Biraz uzun bir yazı olacak ama umarım okuyan herkese biraz dokunabilirim.
Muhtemelen bu başlıkta dolaşıyorsanız sizde benimle aynı durumdasınız veya şüpheleniyorsunuz
Çok aktif olmamakla beraber cinsel hayatım mevcuttu, çoğu kadın gibi geleneksel düşüncelerle yetiştirildiğim için bu konuda aileme hiçbir zaman açık olamadım tabiki. İnsan çoğu konuda ''benim başıma gelmez'' diye düşünüyor, ya da aşık olduğumuzdan mı bilinmez partnerimiz bize dünyanın en temiz insanı gibi geliyor. Son ilişkim 8 ay önce olmuştu, cinsel arzusu yüksek bir insan olmadığım için uzun süreler bu şekilde devam edebiliyorum. Ancak ayrılık sonrası duygusal olarak çok yıpranmıştım, defalarca ağlama krizleri, hastalıklar vs fiziksel ve duygusal olarak tamamen zayıflamıştım. Aralık ayında toparlanmaya başladım, Şubat ayının sonunda sivilce tarzı bir oluşum farkettim regl sonrası olduğu için bu durumu normal karşıladım zaten aklımda asla olumsuz bir ihtimal yoktu. Çokta düşünmedim bir sonraki hafta kontrol ettiğimde et beni tarzı bir yapıya dönüşmüş ve uzak bir noktada yine sivilce tarzı bir oluşum çıkmıştı. Hemen internetten araştırdım tabiki bu ihtimalle o zaman yüzleştim ve inanılmaz panik oldum. Sonraki gün kontrol için kadın doğuma gittim, bir sene önce aynı dönemde smear testi yapılmıştı. Her konuda sağlığına ve rutin kontrollerine dikkat eden biriydim, böyle olmanın bana bu süreci gözlemleyebilmemde de fayda sağladığına inanıyorum. Doktor baktığı an bu et beni değil siğil dedi hpv mi yani dedim evet dedi, o an oturduğum çatal benim için travma alanına dönüştü :,) ''sakin ol, henüz gençsin kansere dönüşme olasılığı yok dışarıda oturan 10 kadından 8i bunu yaşıyor'' vs dedi. Bunlar tabiki beni sakinleştirmedi. İnsan birçok konuda bilinçli olsada kriz anlarını yönetemeyebiliyor, çıktığımda bir bankta ağladım, korkudan evimin yolunu unuttum. Bu durumu ailemle paylaşamadığım için de yalnızca yakın arkadaşlarımla paylaşabildim, eski partnerime de söylemek durumunda kaldım, hayatındaki kadının benim yaşadıklarımı yaşamasını istemediğim için.kendisi iki hafta sonra bana idrar testini atarak onda hiçbir sorun olmadığını söyledi idrar testinde bunun çıktığına inanan biriydi yani.... :) Sonra araştırmaya başladım ve gerçekten bunun çok yaygın olduğunu anladım. Bir devlet hastanesinde asidik bir çözeltiyle siğillerime işlem yapıldı. O gün sabaha kadar uyuyamadım, yine çatala çıkmak benim için psikolojikman çok zordu. İşlemden sonra hemen 9lu gardasil aşının ilk dozunu vuruldum. Beta glukan, yeşil çay, probiyotik, kefir gibi destekleyicileri aldım, beslenmemi ağırlıklı olarak sebzeye çevirdim. Kan değerlerime baktırarak b12 ve demir hapına da başladım. Ancak tüm bunları yaparken her gece ağlamaya, kendimi sürekli kontrol etmeye, başkalaştırmaya ve eziklemeye devam ettim. Tüm bunları yaparken egzamam artmaya başladı, 1 kere panik atak geçirdim ve en son grip oldum. Önce ruh hastalanır sonra beden derler bu kesinlikle çok doğru. Ben psikolojimi iyi tutamadıkça (ki düzenli terapide alıyorum) her şey kötüye gitmeye başladı. aileme söyleyememem, kıyafetten bana geri bulaşıyor, koltuğa geçiyor gibi temelsiz obsesif ve cahil düşüncelerim, o dönem hoslanmaya basladıgım dr arkadasımın durumumu bilmesi ve tedavi konusunda yardımcı olması sonucu ona mahçup hissedişim, ''benimle görüşmek istemiyor, soğudu benden nefret ediyor'' gibi yine temelsiz yargılarım, ''birdaha aşık olamayacağım, bir aile kuramayacağım, ömür boyu bununla yaşayacağım'' suçlamaları....ve daha nicesi insan her zaman en kaba kendisine davranıyor ve kendimize nazik olmadıkça her şey daha kötüye gidiyor.
