En kıymetlimi, annemi kaybettim. Hayata devam edemiyorum...

TheQueeninthenorth .!.:

annemi değil ama anneannemi kaybettim 20 gün önce....beni büyüten insandı, dolayısıyla benim için ebeveyn kaybı gibi acısı (allah kıyaslatmasın tabii)...böyle büyük acılar sonrası ne söylense boş oluyor ama zamanla küllenecek elbet. hiçbir acı ilk günkü gibi kalmıyor, kalsa yer yüzünde insan kalmazdı....allah içinize ferahlık versin, mekanı cennet olsun annenizin....

Genişletmek için tıkla...

KahveCekirdegi7 .!.:

Bende 2 sene önce kaybettim daha yeni teni toparlanıyorum hayata tekrar tutunmak zaman aldı 52 yaşındaydı çok gençti. Resimlerimizle anılarımızla avutuyorum kendimi hayattan aynı tadı alamıyorum artık birşey olduğunda koşup ona anlatamıyorum

Genişletmek için tıkla...

kediseverbiri .!.:

Acınız ve hisleriniz canımı yaktı. Keşke sizin için elimden birşey gelseydi. Dua edeceğim. Sabırlar diliyorum.

Genişletmek için tıkla...

gunesvemai .!.:

Geçmiş olsun çok üzüldüm. Yani sizi rahatlatacak tek şey söyleyebilirim, ilk gününüzle ya da ilk aylarla sonrakiler aynı olmuyor hamdolsun. Bu da insanın fıtratında olan unutma özelliğiyle ilgili. Unutma dediysem her şey mıh gibi aklında oluyor, her gece ağlayarak uyuyorsun ama en azından o ilk ânın içe ateş düşüren tesiri bulanıklaşıyor. Ben pek iyileşemedim, böyle konuşsam da, çünkü sorun sadece annem değilmiş. Ardında beni düşünen, derdimi paylaşabileceğim ve konuşabileceğim kimse yok anladım ki. Sizi bilmiyorum ama ben en yakın arkadaşımı da kaybetmiş oldum. Annem, babam, dostum, kardeşim, hepsi bir kişi gibiydi. Var ama yok çok karışık meseleler. Allah yokluklarını göstermesin yine de. Eğer babanız hayattaysa ve bir şeyler paylaşabiliyorsanız çok şanslısınız, konuşabilecek kardeşiniz varsa yine öyle. Aylardır ağlayarak ders çalışıyorum ve tek başıma bir odada duvarla yaşayarak. Bunu size anlatamam. Kimse bilmez aa iyi olmuş bu kız derler, iyi toparlamışsın filan aynen derim ama artık boğuluyorum boğuluyorum. Beni en çok herkes gibi hayal kuramama, ve elde ettiğim hiçbir şeyle tam anlamıyla mutlu olamama düşüncesi eziyor. ne bileyim ya, inşallah siz iyi olursunuz bana bakmayın şanssızım biraz

Genişletmek için tıkla...

gunesvemai .!.:

Geçmiş olsun çok üzüldüm. Yani sizi rahatlatacak tek şey söyleyebilirim, ilk gününüzle ya da ilk aylarla sonrakiler aynı olmuyor hamdolsun. Bu da insanın fıtratında olan unutma özelliğiyle ilgili. Unutma dediysem her şey mıh gibi aklında oluyor, her gece ağlayarak uyuyorsun ama en azından o ilk ânın içe ateş düşüren tesiri bulanıklaşıyor. Ben pek iyileşemedim, böyle konuşsam da, çünkü sorun sadece annem değilmiş. Ardında beni düşünen, derdimi paylaşabileceğim ve konuşabileceğim kimse yok anladım ki. Sizi bilmiyorum ama ben en yakın arkadaşımı da kaybetmiş oldum. Annem, babam, dostum, kardeşim, hepsi bir kişi gibiydi. Var ama yok çok karışık meseleler. Allah yokluklarını göstermesin yine de. Eğer babanız hayattaysa ve bir şeyler paylaşabiliyorsanız çok şanslısınız, konuşabilecek kardeşiniz varsa yine öyle. Aylardır ağlayarak ders çalışıyorum ve tek başıma bir odada duvarla yaşayarak. Bunu size anlatamam. Kimse bilmez aa iyi olmuş bu kız derler, iyi toparlamışsın filan aynen derim ama artık boğuluyorum boğuluyorum. Beni en çok herkes gibi hayal kuramama, ve elde ettiğim hiçbir şeyle tam anlamıyla mutlu olamama düşüncesi eziyor. ne bileyim ya, inşallah siz iyi olursunuz bana bakmayın şanssızım biraz

