Benim evliliğim de bitti, bitiyor... Rüya gibi başlamıştı herşey, evlendiğimiz gün değişti, sonrasında kısa sürse de hiçbir şey anlamadığım bir evlilik oldu. Bir gün mutlu olmadım bu evlilikte. Ama Allah biliyor ya çok sevdim, o da beni sevdi, ya da ben öyle sandım. Şu an eşimden ayrıyım, ailemin yanındayım, boşanma davasını bekliyorum. Bazı anlarda o kadar üstüme geliyor ki herşey, içimden hiçbir şey yapmak gelmiyor. Hep ağlamak istiyorum, güzel günleri düşünüyorum onun beni sevdiği zamanları düşünüyorum. Sonrasında kötü anılar doluyor zihnime ve üzüntü, öfke her türlü duyguyu aynı anda yaşıyorum. En ağır gelen ise bir zamanlar beni seven adamın artık beni sevmemesi. Nasıl olur diyorum, o büyük sevgisi nasıl bitebilir? İçim acıyor. Eşim ise gününü gün ediyor belki, çok uğraştım evliliği düzeltmek için olmadı, o hiç çabalamadı, boşanmaya kararlı. Artık ben de öyleyim. Ama o hiç mi üzülmüyor, biraz olsun mu içi acımıyor merak ediyorum. Belki erkekler duygularını göstermiyor bizim kadar, belki o da üzülüyordur, ne olursa olsun bir evlilik bitiyor ama duygularını mı yansıtmıyor acaba diye kendimi teselli ediyorum. Ama onun bu kadar duyarsız olması, sanki eşinden değil üç günlük sevgilisinden ayrılmış kadar rahat gözükmesi içimi acıtıyor. Ben bu kadar kötüyken o nasıl bu kadar rahat olabiliyor? Kendini hiç değer verilmemiş, sevilmeyen istenmeyen bir kadın gibi hissediyorum.
Sorum basit, bir erkek boşandıktan sonra neler hisseder? Boşanmak erkeklere aslında daha ağır gelir derler. Sizce bu ne kadar doğru? Bir erkek boşanmayı istese bile sonrasında o da üzülür mü, o kadar şey paylaştığı eşini özler mi? Zamanla tekrar barışmak için adım atar mı, kendi terketmiş bile olsa? Boşanmış erkeklerin psikolojisi ne durumdadır? Benimle gördüklerinizi, bildiklerinizi, düşüncelerinizi paylaşır mısınız?
