Ben galiba başarısız bir insanım

Selamlar herkese. Hesabımı az önce açtım. Dertleşmeye o kadar ihtiyacım var ki.. umarım birileri beni anlar, en azından bir kaç fikir verir beni içinde bulunduğum depresyondan bir nebze kurtarır.
Konuya gelecek olursam çok uzun yıllardır kaygı bozukluğu ile uğraşıyorum aslında çok kötü bir çocukluk yaşadım. Anne ve babamın karşılıklı oturup bir kahve çay içtiğini bilmem sürekli kavgalar hakaretler içeren bir evlilikti onlarınki. Uykumdan hep korkarak uyanırdım kalbim yerinden çıkacak gibi olurdu. Her gece korkarak uyurdum. Babam çok alkol alırdı eve geldiğinde kıyametler kopardı hatta bir keresinde evi bile yakmaya çalışmıştı. Hiçbir zaman ne benim ne abimin psikolojisini düşünmediler. Aklımız biraz ermeye başladığında anneme çok yalvardık boşan nolur diye ama gidecek biryeri olmadığından mı neden bilmiyorum asla kabul etmedi bunu. Çalışıyordu babama muhtaçta değildi aslında. Gel zaman git zaman babam hastalandı ağır bir hastalığa yakalandı. Sonrasında şeker tansiyon ne varsa hepsi çıktı sabah akşam hastanelerdeydik annem hiçbir zaman babamın yanında gitmedi hep beni yolladı hep ben kaldım yanında. 17-18 yasımda üniversiteye hazırlanacak, dersaneye gidecek yerde hastanelerde yatıp kalkıyordum. Abimde babama öfkeli olduğu için hiç destek olmadı. Yanlış anlaşılmasın sonuçta babam ne kadar kötü olursak olalım yanında oldum tabi hastalık dolayısı ile biraz imana da gelmişti aramız iyiydi ama benim onca yaşadıklarım sürekli hastalık, hastane, kaybetme korkusu, yaşadıklarımız kaçınılmaz sonu; anksiyete bozukluğunu getirdi bana.

Başedemiyordum artık. Kendi kendime hazırlandığım sınavlardan takdir edersiniz ki başarılı olamadım. Sınavlarda bayılacak gibi oluyordum. Üçüncü ortalama bir üniversiteye yerleştim. Mezun oldum. Kpssyi de üçüncü girişimde kazandım. Bu sürede eşimle tanıştım evlendik oğlum doğdu. Ne yazıkki eşimle de istediğim o frekansı yakalayamadık. Eşim hep eleştiren kavga çıksa da içimi boşaltsam diye tetikte bekleyen birisi. Beni hiçbir zaman anlamadı. Tanıyamadı desek daha doğru olur.
Ben artık psikolojik olarak yaşadığım sıkıntıları fiziksel olarakta yaşamaya başladım. Artık asla enerjik, mutlu hissetmiyorum. Kendimi dünyanın en başarısız insanı gibi hissediyorum. Çok kilo verdim son birkaç ayda. Yemek görmek istemiyorum içim almıyor. Hep mutsuzum sürekli ağlıyorum. İlaç kullan diyeceksiniz biliyorum çok uzun yıllar kullandım da. Ama bırakınca en başa geri dönüyorum hiçbirşey değişmiyor.
Beni bu hale getiren en son nokta ise çok istediğim bir bölümün sınavını kazanamamış olmam. Aslında yapamayacağımı bildiğim halde eşimin gazıyla denedim. Farklı bir bölüm istiyordum ama o ve bir iki arkadaşım yaparsın edersin dene diyince denedim ve olmadı. Belki çok basit bir sebep ama bende patlama noktası oldu. Hergün kavga ediyoruz esimle, onu suçluyorum bana karışmamalıydın yapamayacağımı bilmeliydin, öteki seçenek daha basitti belki heyecan yapmayıp kazanacaktım şimdi aylarıma mal oldu diyorum. Benden on yaş küçük insanlar kazandı ben yapamadım diye kendimi bitiriyorum. Asla kazanamacakmışım gibi geliyor. Çok heveslenmiştim. Kendimi bilmeliydim esimin gazına gelmemeliydim. Tekrar ilaç kullanmak istemiyorum ama başka türlü de hayata devam edemiyorum. Ehliyet sınavını bile ikinci kez dosya yakmama rağmen kazanamadım bıraktım artık denemedim. Sınavda özürlü gibi heyecan yapıp kendimi asla tanıyamıyorum. Galiba ben başarısız bir insanım. Başardım gururunu hiçbir zaman yaşayamayacağım. Bu konuyu biraz olsun içimi dökmek için açtım. Kafamı o kadar toplayamıyorum ki neler yazdım bilmiyorum. Duyacağım şeyleri az çok biliyorum ama işte içim acıyor nasıl anlatsam bilemiyorum çok kırgınım ama kendime. Neden insanların tek seferde elinin tersiyle yapabildiği şeyleri ben senelerce uğraşsam da yapamıyorum?neden geçmişten gelen bu hastalığı yenemiyorum? Zekamdan şüphe ediyorum artık belkide gerçekten tembelim zeki değilim..