O yüzden yaşayabileceğimiz sadece bir hayatımız olduğunu unutmadan kendimize şefkatli yaklaşmayı öğrenmeliyiz. Ömür boyu bununla asla yüzleşmemek ve yeniden yaşamamak temel amacımız olmamalı bununla sağlıklı yaşamayı öğrenebilmek temel amacımız olmalı belki bu şekilde hayalkırıklığına uğrama oranımız düşer :,) psikolojimizi düzeltmedikçe her şey daha kötüye gidecektir bu yüzden en kötü günün bile 24 saat olduğunu, güneşin yeniden doğacağını unutmamak gerekiyor. Bir şeylere üzülerek tüm zamanımızı harcayabiliriz, geri döndüğümüzde kaybettiğimiz tek şey zaman ve sahip olduğumuz/olabileceğimiz güzel olasılıklar olur...Dilerim nerede olursak olalım bu yazıyı okuduğunuzda birinizin sizin elinizden tuttuğunu hissetmişsinizdir <3
SEN KORKMA, YENİDEN DOĞAR GÜNEŞ
Muhtemelen bu başlıkta dolaşıyorsanız sizde benimle aynı durumdasınız veya şüpheleniyorsunuz
Çok aktif olmamakla beraber cinsel hayatım mevcuttu, çoğu kadın gibi geleneksel düşüncelerle yetiştirildiğim için bu konuda aileme hiçbir zaman açık olamadım tabiki. İnsan çoğu konuda ''benim başıma gelmez'' diye düşünüyor, ya da aşık olduğumuzdan mı bilinmez partnerimiz bize dünyanın en temiz insanı gibi geliyor. Son ilişkim 8 ay önce olmuştu, cinsel arzusu yüksek bir insan olmadığım için uzun süreler bu şekilde devam edebiliyorum. Ancak ayrılık sonrası duygusal olarak çok yıpranmıştım, defalarca ağlama krizleri, hastalıklar vs fiziksel ve duygusal olarak tamamen zayıflamıştım. Aralık ayında toparlanmaya başladım, Şubat ayının sonunda sivilce tarzı bir oluşum farkettim regl sonrası olduğu için bu durumu normal karşıladım zaten aklımda asla olumsuz bir ihtimal yoktu. Çokta düşünmedim bir sonraki hafta kontrol ettiğimde et beni tarzı bir yapıya dönüşmüş ve uzak bir noktada yine sivilce tarzı bir oluşum çıkmıştı. Hemen internetten araştırdım tabiki bu ihtimalle o zaman yüzleştim ve inanılmaz panik oldum. Sonraki gün kontrol için kadın doğuma gittim, bir sene önce aynı dönemde smear testi yapılmıştı. Her konuda sağlığına ve rutin kontrollerine dikkat eden biriydim, böyle olmanın bana bu süreci gözlemleyebilmemde de fayda sağladığına inanıyorum. Doktor baktığı an bu et beni değil siğil dedi hpv mi yani dedim evet dedi, o an oturduğum çatal benim için travma alanına dönüştü :,) ''sakin ol, henüz gençsin kansere dönüşme olasılığı yok dışarıda oturan 10 kadından 8i bunu yaşıyor'' vs dedi. Bunlar tabiki beni sakinleştirmedi. İnsan birçok konuda bilinçli olsada kriz anlarını yönetemeyebiliyor, çıktığımda bir bankta ağladım, korkudan evimin yolunu unuttum. Bu durumu ailemle paylaşamadığım için de yalnızca yakın arkadaşlarımla paylaşabildim, eski partnerime de söylemek durumunda kaldım, hayatındaki kadının benim yaşadıklarımı yaşamasını istemediğim için.kendisi iki hafta sonra bana idrar testini atarak onda hiçbir sorun olmadığını söyledi idrar testinde bunun çıktığına inanan biriydi yani.... :) Sonra araştırmaya başladım ve gerçekten bunun çok yaygın olduğunu anladım. Bir devlet hastanesinde asidik bir çözeltiyle siğillerime işlem yapıldı. O gün sabaha kadar uyuyamadım, yine çatala çıkmak benim için psikolojikman çok zordu. İşlemden sonra hemen 9lu gardasil aşının ilk dozunu vuruldum. Beta glukan, yeşil çay, probiyotik, kefir gibi destekleyicileri aldım, beslenmemi ağırlıklı olarak sebzeye çevirdim. Kan değerlerime baktırarak b12 ve demir hapına da başladım. Ancak tüm bunları yaparken her gece ağlamaya, kendimi sürekli kontrol etmeye, başkalaştırmaya ve eziklemeye devam ettim. Tüm bunları yaparken egzamam artmaya başladı, 1 kere panik atak geçirdim ve en son grip oldum. Önce ruh hastalanır sonra beden derler bu kesinlikle çok doğru. Ben psikolojimi iyi tutamadıkça (ki düzenli terapide alıyorum) her şey kötüye gitmeye başladı. aileme söyleyememem, kıyafetten bana geri bulaşıyor, koltuğa geçiyor gibi temelsiz obsesif ve cahil düşüncelerim, o dönem hoslanmaya basladıgım dr arkadasımın durumumu bilmesi ve tedavi konusunda yardımcı olması sonucu ona mahçup hissedişim, ''benimle görüşmek istemiyor, soğudu benden nefret ediyor'' gibi yine temelsiz yargılarım, ''birdaha aşık olamayacağım, bir aile kuramayacağım, ömür boyu bununla yaşayacağım'' suçlamaları....ve daha nicesi insan her zaman en kaba kendisine davranıyor ve kendimize nazik olmadıkça her şey daha kötüye gidiyor.
O yüzden yaşayabileceğimiz sadece bir hayatımız olduğunu unutmadan kendimize şefkatli yaklaşmayı öğrenmeliyiz. Ömür boyu bununla asla yüzleşmemek ve yeniden yaşamamak temel amacımız olmamalı bununla sağlıklı yaşamayı öğrenebilmek temel amacımız olmalı belki bu şekilde hayalkırıklığına uğrama oranımız düşer :,) psikolojimizi düzeltmedikçe her şey daha kötüye gidecektir bu yüzden en kötü günün bile 24 saat olduğunu, güneşin yeniden doğacağını unutmamak gerekiyor. Bir şeylere üzülerek tüm zamanımızı harcayabiliriz, geri döndüğümüzde kaybettiğimiz tek şey zaman ve sahip olduğumuz/olabileceğimiz güzel olasılıklar olur...Dilerim nerede olursak olalım bu yazıyı okuduğunuzda birinizin sizin elinizden tuttuğunu hissetmişsinizdir <3
SEN KORKMA, YENİDEN DOĞAR GÜNEŞ