Genişletmek için tıkla...

flower_rose .!.:

Rabbim sabır versin. Acınızı yaşayın içinize atmayın. Tek diyebileceğim bu kadar. Keşke elimden fazlası gelse. Ama sözün bittiği yer

Genişletmek için tıkla...

gunesvemai .!.:

Merhaba arkadaşlar, yüreği sevgi dolu olan güzel insanlar...
Bir zamanlar yine kimseyle paylaşamazken buraya annemin hastalığı ile ilgili bir konu açmıştım. Sizlerin samimi tesellileri ve fikirleri bana kendimi iyi hissettirmişti. Maalesef hayatım boyunca en korktuğum şey başıma geldi, annemi kaybettim arkadaşlar... Belki yapacak bir şey yok diyeceksiniz, ama çaresizlik tüm hücrelerime sinmişken ne yapacağımı bilemedim, içimi dökmek istedim... (Uzun yazacak olursam özür diliyorum, okumayabilirsiniz.) Bunları ağlayarak yazıyorum. Neredeyse üç ay oldu, ama acım zerre azalmıyor. Her gün aklımda ve kalbimde büyük bir boşlukla yaşıyorum, herkes bir şekilde hayat meşgalesine düşmüş devam ediyor. Evet, ben de kalkıyorum, zor da olsa gündelik işleri vs. yapmaya çalışıyorum ama o kadar zorlanıyorum ki anlatamam. Bir dağın tepesinden yüreğim sökülene dek bağırmak, veya sürekli yalnız kalıp ağlamak istiyorum..

Anneciğim son birkaç yılda ağır bir hastalık (k*s*r) geçirerek yaşama veda etti. Yanında başından beri ben vardım. En sevdiğim insanın; annem, babam, sırdaşım, en yakın arkadaşım olan annemin eriyip yitmesini izlemek zorunda kaldım ve hiçbir şey yapamadım. Morali bozulmasın diye bunca zaman yanında ağlamadım bile. Bazen ona karşı durumu hafifleştireyim derken kendimi bile kandırdığım olurdu. Ya da zaten yalnız bırakılmış olduğumuz için hem onu hem kendimi teselli etme görevi görürdüm. Ayakta geçirilen bir ameliyattan kısmi felce, yatağa düşmeye ve son olarak azalan konuşmalarla bilinç kapanmasına kadar giden bir süreç yaşadık. Son zamana dek umudumu kaybetmemeye çalıştım, ne olursa olsun beni bırakmasın diye dualarımda yalvardım Allah'a. Çünkü bir tanecik annemin nefesinin bile gölgesi vardı... Fakat olmadı, bu kadar yazılmış bizim hikayemiz. Şimdiye gelirsek, bu zamana kadar yaşadıklarımız en ince ayrıntılarıyla zihnime mıhlanmış adeta. Aklımda, hayalimde hatta bazen elimde olmadan rüyalarımda onu yine hasta görmekten ve o anları hatırlayarak tekrar aciz hissetmekten kurtulamıyorum. Bu durum zaten dinmeyen acımı bine katlıyor. Oysa annem sadece son zamanlarda böyleydi. Normal hayatı boyunca hayat dolu olmuştu. Her müşküle bir çözümü olan, hiçbirimize kıyamayan, fedakar, zeki ve mutluluğuyla bizi aydınlatan bir insandı. Ben bunları zar zor hatırlayabiliyorum, tam 'anneciğimi normalde olduğu gibi hatırlayarak biraz daha iyi hissedeceğim' diyorum ama aklımdan son zamanları silinmiyor. Her gözümün önüne geldiğinde ciğerim sökülüyor... 23 yaşına gireceğim yakında arkadaşlar. Evet yetişkin bir insanım, bu benim başıma daha küçükken de gelebilirdi, belki hiç baş edemezdim o zaman. Ama yapamıyorum. Ölenle ölemediğim gibi kalanla yaşayamıyorum. Ona öyle doyamadım ki, onu öyle sevdim ki. Bir kitapta yazdığı gibi, sanki Allah onu bana vermekle vermediği her şeyi telafi etmişti. Şimdiyse her şeyimi kaybettim ben. Ne yapsam anneme anlatırdım, ona danışırdım, bazen en yakın arkadaşımın bilmediği şeyleri o bilirdi. Yargılamaz, kucak açardı... Şimdi iyice yalnızlaştım bir odada.