Üniversite okuyup atanmışsınız. Güzel bir işi olan ayaklarının üstünde duran bir kadın be annesiniz. Bana gayet başarılı göründünüz. Hiçbirimiz her sınavı kazanamıyoruz elimizi attığımız her iş başarıyla sonuçlanmıyor olur böyle şeyler. Kendinizi değerlendirirken haksızlık ediyorsunuz, kendinize tuttuğunuz ayna çarpık. Geçmişten gelen sebepleriniz var tabii. O aynayı düzeltmek kendinizi doğru bir bakışla değerlendirip takdir edebilmek için terapi almanız iyi olur. Öyle bir kaç seans değil, iyi bir terapist bulun ve diyelim ki bir yılınızı kendi ruhunuzu düzeltemeyen yatırım yapın. Kalan ömrünüzde kendinize haksızlık etmeyin

incekirpikli .!.:

Sınavda özürlü gibi heyecan yapıp kendimi asla tanıyamıyorum. Galiba ben başarısız bir insanım. Başardım gururunu hiçbir zaman yaşayamayacağım.

Genişletmek için tıkla...

Bu kafayla daha çok üzülürsünüz siz. Üniversitenizi okumuş sonunda da atanmışsınız. Yeni bir bölüm kazanamadınız diye mi bu hale geldiniz? Yok neymiş efendim benden 10 yaş küçükler kazanıyor ben nasıl kazanamadım. Size bir şey söyleyeyim mi beyin gençken daha iyi çalışıyor. Kazanmaları normal ha bu demek değil siz kazanamazsınız. Siz de isteseniz kazanırsınız kendinizi kıyasladığınız durumlara bakın. Biraz sirkelen kendine gel ya bu ne şımarıklık kusura bakmayın ama ergen çocuklar gibisiniz. Özürlü dediğiniz insanlar sizden daha akıllı olduğu kesin.

Okulunu bitirmiş, ekmeğini eline almış, evlenmiş ve yuvanı kurmuşsun!
Senin şu yaşadığın hayatı yaşayabilmek için insanlar ne çileler çekiyor haberin yok, kalkmış bir de şikayet ediyorsun.
Allah' ım başka dert vermesin, başta eşin ve çocuğun olmak üzere çevrendeki insanlara da sabır versin

ben de böyle hissediyorum çoğu zaman çocukken dehb tanımı aldım ama ailem üstünde durmadı çok başarılı bir öğrenci olmadım hiçbir zaman ama ne bileyim daha iyi yerlere gelebilirdim diye düşünüyorum biraz uğraşmış olsaydım üniversite sınavında zamanında sayisal 27 tm 10k yapmıştım ama daha iyisini de yapabilirmişim gibi geliyor. kpss mevzusu zaten geç çalışmadan 85 aldım ama çalışmış olsaydım da yüksek almazdım bence. bakıyorum herkes uçmuş gitmiş aynı okulda okuduğum vizelerde benden düşük alan arkadaşlarım çok iyi yerlerde ben öyle olduğum halde duruyorum. meslek sahibi olmanız vs size yeterli gelmiyor anlıyorum.

