Hayattan kaçıyorum ve artık kaçmak istemiyorum bana yardım eder misiniz?

SevgiliKendim .!.:

Merhaba, aslında üyelik açtığım günden beri buraya yazmayı istiyordum ama bir türlü yazacaklarım toplayamadım ve sanki tüm kusurlarını açınca öylece çırılçıplak ortada kalmış gibi hissedecek gibi oluyorum. 27 yaşındayım. Çalışmıyorum. Lisede hemşirelik okudum ama hiç çalışmadım. Ardından iki yıllık bı bölüm okudum ve ardından 4 yıllık beslenme ve diyetetik bölümüne başladım. Okulu dondurdum ama ailem şuan bilmiyor. Erkek arkadaşım var 5 yıllık onunla yaşıyorum ve şuan ailemin yanına geldim. Annem ve babam 65 yaşlarındalar, geç evlenmişler. Benden iki yaş büyük zihinsel engelli bir ablam var, iki kardeşiz. Hayat boyu kendimi hep yetersiz hissettim ve hala da öyle hissediyorum. Ailemin davranışları ve benim çok küçük yaşlarda sinen bir çocuk olmamla bu şekilde olduğunu görüyorum. Kendimi hayatın içinde herkes yaşarken onları izlemeye gelmiş gibi hissediyorum. Evlenmek istemiyorum, aileler düğün vs istemiyorum. Sadece beraber yaşamak istiyorum. Çocuğum olsun istemiyorum. Çocuktan korkuyorum daha kendime hayrım yok bir çocuğun hayatının sorumluluğunu alamam ve hiçbir zaman çocuk, evlilik hayalleri kurmadım. Çok küçükken babamı da bazı sözleriyle devamlı bakmak zorunda olduğum 3 kişi var gibi düşünüyordum. Arkadaşlarımın anne babalarına göre yaşlıydılar, sen bize bakarsın gibi laf arasında dahi olsa söylenen sözler hep büyük bir sorumluluğun var gibi hissettirmiş bana. Sanıyorum bu sorumluluktan kaçmak için büyümemeyi seçmişim. Hayatımdan mutsuzum, çok özgüvensiz hissediyorum. Bir hastanede ise girsem beni sazlar diye düşünüyorum. Ailem bı ilçede yaşıyor daha önce başvurmuştur birkaç yere ama geri dönüş olmamıştı ve bu beni daha çok uzak durmaya itti. Yaşamaktan, hayatın içinde olmaktan kaçtım açıkçası. Lise döneminde birine aşık olmuştum onun evine gidiyorduk bazen ailem bu şekilde ilişkiyi öğrenmişlerdi onlarda da bende bu bir travma oluşturdu. Sanki dünyanın en büyük hatasını yapmış gibi davrandilar. Bana nasıl olduğumu bile sormadılar. O dönem tamamen tek başıma atlattım her şeyi. İşte aslında ondan sonrada hayata tutunamadım. Kendimi hep yalnız hissettim. Şimdiki erkek arkadaşım hep destek oldu. Psikolojik tedavi almamda, okuyup öğrenmem de ön ayak oldu. Teşvik etti beni hayata bağlamaya çalıştı. Korkularımı yenebilmem için çabaladı. Onu da çok fazla yordum ayrılmanın eşiğine gelmiştik ki devam ediyoruz. Şimdi öncelikle özgüven ve özsaygı mi kazanmaya çalışıyorum. Kendim için yaptığım bir senelik bir plan var hayatta ruhsal olarak belli bir yere gelebilmek için. Duygusal anlamda guclenebilmek için. Sizce ne yapmalıyım? Psikolojik yardım aldım birkaç seans ama maddi anlamda sıkıntı yaşadığım için devam edemedim. Kendimi çok kötü hissediyorum, bir köşeye saklansam orada kalsam ölene kadar diye hissediyorum. Hayattan kaçıyorum yani. Ama artık her şey değişsin istiyorum. Şuan aşırı karamsar bir haldeyim bana yardımcı olur musunuz, siz olsanız ne yapardınız?

Genişletmek için tıkla...

mervebirkadin .!.:

Okumak icin gittiginiz sehirde okulu dondurup erkek arkadaşınızın yanında napiyorsunuz yani evde oturuyor musunuz oylece ben onu anlayamadim.
Şu an hayatınızda bir amacınız olmadigi için boyle hissediyor da olabilirsiniz hayata bir yerden başlarsaniz zaman içerisinde yola girecektir hayatınız. Egitiminize geri donmenizi ya da önceki egitimleriniz çerçevesinde çalışmaya başlamanızı tavsiye ediyorum çünkü hicbir sey yapmadan sadece psikolojik tedavi gorecek maddi imkaninizin olmadigini yazmissiniz.