Ben bu adını koyamadığım hâlden biraz çıkabileyim diye sanırım, yakınlarım bana yardımcı olmaya çalıştılar sağ olsunlar ama yine bir şey yapamadım. Örneğin bir süredir hocam ve arkadaşlarım dışarı çıkıp farklı bir şeyler yapmam için ısrar ediyorlar, bir de 'eğitimine kaldığın yerden devam edip zihnini meşgul etmelisin, iyi gelir' diyorlar. Belki de en hevesli yapabileceğim şey buydu eskiden, o yüzden iyi geleceğini düşünüyorlar. Çünkü bölümümü seviyordum, eğitim hayatımda derecelerim olmuştu, annem de beni gerek üniversitede olsun gerekse üniv. sonrası devam etmemde herkese rağmen çok fazla desteklemişti ve motivasyon kaynağımdı. Ama şimdi her şey o kadar değersiz geliyor ki, en sevdiğim şeyler de dahil hiçbir şey yapmak istemiyorum. Artık onsuz hiçbir iş yapıyor olmak veya başarmaya çalışmak bir anlam ifade etmiyor. Sabah yüzümü bile yıkamak istemiyorum. Sürekli aklımda şu düşünceler dönüyor: 'Daha çok yaşlı da değilim, olur da uzun yaşarsam nasıl dayanırım? Ve nasıl oldu da annem böyle bitti gitti.. Nasıl beni bıraktı, hiçbir yere bensiz gitmezken? Son zamanlarında 'ben seni hiç bırakmayacağım, sen de beni bırakma' diye söz verdirmişti bana oysa... Ben nasıl yapayalnız ve korumasız kalıverdim? Hayattaki zorluklarla, imtihanlarla tek başıma nasıl baş edeceğim? Her gece ağlayarak nereye kadar yaşayabileceğim?'.... Bunların hiçbirine cevabım yok. İnançlı bir insan olduğum için her şeyin kader olduğunun da farkındayım hamdolsun, ama yaşayınca çok başkaymış. İnancımdan güç alsam da zor dayanıyorum bu acıya ve düşüncelere. Benim yolculuğum henüz bitmemişse eninde sonunda ben de bir şeyler yapmalıyım, kendimi toplamaya çalışmalıyım ama nasıl ayağa kalkacağım bilmiyorum... Buraya dek okuduysanız hakkınızı helâl edin. Etrafımdaki insanlarla çok derin konuşmalara giremiyorum nedense. Yazmak, ve tanımasam da sizlerden bir şeyler duymak bana gerçekten iyi geliyor. Belki bana bir yol gösterirsiniz, şimdiden teşekkür ediyorum.

Genişletmek için tıkla...