Çoğu kişinin geçmişinde ne travmalar ,ne haksizliklar var .Evet bunlar hassas insanlar için aşağı çekici bir şey ama hayatta herkes prenses gibi büyütülmüyor zaten.Ben başarısızim deyip geçmişinize mâl etmeyin bunu.Gayet de başarılısınız. Üniversite bitirip atanmaşsınız, Allah evlat vermiş. Sizin eşinizle problemleriniz, iletisim,empati eksikliginiz daha etken bu yakarislarinizda. Uzun yıllar önce aynı rahatsızlıktan iyi bir psikiyatr a gittiğimde ilk sorusu; cinsel yaşam hakkında olmuştu .Cook şaşırmıştım aklımın ucunda yoktu bu ve ben de sizin gibi kavgası bol ,hizmetlenmesi çok bir ailede büyüdüm.Anlattirmadi bile .Size tavsiyem iyi bir psikiyatr dan bilişsel terapiler almanız.Inanin hayat boyu aklınıza geliyor o terapilerdeki konuşulanlar.

Hayatta başarılı olmakla sınavda başarılı olmayı neden bağdaştırıyorsunuz onu anlayamadım. Kendinizle barışık olmak, iyi sosyal ilişkilere sahip olmak, mutlu bir çocuk yetiştirmek, çevrenizdeki kişilere iyi gelmek de başarıdır. Çocukluğunuzdan gelen kötü anıları çok iyi anlıyorum. Geliriniz var mı? Birkaç yılınızı iyi bir terapiye adamanızı öneririm. Iç huzura ulaşmanız için ve mutlu bir çocuk büyütmek için.

bu arada ben de ehliyetimi zor aldım kaldım hep saçma sapan hatalar yaptım. aynı heyecsn durumu bende de var. ve etkiliyor yani insanı böyle kritik anlarda donup kalıyorum. bunu yaşayamayan anlamaz. kimine göre atanmak üni kazanmak başarı olabilir ama insan gerçek potansiyelinj mersk ediyor işte

hemifrithemperi .!.:

bu arada ben de ehliyetimi zor aldım kaldım hep saçma sapan hatalar yaptım. aynı heyecsn durumu bende de var. ve etkiliyor yani insanı böyle kritik anlarda donup kalıyorum. bunu yaşayamayan anlamaz. kimine göre atanmak üni kazanmak başarı olabilir ama insan gerçek potansiyelinj mersk ediyor işte

Genişletmek için tıkla...

Kendini kıyasladığı durumlar normal mi yani? Yok 10 yaş küçükler yok özürlüler gibi kalıyorum. Bu durumu da normalleştirmeyin ya potansiyelini merak ediyorsa bir daha denesin insanlar kaç yıl emek veriyor bazı şeyler için.

yosunlukek .!.:

Kendini kıyasladığı durumlar normal mi yani? Yok 10 yaş küçükler yok özürlüler gibi kalıyorum. Bu durumu da normalleştirmeyin ya potansiyelini merak ediyorsa bir daha denesin insanlar kaç yıl emek veriyor bazı şeyler için.

Genişletmek için tıkla...

ama işte heyecandan dolayı yapamıyorum diyor. bu heyecan asılacak bir şey değil ki

incekirpikli .!.:

Selamlar herkese. Hesabımı az önce açtım. Dertleşmeye o kadar ihtiyacım var ki.. umarım birileri beni anlar, en azından bir kaç fikir verir beni içinde bulunduğum depresyondan bir nebze kurtarır.
Konuya gelecek olursam çok uzun yıllardır kaygı bozukluğu ile uğraşıyorum aslında çok kötü bir çocukluk yaşadım. Anne ve babamın karşılıklı oturup bir kahve çay içtiğini bilmem sürekli kavgalar hakaretler içeren bir evlilikti onlarınki. Uykumdan hep korkarak uyanırdım kalbim yerinden çıkacak gibi olurdu. Her gece korkarak uyurdum. Babam çok alkol alırdı eve geldiğinde kıyametler kopardı hatta bir keresinde evi bile yakmaya çalışmıştı. Hiçbir zaman ne benim ne abimin psikolojisini düşünmediler. Aklımız biraz ermeye başladığında anneme çok yalvardık boşan nolur diye ama gidecek biryeri olmadığından mı neden bilmiyorum asla kabul etmedi bunu. Çalışıyordu babama muhtaçta değildi aslında. Gel zaman git zaman babam hastalandı ağır bir hastalığa yakalandı. Sonrasında şeker tansiyon ne varsa hepsi çıktı sabah akşam hastanelerdeydik annem hiçbir zaman babamın yanında gitmedi hep beni yolladı hep ben kaldım yanında. 17-18 yasımda üniversiteye hazırlanacak, dersaneye gidecek yerde hastanelerde yatıp kalkıyordum. Abimde babama öfkeli olduğu için hiç destek olmadı. Yanlış anlaşılmasın sonuçta babam ne kadar kötü olursak olalım yanında oldum tabi hastalık dolayısı ile biraz imana da gelmişti aramız iyiydi ama benim onca yaşadıklarım sürekli hastalık, hastane, kaybetme korkusu, yaşadıklarımız kaçınılmaz sonu; anksiyete bozukluğunu getirdi bana.

