anlamıyorum. tüm aileyi önyargısız sahiplenerek evlendim. evleneli 9 ay oluyor dedikodu, dışlama, kavga, hertürlü çirkefliklerini gördüm. anlamıyorum. nerede ve nezaman erkek anneleri canavara dönüşüyor. ne oluyorda gelinlerini beğenmemeye başlıyorlar.ve nasıl bu kadar acımasızlaşabiliyorlar. ve ne hikmetse o evde birde görümce oluyo.. evlenememiş kıskançlıktan nasıl saldıracağını şaşıran. bendede var 42 yaşında. paçalarından naletlik akan bir görümce.ben hayatta herşeyin etki ve tepkilerden oluştuğuna inanırdım. allah şahidim bir çuval laf söylediler dediğim tek şey. biz evlendik ve bir aileyiz kendi kararlarımızı verebilecek durumdayız bu kadar müdahele etmeyin nolur. etmeyinde biz ailemizin temellerini sağlıklı oturtalım. bu etkiye bu tepki veriliyorsa birşey diyemem. insan her yaşta öğrenir. bende neye ne kadar tepki verileceğini yanlış öğrenmişim diyip onların yolunu izlerim...annelik bebeğini savunmma dürtüsünüde geliştiriyor. savunma dürtüsünü bünyeye oturtuyor. eşime saygımdan bu güne kadar kendimi savunmadım.savunma işini ona bıraktım. ama artık herşey değişicek. saygımızdan susuşumuzu ne sanıyorlarki.. iki kelimeyi yanyana getiremeyip laf sokalamayı yada incitmeyi bilmediğimizimi sanıyolar sanırım.. bizde incitebiliriz bide kırabiliriz.. ben kırıldığım kadar kırma hakkına sahip görüyorum kendimi.beni kırmaktan vazgeçmelirini bekledim sabrettim ama olmadı. demekki o dili anlamıyorlar.