Tayinnnnn .!.:

Biz depremde ailemizi kaybettik ama bak ölmedik alışırsın.ha yaşıyor muyuz bu hayatı ona cevap yok

Genişletmek için tıkla...

bylgsinemm .!.:

Kardeşim başın sağolsun.Allah yardımcın olsun.Bir abla olarak yazayım ben de sana..Ben de annemi kaybettim.24 ocakta 2018 de..Ateş düştüğü yeri yakıyor.Ben annemi kaybettiğimde 27 yaşında idim ve evliydim.Yeni evlendiğimde annemin rahatsızlığı çıktı ortaya.Ben annemle iki arkadaş, dost, sırdaştık.Benim de annem hayat dolu bir kadındı.Tam kafa dengi bir insandı.Sevecen, becerikli, sabırlı, ailesine düşkün ve benim için neler yapmadı ki.Beni bir bebek gibi hic buyumemiim gibi seviyordu..Annem ben evlenmeden önce hafiften şikayetleri vardi ama doktorun yüzünden ve ihmalden hastalığı anlaşılamadı ve fark edildiğinde ilerlemiş.Lanet o dediğin hastalık yüzünden kaybettim annemi 60 yaşında.. Yaşını hiç göstermiyordu Sporunu yapan, sağlıklı beslenen yürüyüşler yapan..Çayına şeker bile atmayın insandı ama çok stres üzüntü yaşadı.. Babam annemi çok üzdü.Keza ben de öyle.. Annemin yzuu hiç gülmedi..Evlendikten sonra evime bile gelemedi.Hastalik sürecinde benim evli olmam da sorun oldu..Annemin yanina gittim devamli ve bu süre zarfında çok sorunlar yaşadım eşimin çıkardığım sorunlar etraftan gelen yorumlar vs..Tek kız idim..Hastanede yanında kaldim annemin..Annem biraz toparlayinca ise girdim.Öğretmenlik yapiyordum.Yerime geçebilecek bir öğretmen yokti.15 yane sınıfın sorumluluğu bende idi.Annrm son zamanlarda daha da rahatsizlanmisti.En sonr annemi vefat etmeden 2 ay evvel görmüştüm.. Annem ve ailem benden saklamış meğersem.Okulu bırakırım annemin yanina gelirim kalırım diye benden saklamışlar.. Bana iyi olduğunda ara tatilde gel lütfen diyordu.Eve gittigimde tatilde kapıyı bana abim açmıştı.. içime bir ok saplandı dedim annem kapıyı açardı abi annem niye acmadi kapıyı dedim?? İçeri odasına gittim ve annemi o şekilde görünce içim paramparça olmuştu..Annem bana iyi görünmek için oturmuştu yatağına zorla duruyordu fark etmiştim.Goz kapakları agirlasmisti.Optum annemi sarıldım ama beni öpmeye dermanı bile yoktu.Bana yolda ona gelirken kızım nerde kaldin hava çok soğuk üzerine kalın giyin üşütme dedi.Ah be kardeşim beni dinlesen ben ne acı çektim.. Annemi odasında kaldım bir gün.. Akşam uyanmışım yanında kızım üstünü ört üşüme diyordu bana..Kendini unutmuş beni düşünüyordu annem..Dayanamayıp salona gittim.Orda ağladım annem görmesin beni diye. Annemin elimden kayıp gittiğini gözlerimle görüyorduk artık.. Çaresizlik.. Umutsuzluk..İçimdeki o acı bana balkona çık kendini at diyordu ama yapamazdım.. İçimdeki acı göğsüme oturmuştu artık yaşayan bir ili gibiydim zaten olmuştum.Ben annemsiz ne yapacaktım zaten evliligimle ilgi çok üzüntü yaşadım.Annem bunu hastalanmadan önce biliyordu annemin gözü arkada kalacaksa.Biliyordu ona ne kadar düşkün olduğumu.. Bir gün sonra babamla annemin sonuçlarını gostermek icin başka bir hastahaneye gidecektik.Sonuclarina bakmıştım.Oyo şeyler yazmiyordu yolun sonuna geldiğimizi görmüştüm ama işte bir umut..Ailem bilmiyordu bile tam..Üzerinde yeni çıkan ilaçlar denenmişti..Annem en son kabul etmemiş yeter artık inek ben deneme tahtası değilim deyip tedaviyi reddetmişti. Başka hastaneye gitmek istemişti ama olmadı.. Üzerime kırmızı montumu giyinirken annemin bana o bakışları hala gözümün önünde.. Bana oyle bir bakıyordu ki bir hayranlıkla bir yandan çaresizlikten ve bir yanda da ben gideceğim bu kız ne yapar bensiz?? Bana öyle uzun uzun bakıp, beni süzüp başını sallamişti..Dışarı çıktım ağladım.. Akrabam geldi annemin yanına biz dışarı çıkmıştık babamla.Hastahaneye gittik sonucu doktora gösterdik.Doktor bana bakıp malesef yapılacak hiçbir şey kalmamış dedi..Doktorun yanında hıçkıra hıçkıra ağladım.. Üzgünüm dedi doktor.Ben ordan nasil çıktığımı hatırlamıyorum.Gidip hastahanesi önünde ağladım..