- 21 Şubat 2022
- 1.741
- 2.703
- Konu Sahibi diblerabla
- #1
Merhaba herkese.
5.5 ay önce anne oldum. Yaşım 31. 5 yıllık evlilyim. İsteyerek anne oldum. Annemi 2011 yılında kaybettim. Sonrasında anne tarafım hayatlarına devam etti ve pek bana sahip çıkan olmadı. Yaşım 18’di. Üni bittikten sonra kısa bir evlilik yapıp şiddet sebebiyle boşandım. Ardından şimdiki eşimle evlendik ve evliliğimiz güzel gidiyor ama ben oldukça yalnız bir insanım. 2 arkadaşım kaldı çevremde ve onlarda yakın zamanda anne oldular. Haliyle kendi hayatlarına odaklılar. Onların destek olacak anne, kardeş vs oldukça fazla. Benim kayınvalidem başka şehirde yaşıyor lakin benimle aynı yerde olsa da etliye sütlüye karışmaz, anaçlık semtine uğramaz bir kadın. Doğum sonrası 3. gün evine döndü. Sonra bir kez daha geldi 2 gün kaldı ama ben ona hizmet ettim 3 aylıkken bebeğim. Girizgahı böyle yaptım ki ruh halimi biraz anlayabilesiniz diye.
Derdim şu; ben postpartum depresyonundayım. Atlatamadım. Oğlum 6 aylık olacak ama hala haftanın en az 3-4 günü aşırı depresif, mutsuz ve öfkeliyim. Eşime çok yansıtıyorum öfkemi. Kendisi beni tolere etmeye çalışıyor ama dayanamayacak diye korkuyorum. Psikolojik yardım almaya başladım iki haftadır bir gün birer saat. Ama henüz başındayız ve ben şuan çok kötüyüm. Dün dişimi çektirdim dayanılmaz bir ağrım var dünden beri. Eşim işe gitti mecburen yalnız kaldım oğlumla. Ek gıda tadımı yaptırıyorum o sebeple biraz düzeni değişti uyku süreleri kısaldı. Huzursuz sürekli. Dayanamayacak hale geliyorum. Yatağa kapanıp bağıra çağıra ağlıyorum. Çok yalnız hissediyorum. Annemi çok özlüyorum. Hiç böyle hayal etmemiştim. Anne olmak benim eksik yanımı tamamlayacaktı ama sanki daha büyük bir yara açtı bende. Dışarı çıkmaktan, ev işinden (ki temizliği çok severim), hiçbir şeyden keyif alamıyorum. Anne olmadan önce örgü örerdim, resim çizerdim artık zamanım olsa da yapasım gelmiyor. Eşim işten gelince emzirmek dışında hiçbir şey yapmıyorum o ilgileniyor bebeğimizle. Allah razı olsun ama ben benden yaşça büyük bir kadının varlığına ihtiyaç duyuyorum. Haftanın 3-4 günü iyi 3-4 günü kötü geçiyor. İyi olduğum günler evi toplayıp temizliyorum geri kalan günler bomba patlamış gibi. Bazen bipolar gibi hissediyorum kendimi. Bebeğim uykudan uyanıyor ağlıyor mesela hemen gidesim gelmiyor yanına. Gözlerimin içine bakıyor öyle büyük suçluluk hissediyorum ki ona karşı mutsuzum diye anlatamam. Gelişimi güzel sağlıklı bir bebek. İhtiyaçlarını gideriyorum, sevgi de gösteriyorum ama içim ölü gibi. Numara yapıyorum sanki. Ne olur bana deneyimli anneler bir akıl versin. Nasıl iyi hissedeceğim ben? Dışarı çıkıyorum mesela bebeğim uyumak istemiyor zehir oluyor bana dışarısı. Aşırı stresleniyorum.streslenine sağ kolumun altı ağrıyor şişiyor daha önce zona olmuştum aynı şekilde ağrı olmuştu. Sağlığım elden gidecek diye korkuyorum.