Başedemiyordum artık. Kendi kendime hazırlandığım sınavlardan takdir edersiniz ki başarılı olamadım. Sınavlarda bayılacak gibi oluyordum. Üçüncü ortalama bir üniversiteye yerleştim. Mezun oldum. Kpssyi de üçüncü girişimde kazandım. Bu sürede eşimle tanıştım evlendik oğlum doğdu. Ne yazıkki eşimle de istediğim o frekansı yakalayamadık. Eşim hep eleştiren kavga çıksa da içimi boşaltsam diye tetikte bekleyen birisi. Beni hiçbir zaman anlamadı. Tanıyamadı desek daha doğru olur.
Ben artık psikolojik olarak yaşadığım sıkıntıları fiziksel olarakta yaşamaya başladım. Artık asla enerjik, mutlu hissetmiyorum. Kendimi dünyanın en başarısız insanı gibi hissediyorum. Çok kilo verdim son birkaç ayda. Yemek görmek istemiyorum içim almıyor. Hep mutsuzum sürekli ağlıyorum. İlaç kullan diyeceksiniz biliyorum çok uzun yıllar kullandım da. Ama bırakınca en başa geri dönüyorum hiçbirşey değişmiyor.
Beni bu hale getiren en son nokta ise çok istediğim bir bölümün sınavını kazanamamış olmam. Aslında yapamayacağımı bildiğim halde eşimin gazıyla denedim. Farklı bir bölüm istiyordum ama o ve bir iki arkadaşım yaparsın edersin dene diyince denedim ve olmadı. Belki çok basit bir sebep ama bende patlama noktası oldu. Hergün kavga ediyoruz esimle, onu suçluyorum bana karışmamalıydın yapamayacağımı bilmeliydin, öteki seçenek daha basitti belki heyecan yapmayıp kazanacaktım şimdi aylarıma mal oldu diyorum. Benden on yaş küçük insanlar kazandı ben yapamadım diye kendimi bitiriyorum. Asla kazanamacakmışım gibi geliyor. Çok heveslenmiştim. Kendimi bilmeliydim esimin gazına gelmemeliydim. Tekrar ilaç kullanmak istemiyorum ama başka türlü de hayata devam edemiyorum. Ehliyet sınavını bile ikinci kez dosya yakmama rağmen kazanamadım bıraktım artık denemedim. Sınavda özürlü gibi heyecan yapıp kendimi asla tanıyamıyorum. Galiba ben başarısız bir insanım. Başardım gururunu hiçbir zaman yaşayamayacağım. Bu konuyu biraz olsun içimi dökmek için açtım. Kafamı o kadar toplayamıyorum ki neler yazdım bilmiyorum. Duyacağım şeyleri az çok biliyorum ama işte içim acıyor nasıl anlatsam bilemiyorum çok kırgınım ama kendime. Neden insanların tek seferde elinin tersiyle yapabildiği şeyleri ben senelerce uğraşsam da yapamıyorum?neden geçmişten gelen bu hastalığı yenemiyorum? Zekamdan şüphe ediyorum artık belkide gerçekten tembelim zeki değilim..

Genişletmek için tıkla...