Genişletmek için tıkla...

Bissunicole .!.:

Hayata başlamak için daha fazla gecikmeyin bence. Zira artık çocuk değil yetişkin birisiniz. Kendinizi güzel ifade ediyorsunuz , eminim elinizden de bir şeyler gelecektir iş konusunda. Zor gelebilir ama zaten hep ilkten zor gelir. Sonrası Allah kerim. :)

Genişletmek için tıkla...

SevgiliKendim .!.:

Evet engelli bir ablam olmasıyla ikinci plandaydım. Aslında ben ondan iki yaş küçük olmama rağmen ve bir çocuk olmama rağmen her zaman benim çocuk oluşum göz ardı edildi vs. Sadece annem babam değil çevremizdeki herkes ona ilgi gösterir ben görülmezdim. Birçok şeyi hep kendim öğrendim. Bana kimse hayat nedir, nasıldır öğretmedi ama hep benden bir şeyler beklendi. Kendimi her açıdan sorumlu hissettim ve sorumlulukların altında edildim. Başka biri bu şekilde davranması belki ama ben bu şekilde davrandım. Evet aileme onlar genckende bakmak zorunda kalabilirdim zaten hayatım hep bu düşünceyle geçti, sadece yaşlılık dönemine ait bir endişe yaşamadım. Zaten kendimi her yönden yetersiz hissettiğim için baştan kabul ettim Bern yapamayacağım diye. Birkaç kez denedim işte değişmeyi ama o zaman tabi şuanki bilgilerine sahip değildim. Kendimi şımarık olarak görmüyorum. Ama belki de haklısınız

Genişletmek için tıkla...

babyloading87 .!.:

Dengeyı saglayamamıs olabılrler evet,ilk cocuklarıyms,üstelik engelli afallamıslrdır.
Siz bunu neden asamadınız hala?Nıye size daha az ılgı gosterildi diye hayatı bıraktınız?
Aılenz sızı okulda sanırken,siz ev hanımcılıgı mı oynuyorsunuz sevgilinizle.
Terapiler size siz istersenız faydalı olur.Siz kendinize acımaktan baska bısey yapmamısnız.O aile size bide para mı yolluyor okuyorsunuz dıye?Nasıl gecınıyorsunuz?Cogumuza hayat altın tepsi de sunulmadı.Napalım bırakalım mı?Cıkın o psikolojiden.Hic bi adamda sizi yıllarca hısterikliklerinize ragmen bakmaz.Gencecık kadınsınız,alın elınıze hayatınızı.

Genişletmek için tıkla...

SevgiliKendim .!.:

Ya bende farkındayım ilk çocuk vs zorluklar, anlayabiliyorum. Tabiki bir insan hayatı iki cümle ile özetlenmiyor. Çok fazla şey yaşadım çok çok küçüklüğümden beri görülmeyen falan biriydim. Dediğim gibi kimseden destek almadan kendim öğrendim birçok şeyi ve çocukluk vs ile yanlış öğrendiğim çok şey var. Çok fazla kendimi geri çekmişim hayattan ve bunu da normal sanıyordum bir döneme kadar. Şuan yazdıklarım vs hep bunların normal olmadığını anlamak ve asmak için verdiğim çabalar ve içimde yaşadığım git gel halindeki duygulardan kaynaklı. Ailemden para almıyorum. Bir sitede yazarlık yapıyorum ama çok az bir gelir elde ediyorum tabiki ve ekstra bir gelir olmadan psikolojik tedavi alabilmek mümkün değil. Birde erkek arkadaşımın ve benim birikimimden pasif gelir sağlayabileceğimiz bir şeyler yapmıştık. Birde ondan gelen pasif gelirim var. İşte ekonominin bütünüyle tabiki geçinmek tek başına bunlarla mümkün değil. Ama ailemden alsamda ancak bu kadar alabilirdim zaten. Toparlayacak olursam neden tüm bunlar beni bu kadar fazla ve kötü etkiledi bilmiyorum ama o kadar kötüydüm ki inanın ne buraya yazabilirdim o zamanlar ne başka bir şey yapabilirdim. Toparlanmış halim bu.

Genişletmek için tıkla...

