Hayatta kime iyilik yaptıysam beni hep mahçup etti. Neden böyle insanlar? Hep mi böyleydi yoksa yaşlandıkça mı daha iyi anlıyoruz birşeyleri?
İş yerinde çok sevdiğim çok yakın olduğum iki kişi var. Her durumda yanlarında oldum. Gerçekten arkadaş olarak sevgi beslediğimizi düşünüyordum o bağı hissediyordum aramızda. Çoğu zaman benim evimde toplanır kızlar gecesi yaparız dertleşiriz eğleniriz. İş yerinde iyi geçiniriz birbirimizi kollarız falan filan. Birinin işi olur giderim yaparım çok sorun etmem karşılık beklemedim hiç çünkü onlarda ihtiyacım olduğunda bana yapar derdim (ne aptalım dimi?)
Çok çok ihtiyacım olan bir konuda yardım istedim ve karşlığında kocaman bir hayır cevabı aldım :) üstüne yetmediği gibi o günü beni çok zorlayacağını bildiği halde iş yükü yüklendi. Kendimi öyle kötü hissettim ki kalbim kırıldı kelimesinin anlamı buymuş diyorum. Taş uzaktan değmezmiş insana, en sevdikleri kırabilirmiş bu çok doğru.
Şimdi hiçbirşey olmamış gibi davranmaya devam ediyorlar. İçimden asla gelmiyor sabah günaydını bile çıkmıyor ağzımdan. Kırıldığımı bile yeni anladılar ve düzeltmek için bir çaba olacağını sanmıyorum . Zaten istanbulda yaşamaktan çok bunalmış bir haldeyim. Kalabalığı iş yoğunluğu insanları ayrı dert. Bu olayla birlikte tayin kararımı net olarak verdim. Bana da bir daha insanlara çok fazla değer vermemem gerektiği konusunda ders olsun. Bu konunun bir çözümlemesi yok sadece içimi dökmek istedim….
İş yerinde çok sevdiğim çok yakın olduğum iki kişi var. Her durumda yanlarında oldum. Gerçekten arkadaş olarak sevgi beslediğimizi düşünüyordum o bağı hissediyordum aramızda. Çoğu zaman benim evimde toplanır kızlar gecesi yaparız dertleşiriz eğleniriz. İş yerinde iyi geçiniriz birbirimizi kollarız falan filan. Birinin işi olur giderim yaparım çok sorun etmem karşılık beklemedim hiç çünkü onlarda ihtiyacım olduğunda bana yapar derdim (ne aptalım dimi?)
Çok çok ihtiyacım olan bir konuda yardım istedim ve karşlığında kocaman bir hayır cevabı aldım :) üstüne yetmediği gibi o günü beni çok zorlayacağını bildiği halde iş yükü yüklendi. Kendimi öyle kötü hissettim ki kalbim kırıldı kelimesinin anlamı buymuş diyorum. Taş uzaktan değmezmiş insana, en sevdikleri kırabilirmiş bu çok doğru.
Şimdi hiçbirşey olmamış gibi davranmaya devam ediyorlar. İçimden asla gelmiyor sabah günaydını bile çıkmıyor ağzımdan. Kırıldığımı bile yeni anladılar ve düzeltmek için bir çaba olacağını sanmıyorum . Zaten istanbulda yaşamaktan çok bunalmış bir haldeyim. Kalabalığı iş yoğunluğu insanları ayrı dert. Bu olayla birlikte tayin kararımı net olarak verdim. Bana da bir daha insanlara çok fazla değer vermemem gerektiği konusunda ders olsun. Bu konunun bir çözümlemesi yok sadece içimi dökmek istedim….