Aslında okuyunca biraz kendimi gördüm bende çok ağır travmalar yaşadım çocukluğumda ve şuan kaygı bozukluğu ile baş etmeye çalışıyorum. Genelde o ataklarım geldiğinde kendime moral vermeye çalışıyorum ben mesela yazdıklarından okuduğum kadarıyla sen kendine karşı çok eleştirelsin bence bunu yapma baksana o şartlarda üniversiteyi kazanmışsın bitirmişsin. Yani bambaşka bir hayata yönelip kaybolup gidebilirdin yada kolaya kaçıp erkenden evlenip bir sürü çocuk yapıp gerçekten bir işe yaramayan biri olabilirdin. Ama sen KPSS yi bile kazanmışsın gurur duy kendinle bence. Ayrıca eşinin seni sınav için cesaretlendirmesi bence çok güzel inanmış sana yapamamış olabilirsin bu yapamayacağın anlamına gelmiyor ayrıca sen o sınavlardan ibaret değilsin hiçbirimiz değiliz. Yapman gereken en önemli şey tüm bu sorunlarla güçlü bir kadın gibi baş ederek çocuğuna travmasız bir çocukluk yaşatmak. Kendini ne zaman çıkmazda hissedersen bana yaz sohbet edelim dertleri konuşmak zorunda değiliz moda konuşalım magazin konuşalım ne istersen

Üniversite mezunu devlete atanmış ayaklarının üzerinde duran güçlü bir annesin bak ne güzel neden kendinin farkına varmıyorsun senin yerinde olmak isteyen milyonlarca kadın var yaşamandaki elinde olan olanakların tadını çıkar ne kendine ne etrafına hayatı zehir etme lütfen

janemarple .!.:

Üniversite okuyup atanmışsınız. Güzel bir işi olan ayaklarının üstünde duran bir kadın be annesiniz. Bana gayet başarılı göründünüz. Hiçbirimiz her sınavı kazanamıyoruz elimizi attığımız her iş başarıyla sonuçlanmıyor olur böyle şeyler. Kendinizi değerlendirirken haksızlık ediyorsunuz, kendinize tuttuğunuz ayna çarpık. Geçmişten gelen sebepleriniz var tabii. O aynayı düzeltmek kendinizi doğru bir bakışla değerlendirip takdir edebilmek için terapi almanız iyi olur. Öyle bir kaç seans değil, iyi bir terapist bulun ve diyelim ki bir yılınızı kendi ruhunuzu düzeltemeyen yatırım yapın. Kalan ömrünüzde kendinize haksızlık etmeyin

Genişletmek için tıkla...

O kadar güzel yazmışsınız ki teşekkür ederim bu konuyu açtıktan sonra randevu aldım çünkü okuyunca ihtiyacım olduğunu bir kez daha anladım

yosunlukek .!.:

Bu kafayla daha çok üzülürsünüz siz. Üniversitenizi okumuş sonunda da atanmışsınız. Yeni bir bölüm kazanamadınız diye mi bu hale geldiniz? Yok neymiş efendim benden 10 yaş küçükler kazanıyor ben nasıl kazanamadım. Size bir şey söyleyeyim mi beyin gençken daha iyi çalışıyor. Kazanmaları normal ha bu demek değil siz kazanamazsınız. Siz de isteseniz kazanırsınız kendinizi kıyasladığınız durumlara bakın. Biraz sirkelen kendine gel ya bu ne şımarıklık kusura bakmayın ama ergen çocuklar gibisiniz. Özürlü dediğiniz insanlar sizden daha akıllı olduğu kesin.

Genişletmek için tıkla...

Özürlü dediğim kişi kendimdi ama neyse sağolun yorumlarınız için.

gurbettekikardelen .!.:

Okulunu bitirmiş, ekmeğini eline almış, evlenmiş ve yuvanı kurmuşsun!
Senin şu yaşadığın hayatı yaşayabilmek için insanlar ne çileler çekiyor haberin yok, kalkmış bir de şikayet ediyorsun.
Allah' ım başka dert vermesin, başta eşin ve çocuğun olmak üzere çevrendeki insanlara da sabır versin

Genişletmek için tıkla...

