, ya kapıya eski eşim dayanırsaymış gibi türlü türlü şeyler söylüyorlarmış erkek arkadaşıma. Babası çok sert olduğu için ancak cesaretini topladı konuştu, ikisinde de evde kızılca kıyamet kopmuş, tartışma çıkmış kesinlikle olmaz diyorlar. Ne yapacağımızı şaşırdık
Tartışıp durduk, ayrıldık kısa süreliğine 1 hafta kadar, birinde de 10 gün kadar. Başka başka şeylerden tartıştık gibi ama temelinde ailesinin tutumundan dolayı, bir araya gelemediğimiz için yatan sebepler var. Ne evliliğe adım atıyor ne de ailesine söz geçirebiliyor. O da zor durumda onu da anlıyorum kıyamıyorum ama böyle hayallerimizi yaşayamamak çok koyuyor. Üstelik nereye kadar bekleyeceğiz? Evlenip çocuğumuz olması için benim yaşımın da önemi var bunu kendisi de biliyor ve kendisi söylüyordu acele etmeliyiz diye. Bana bugün ailem istemiyor diye adım atmazken yarın bir gün bir evin bir oğlu olarak ve kültürünün etkisiyle ailem torun istiyor soyumuz devam etmeli deyip 5 sene sonra hadi eyvallah demeyeceğini de düşünmüyorum. Çok koyuyor hayalini kurduğumuz her şeyi askıya almamız. Üstelik ne yapalım diye konuyu açtığımda beklememiz gerektiğini söylüyor 1 yıl falan geveliyor. Neyi bekleyeceğiz değişmeyecek bu fikirleri, kararlı olmak zorundasın dediğimde ailemi silip atamam diyor. Ki at diyen de yok, onlar hayatına saygı göstermek zorunda diyorum. O ağlıyor, ben ağlıyorum. Bu şekilde düzen de kuramıyorum. Vazgeçelim gerekirse çocuk vs yapmayalım böyle evlenmeden devam edelim ailem kabul edene kadar dedi hatta. Ama mantıklı olan bu değil, evcilik oynamıyoruz diyorum. Sonuçta ailesi kabul edene kadar -ki ederlerse!- 2 haftada bir görüşebilmek (o da ben de farklı şehirlerdeyiz) hiç mantıklı gelmiyor bu yaşta. Israr edince derdin evlilik mi, bizi bu yüzden bitirmek mi falan saçmalıyor. Sıkışıp kaldık, ayrılamıyoruz bir araya tam gelemiyoruz. Resmen arafta bir ilişki yaşamaya başladık, çok zorlanıyorum, ne yapacağımı bilemiyorum. Ayrılmayı da denedim onu da beceremedik