İsyan ettim dedim neden biz neden annem???? Baba ben eve gelemicem sen git dedim..Eve gelirsem anneme bakıp anneme baktıkça kahrolurum bağırırım evin içinde, ağlarım sizi huzursuz ederim dedim..Kuzenimin yanina gidip orda biraz oturdum.Akraba beni arattmisti annem.Kendisi konuşmadığı için beni sormuş kızım neden gelmedi şöyle gelsin demis kurban oldugum.. Kuzenimle birlikte yanina gittik.Abla benimle gel dedim dayanamam..Annem kuzenime senin dediğin hastaneye gidelim kızım dedi bunlar beni iyileştirimedi..Kuzenim içeriye gidip hüngür hüngür agladi.Aksama doğru gitti.Ben salondaki abim karşımda gece annem babami aramis telefonda aynı evde..Babam yanina gitmis hemen..Demis ki beni yıka lütfen banyo yaptir bana demis.. Ben içeri gidip dayanamıyordun annem görmesin beni diye üzülmesin diye..Abime seslenmisti gece..Oğlum neden pencereleri açtın beni mi öldüreceksin yahu üstümü ört üşüyorum diyordu..İçeri ben gittim baktım üzerinden yorganını yere atmış.. Ahh dedim ahh be annemm...Yavaş yavaş gdiidyrosuj ellerimden yapıp gidiyorsun sen dedik içimden.. Beni o ara ağlarken görmüş.. Sabah babam yanina gitti anneme banyo ettirmek için ben de gelmek istedim ama ağlıyorum diye babam engelledi. Babam annemi kucaklayıcı o anını görmemek için başka bir odaya gidip ağladım.. Kimseye minnet etmeyen o güçlü kadını o şekilde görmez zoruma.gdiiyordu kaldıramıyordum...Annem babama benim az bir ömrüm mu kaldı doğru söyle oluyor muyum ben kızım ağlıyor dedi.. O acı, o çaresizlik Allah kimseye vermesin..O kadar kötü ki Allah'ım dedim bana sabır ver dayanamıyorum.. O gün babam dışarı çıktı annemle ben yanliz kaldık.. Babam anneme sordu..Seni salona götürelim mi istiyor musun dedi?? Annem de bebek gibi evet beni götür otururum orda dedi..Oturdu annem ve annemle basbasa kaldık.. Anne dedim rahat mısın birnyandan ağlıyorum yüzümü görmüyordu benim.Bana dedi ki ilacım vardi onu bana ver saati geldi.. İlacı verdim ve bana bu ilaç artık işe yaramıyor içiyorum içiyorum niye kullanıyorum ki diyordu..Su verdim içemedi..Kızım dedi beni yatır.. Annemi kucaklayip yatırdım artık ben onun değil o ben küçük bebeğim olmuştu.. O anda öptüm annemi..Sonra bana kızım bana limon getir basim ağrımaya başladı dedi.Dolaba gidip baktim yoktu.Babami aradim baba dedim limon getir.Annemin tansiyonu çıktı sanırım.Annemi tekrar oturttum.Annem bana offf galiba gene nefes alamiyorumm Anne goturelim mo doktora seni dedim hayır ölüp gbrp gidicm ben bisver dedi iç geçirip.. Anne öyle deme lütfen anne dedim ağladım.. Babam geldi peşinde akrabam..O anda annem uyanmıştım öyle ve baktık annemden sesler geliyor uyuma vasiyetinde baba dedim annemden ses geliyor..Olur kızım nefeste biraz sknti vardi dedi.Hayir dedim baba annem annem diye bağırdım megers annem melek oluyormus..O anda kaybettim delirdik soğuk kış günü ayaklarımda çorap dışarı çıktım bağırdım apartmanda ayaklarım şu içinde bağırıyorum yardım edin annem ölüyor..ambulansı arayamıyorum elim ayağım titriyor o anda yere yatıp bağırdım ağıt yaktım.. annem Anne diye.Babam annemi tutmuş ama annem düşüyor kolları gözleri kapanmış.. Ambulans geldi 30 dk sonra..Anneme kalp masajı yaptılar geri getirdiler ama gözleri boş boş bakıyordu öylece.. Annem gitmişti artık. Hastaneye giderken kalbi durmis birkaç kere.Orada doktorlar artık yaşasa bile makina bağlı kalır zaten fazla yaşamaz eziyet çeker demis..Sonra da annemin vefat haberi aldım oracıkta.. Dediğim gibi kardeşim.. Daha dün gibi.Senin acını suaj en iyi ben anlarım.Yazini okuyunca kendimi gördüm.. Şuan etrafımda insan var ama yok gibiler.Bu süreçte ben hep yanliz kaldım.. Anneme olan düşkünlüğüm evin tek kızı olmam..Annem öldukten sonra bana herkes değişti.Yetim kalmak inan çok zor.Biyoloji mezunuyum ben de fakat kpss calisiyorduk o dönemler.. Artık o gün bu gündür motive kalmadı bende.Hayatim bka sardı ama sen sen ol benim yaptığımı yapma..Ben metanetli olamadım.Simdi geldik 35 yaşına.. Evliyim ama hayatım o kadar iyi gitmiyor.Kesinlikle eğitimine devam et.Guclu ol benim gibi olma lütfen.Anne yokluğu çok zormuş.. Eksiklik, boşluk bitmez bizde ama sabır edeceğiz başka çaresi yok.Dusmanlari ben sevindirdim sen sevindirme lütfen...Bu arada yazım hataları olabilir.Telefonun klavyesi ile ilgili sorun yasiyorum