SevgiliKendim .!.:

Merhaba, aslında üyelik açtığım günden beri buraya yazmayı istiyordum ama bir türlü yazacaklarım toplayamadım ve sanki tüm kusurlarını açınca öylece çırılçıplak ortada kalmış gibi hissedecek gibi oluyorum. 27 yaşındayım. Çalışmıyorum. Lisede hemşirelik okudum ama hiç çalışmadım. Ardından iki yıllık bı bölüm okudum ve ardından 4 yıllık beslenme ve diyetetik bölümüne başladım. Okulu dondurdum ama ailem şuan bilmiyor. Erkek arkadaşım var 5 yıllık onunla yaşıyorum ve şuan ailemin yanına geldim. Annem ve babam 65 yaşlarındalar, geç evlenmişler. Benden iki yaş büyük zihinsel engelli bir ablam var, iki kardeşiz. Hayat boyu kendimi hep yetersiz hissettim ve hala da öyle hissediyorum. Ailemin davranışları ve benim çok küçük yaşlarda sinen bir çocuk olmamla bu şekilde olduğunu görüyorum. Kendimi hayatın içinde herkes yaşarken onları izlemeye gelmiş gibi hissediyorum. Evlenmek istemiyorum, aileler düğün vs istemiyorum. Sadece beraber yaşamak istiyorum. Çocuğum olsun istemiyorum. Çocuktan korkuyorum daha kendime hayrım yok bir çocuğun hayatının sorumluluğunu alamam ve hiçbir zaman çocuk, evlilik hayalleri kurmadım. Çok küçükken babamı da bazı sözleriyle devamlı bakmak zorunda olduğum 3 kişi var gibi düşünüyordum. Arkadaşlarımın anne babalarına göre yaşlıydılar, sen bize bakarsın gibi laf arasında dahi olsa söylenen sözler hep büyük bir sorumluluğun var gibi hissettirmiş bana. Sanıyorum bu sorumluluktan kaçmak için büyümemeyi seçmişim. Hayatımdan mutsuzum, çok özgüvensiz hissediyorum. Bir hastanede ise girsem beni sazlar diye düşünüyorum. Ailem bı ilçede yaşıyor daha önce başvurmuştur birkaç yere ama geri dönüş olmamıştı ve bu beni daha çok uzak durmaya itti. Yaşamaktan, hayatın içinde olmaktan kaçtım açıkçası. Lise döneminde birine aşık olmuştum onun evine gidiyorduk bazen ailem bu şekilde ilişkiyi öğrenmişlerdi onlarda da bende bu bir travma oluşturdu. Sanki dünyanın en büyük hatasını yapmış gibi davrandilar. Bana nasıl olduğumu bile sormadılar. O dönem tamamen tek başıma atlattım her şeyi. İşte aslında ondan sonrada hayata tutunamadım. Kendimi hep yalnız hissettim. Şimdiki erkek arkadaşım hep destek oldu. Psikolojik tedavi almamda, okuyup öğrenmem de ön ayak oldu. Teşvik etti beni hayata bağlamaya çalıştı. Korkularımı yenebilmem için çabaladı. Onu da çok fazla yordum ayrılmanın eşiğine gelmiştik ki devam ediyoruz. Şimdi öncelikle özgüven ve özsaygı mi kazanmaya çalışıyorum. Kendim için yaptığım bir senelik bir plan var hayatta ruhsal olarak belli bir yere gelebilmek için. Duygusal anlamda guclenebilmek için. Sizce ne yapmalıyım? Psikolojik yardım aldım birkaç seans ama maddi anlamda sıkıntı yaşadığım için devam edemedim. Kendimi çok kötü hissediyorum, bir köşeye saklansam orada kalsam ölene kadar diye hissediyorum. Hayattan kaçıyorum yani. Ama artık her şey değişsin istiyorum. Şuan aşırı karamsar bir haldeyim bana yardımcı olur musunuz, siz olsanız ne yapardınız?

Genişletmek için tıkla...

AnkaEnerjisi .!.:

Bakın, sizin çocukluktan itibaren müthiş derin travmalarınız var. Şu an hepsi bilinçaltınızda kayıtlı şekilde duruyor. Onlar orada olduğu sürece huzuru bulmanız ve o frekansı yaymanız kolay şeyler değil.

Eğer EFT ile travma temizliği yapmayı biliyorsanız size bir çalışma atayım. Bütün travmalarınızı temizleyebilirseniz yeniden doğmuş gibi olursunuz. Ben genel bir metin atarım size buradan, siz onu kendinize göre düzenlerseniz. İnsanlar artık her travmasını çözüyor öyle de kolay bir sistem.

Genişletmek için tıkla...