Evet o pencereden baktığınızda şükürsüz gibi görünüyor olabilirim ama ben saydığınız şeyleri de çok zor elde ettim bunu yok saymıyorum ki zaten bunların zorluklarından bahsediyorum konuda da

hemifrithemperi .!.:

ben de böyle hissediyorum çoğu zaman çocukken dehb tanımı aldım ama ailem üstünde durmadı çok başarılı bir öğrenci olmadım hiçbir zaman ama ne bileyim daha iyi yerlere gelebilirdim diye düşünüyorum biraz uğraşmış olsaydım üniversite sınavında zamanında sayisal 27 tm 10k yapmıştım ama daha iyisini de yapabilirmişim gibi geliyor. kpss mevzusu zaten geç çalışmadan 85 aldım ama çalışmış olsaydım da yüksek almazdım bence. bakıyorum herkes uçmuş gitmiş aynı okulda okuduğum vizelerde benden düşük alan arkadaşlarım çok iyi yerlerde ben öyle olduğum halde duruyorum. meslek sahibi olmanız vs size yeterli gelmiyor anlıyorum.

Genişletmek için tıkla...

En azından bir kişi anladı beni durum kazanmaktan daha farklı ama kimse anlamıyor şımarıklık gibi görüyor anlatamadıkça da kendi içime yalnızlığıma gömülüyorum

Thallosofili .!.:

Çoğu kişinin geçmişinde ne travmalar ,ne haksizliklar var .Evet bunlar hassas insanlar için aşağı çekici bir şey ama hayatta herkes prenses gibi büyütülmüyor zaten.Ben başarısızim deyip geçmişinize mâl etmeyin bunu.Gayet de başarılısınız. Üniversite bitirip atanmaşsınız, Allah evlat vermiş. Sizin eşinizle problemleriniz, iletisim,empati eksikliginiz daha etken bu yakarislarinizda. Uzun yıllar önce aynı rahatsızlıktan iyi bir psikiyatr a gittiğimde ilk sorusu; cinsel yaşam hakkında olmuştu .Cook şaşırmıştım aklımın ucunda yoktu bu ve ben de sizin gibi kavgası bol ,hizmetlenmesi çok bir ailede büyüdüm.Anlattirmadi bile .Size tavsiyem iyi bir psikiyatr dan bilişsel terapiler almanız.Inanin hayat boyu aklınıza geliyor o terapilerdeki konuşulanlar.

Genişletmek için tıkla...

Evet konuyu açıp tekrar okuduğumda kendi başıma çözemeyeceğime karar verdim ve bir randevu aldm. Aslında çoğu şeyde bu kadar zorlanmamın sebebi çevremde beni anlayacak hiçkimsenin olması, eşimin bile

letthelightin .!.:

Hayatta başarılı olmakla sınavda başarılı olmayı neden bağdaştırıyorsunuz onu anlayamadım. Kendinizle barışık olmak, iyi sosyal ilişkilere sahip olmak, mutlu bir çocuk yetiştirmek, çevrenizdeki kişilere iyi gelmek de başarıdır. Çocukluğunuzdan gelen kötü anıları çok iyi anlıyorum. Geliriniz var mı? Birkaç yılınızı iyi bir terapiye adamanızı öneririm. Iç huzura ulaşmanız için ve mutlu bir çocuk büyütmek için.

Genişletmek için tıkla...

Psikiyatri kapılarına yeniden gitmek çok zor olsada gideceğim

O istediğin sınav neyse onu kazansaydın bile, sen kendini başarılı görmeyeceksin ki hiçbir zaman!

Kendine bakış saçınla alakalı, her zaman elde edemediğin başka bir şey düşünüp mutsuz olacaksın. Terapiyle çözülür gibi geliyor bana uzun vadede.

hemifrithemperi .!.:

bu arada ben de ehliyetimi zor aldım kaldım hep saçma sapan hatalar yaptım. aynı heyecsn durumu bende de var. ve etkiliyor yani insanı böyle kritik anlarda donup kalıyorum. bunu yaşayamayan anlamaz. kimine göre atanmak üni kazanmak başarı olabilir ama insan gerçek potansiyelinj mersk ediyor işte

Genişletmek için tıkla...

Mesela alamamak dünyanın sonu değildi ama kendimi başarısız yetersiz hissediyorum neden elimden geleni yapmama rağmen olmuyor mesela? Ha haketmiyorumdur vermesinler bambaşka konu ama sorun sınav anında kendimi yönetemiyor olmam aslında