Genişletmek için tıkla...

gozyasi .!.:

Öncelikle başınız sağ olsun, rabbim annenize rahmeti ile muamele etsin.

Annenizle yaşadığınız hastalık süreci ve ölümü sizi çok etkilemiş ama bundan iyileşebilmek için çabalamanız, dışarı çıkmanız, eğitimize devam etmeniz, insanlarla görüşmeniz, kendinizi meşgul etmeniz lazım.
Sürekli kendinizle kalıp, kendinizi dinlerseniz bu durumdan olması gerektiği gibi çıkamazsınız.
Evet kesinlikle çok zor ama şöyle düşünün anneniz sizin bu şekilde eriyip bitmenize razı gelir miydi?
Ve ya siz hasta olsaydınız annenizin sizden sonra böyle bir duruma düşmesini ister miydiniz?
"Annem yavrusu böyle olsun, üzülsün istemez bunun için iyi olmalıyım" diye düşünmeye gayret edin.
İnançlı biriymişsiniz bol bol inşirah suresi okuyup suya üfleyip için çok rahatlatır, kalbinize ferahlık verir.
Acınız çok taze biraz daha zaman lazım ama bu süreçte sizin de çabalamanız lazım.
Rabbim yardımcınız olsun.

Genişletmek için tıkla...

Devitamini .!.:

Merhaba arkadaşım,

Konunu henüz şimdi okudum..Okudumda gözyaşları içinde. 2 gün önce annemin vefatının birinci yılıydı. Senin yazdıklarına çok benzer süreçlerden geçerek aynı son ile bitmişti bizim hikayemizde.. Detaylara girip daha üzmek istemiyorum ama bil ki seninle aynı şeyleri yaşayıp aynı hislerdeyim. Benimde annem 51 Yaşındaydı. Çok gençti.. Düzelmek sadece lafta. Ben bir yıldır aynıyım ama bir şekilde ayakta durmaya çalışıyorum küçük bir bebeğim var sadece onun için. Zamanla güzel anıları hatırlayacaksın alışacaksın deniyor bakalım bekliyorum diyelim... Senin şu yukarda dediğin şey var ya hani "en iyi arkadaşı" kaybetmek. İşte bende de bu var en iyi dostum ortağım herşeyimdi. Bu yüzden eksikliklerini kat be kat hissediyoruz. Bizim hayat yolculuğumuz devam ettikçe annelerimiz için güzel sevaplar kazanmayı görev bildim kendime. O nasıl isterdi? O ne derdi? diye düşünüp iyi olmaya çalışıyorum. Bu işe yarıyor arkadaşım... Allah onların yerini cennet etsin orda mutlulukla bizleri beklesinler. Bize de sabırlar ve dayanma gücü versin.

Genişletmek için tıkla...

elifce1988 .!.:

Canim benim Rabbim ruhumuza şifa versin o kadar iyi anlıyorum ki benim de annem herseyimdi sırdaşım dostum annem ablam bi kere bile yargılamadan her koşulda yanımdaydı hiç hasta olmadi hiç alışma zamanım olmadi sabah aradım iki dakika sonra ara kızım dedi bi daha acamadi 6 aylık hamileyim bebeğimi görmeyi çok istemişti göremedi bilmiyorum nasıl iyilesilir bu zaman nasıl geçer hep eksik hep kolum kanadım kırık olacak

Genişletmek için tıkla...

Minikanne06 .!.:

Başın sağolsun bende annemi geçen sene pankreas kanserinden kaybettim daha 57 yaşındaydı. Çok enerjik hayat dolu kıpır kıpır bir insandı. Dokunduğu herkesi ve herşeyi guzellestiren nadir insanlardan biriydi. Daha hastalığının teşhisi konmadan yoğun bakıma kaldırıldı o yoğun bakımda yatarken öğrendik kanser hastası olduğunu. Yoğun bakımdan da daha çıkamadı zaten. Çok düşkündüm anneme öyle ki ne bir tartışma yaşamıştık 30 senede nede bir küslük. Onun sesini duymadan yüzünü görmeden bir gün bile gecirmemistim ben. Evlendim eşim oldu doğurdum çocuğum oldu ama annemin yeri bende hep farklıydı. Hergun gorusmemize rağmen sıkı sıkı sarilirdim. Oda benle dalga geçerdi ne oluyor kızım daha dün beraberdik sanki memleketten gelmiş gibi sarılıyorsun derdi. Öyle özlerdim onu yanından ayrılır ayrılmaz cokerdi içime ozlemi. Hani derler ya neyi çok severseniz onunla imtihan olunursunuz diye ben en sevdiğim ile imtihan oldum. Şimdide ailemde herkesin üzerine çok düşmüş durumdayım böyle bir hastalık aşamasından ve kaybın ardından sürekli yakınlarımı kaybetme korkusu ile yaşıyorum. Oğlumun biyerinde ufak bir morluk görsem doktora koşacak kadar bozulmuş durumda psikolojim. Rabbim kimseye kaldıramayacağı yükler yüklemesin. Bizim gibi sevenler için ölüm çok zor dayanılması çok güç birşey ama yaşamak zorundayız. Bazen ölmek istiyorum bende anneme kavuşmak ama oğlum beni hayata bağlıyor diyorum ben bu yaşta annesizligi kaldiramadim bu yavru daha 5 yaşında nasıl kaldırır diyorum. Sende sevdiklerin için seni sevenler için yaşamaya devam etmek zorundasın. Anneler yavrularına kiyamazlar bunu bir anne olarak söylüyorum annemiz bizi görüyordur hissediyordur buna eminim bizi böyle hayattan kopmuş görmek istemezler.