Lütfen bana moral verin. Çok ihtiyacım var.
5.5 ay önce anne oldum. Yaşım 31. 5 yıllık evlilyim. İsteyerek anne oldum. Annemi 2011 yılında kaybettim. Sonrasında anne tarafım hayatlarına devam etti ve pek bana sahip çıkan olmadı. Yaşım 18’di. Üni bittikten sonra kısa bir evlilik yapıp şiddet sebebiyle boşandım. Ardından şimdiki eşimle evlendik ve evliliğimiz güzel gidiyor ama ben oldukça yalnız bir insanım. 2 arkadaşım kaldı çevremde ve onlarda yakın zamanda anne oldular. Haliyle kendi hayatlarına odaklılar. Onların destek olacak anne, kardeş vs oldukça fazla. Benim kayınvalidem başka şehirde yaşıyor lakin benimle aynı yerde olsa da etliye sütlüye karışmaz, anaçlık semtine uğramaz bir kadın. Doğum sonrası 3. gün evine döndü. Sonra bir kez daha geldi 2 gün kaldı ama ben ona hizmet ettim 3 aylıkken bebeğim. Girizgahı böyle yaptım ki ruh halimi biraz anlayabilesiniz diye.
Derdim şu; ben postpartum depresyonundayım. Atlatamadım. Oğlum 6 aylık olacak ama hala haftanın en az 3-4 günü aşırı depresif, mutsuz ve öfkeliyim. Eşime çok yansıtıyorum öfkemi. Kendisi beni tolere etmeye çalışıyor ama dayanamayacak diye korkuyorum. Psikolojik yardım almaya başladım iki haftadır bir gün birer saat. Ama henüz başındayız ve ben şuan çok kötüyüm. Dün dişimi çektirdim dayanılmaz bir ağrım var dünden beri. Eşim işe gitti mecburen yalnız kaldım oğlumla. Ek gıda tadımı yaptırıyorum o sebeple biraz düzeni değişti uyku süreleri kısaldı. Huzursuz sürekli. Dayanamayacak hale geliyorum. Yatağa kapanıp bağıra çağıra ağlıyorum. Çok yalnız hissediyorum. Annemi çok özlüyorum. Hiç böyle hayal etmemiştim. Anne olmak benim eksik yanımı tamamlayacaktı ama sanki daha büyük bir yara açtı bende. Dışarı çıkmaktan, ev işinden (ki temizliği çok severim), hiçbir şeyden keyif alamıyorum. Anne olmadan önce örgü örerdim, resim çizerdim artık zamanım olsa da yapasım gelmiyor. Eşim işten gelince emzirmek dışında hiçbir şey yapmıyorum o ilgileniyor bebeğimizle. Allah razı olsun ama ben benden yaşça büyük bir kadının varlığına ihtiyaç duyuyorum. Haftanın 3-4 günü iyi 3-4 günü kötü geçiyor. İyi olduğum günler evi toplayıp temizliyorum geri kalan günler bomba patlamış gibi. Bazen bipolar gibi hissediyorum kendimi. Bebeğim uykudan uyanıyor ağlıyor mesela hemen gidesim gelmiyor yanına. Gözlerimin içine bakıyor öyle büyük suçluluk hissediyorum ki ona karşı mutsuzum diye anlatamam. Gelişimi güzel sağlıklı bir bebek. İhtiyaçlarını gideriyorum, sevgi de gösteriyorum ama içim ölü gibi. Numara yapıyorum sanki. Ne olur bana deneyimli anneler bir akıl versin. Nasıl iyi hissedeceğim ben? Dışarı çıkıyorum mesela bebeğim uyumak istemiyor zehir oluyor bana dışarısı. Aşırı stresleniyorum.streslenine sağ kolumun altı ağrıyor şişiyor daha önce zona olmuştum aynı şekilde ağrı olmuştu. Sağlığım elden gidecek diye korkuyorum.
Lütfen bana moral verin. Çok ihtiyacım var.