Genişletmek için tıkla...

subjektif .!.:

22 yaşımda annemi kaybettim. Benzer bir hastalık süreci oldu. O süreçte de evde ve hastanede bebeğim gibi ilgilendim onunla. Tüm hayatım o olmuştu. Yokluğunu hayal dahi edemiyor sürekli gözünün içine bakıyordum. Maalesef kaybettik. 2 yil yas sürecim oldu. Hayatımın en berbat günleriydi. Sabahlara kadar ağlıyor aklımdan bir an olsun cikmiyordu. Rüyalarımda hep kötü görüyordum hayatta bazen bana kızıyordu. Sürekli vicdan azabı çekiyordum sanki çok kötü bir evlatmisim ve asla onu mutlu etmemisim gibi. Oysa ergenliğe kadar olan surecte çok çatısma yaşadiğim cok haksizliga uğradığım bi aile hayatım vardi. Yine de hastalanmasiyla birlikte hepsini unutup onun iyi olmasına odaklanmistim. Canim annem. Yillar oldu. Özlem gecmiyor. Hala fotoğraflarına bakarken canım yanıyor. Ancak yas süreci denen bir gerçek var. Benimki 2 sene sürdü. 2 sene sonunda artık annemi yalnızca mutlu hatirladim. Gülümseyerek hatirladim. Her saniye aklımda değildi. Ruyalarimda çok iyi görüyordum. Kendimi suclamayi bırakmıştım. Gittiğini kabullenmistim. Sabahlara kadar aglamiyordum artık. Kendinize zaman verin. Yasla ilgili kitaplar okuyun. Alabiliyorsan psikolojik destek alın.

Genişletmek için tıkla...

gunesvemai .!.:

Sizi çok iyi anlıyorum. ( Anneyle iletişimin çok kuvvetli olması ve tek güvenebileceğimiz kişinin o olması kaybını daha katlanılmaz hale getiriyor. Bir de ani kaybetmişsiniz, kalbim sızladı.... Ben annemi geçen yıl kaybettim (yeni gibi hissediyorum ama o kadar olmus) hastalık süreci de olduğu için zaten aslında hastalığı öğrendiğim andan beri toplam 2 sene ağladım. Öyle illet bir şey ki bu asla umutlanmana izin vermezler. İlk andan itibaren kurtulma şansı olmayacak bir cins, arada toparlasa da uzun sürmeyecek dendi de dendi... Ben bir dakikamı bile gerçekten mutlu geçirememiştim. Annemi güldürüp gidip banyoda wc de ağlayıp geri gelirdim yanına. Can onların olmayınca, akraba eş dost da hep gidici gözüyle baktı. Kiminle "benim yine de umudum var" tarzında konuşsam lafı ağzıma tıktı. "Kendini her şeye hazırla ama, napalım her şey Allahtan" filan dediler. Yahu evet öyle, ama ben bunu bilmiyorum sanki, her şeyiyle ben ilgileniyorum o kadar okudum az çok bilgi sahibiyim... İnsan umuda tutunmak istiyor, bu hastalık ölüm gelmeden de öldürüyor insanı. Diyeceğim o ki ani bir kayıp evet çok daha acı, ama mesela benim zihnimde dağ gibi annemin o hiç hatırlamak istemeyeceğim anları kaldı. Her aklıma gelişinde kahroluyorum, uykumdan uyanıyorum.

Annenin dostluğunun yerini kimse tutamıyor. Hele ki annem... Çevresindeki havayı değiştiren, zeki ve çok neşeli şen şakrak bir insandı, espri yeteneğimiz ve anlayışımız onunla birebir aynıydı. Bazen aklıma bir şey geliyor annem olsa çok gülecekti ama etrafımda bir kişi bile yok, ağlıyorum. Veya zor durumdayım kime anlatsam kimse yok, dediğiniz gibi bir tek o yargılamazdı o sıcacık merhameti çok özlüyorum....

Siz hep güzel hatırlayın inşallah annenizi, Rabbim aldığı gibi verendir, size bahşettiği minik hediyeye sarılın, bunun mükafatını alacaksınız Allah'ın izniyle. Bebeğiniz için kendinizi üzmemeniz lazım. Annenizin yaptığı gibi güzel bir annelik yapacaksınız ona, onun size öğrettiği her şeyi yaşatın. Dua edin, bir meşgale edinin, bir şeyler izleyin (ben normalde çok izleyen biri değilimdir ama bu süreçlerde zihni en az yoran eylem bu oluyor sanki).

Genişletmek için tıkla...