Kardesim kendini eve kapadi

Mimoza08 .!.:
Aman allah korusun. Bende ondan korkup anneme soruyorum durumunu ama 'yok kizim depresyonda gibi degilgece uyanik gunduz uyuyo bile olsa, aksam kalkiyor, kahvesini yapiyor, sakalasiyor, normal konusuyor bizle, davranislarinda bi kapanma yada mutsuzluk sezmiyorum, depresyonda gibi degil' diyor. Ama yinede korkuyorum bi ufaktan
Genişletmek için tıkla...

Depresyonda olduğunu anneniz düşünmese bile bu adamın yaptığı yanlışlıklar, düzenin içinde olmayışı, kendisini ve durumlar doğru tespit edemeyişi vs... Bir uzman desteği gerekiyor gibi geliyor buradan bakınca.
 
Mimoza08 .!.:
26 yasinda bir erkek kardesim var. 2 yil once mezun oldu. Iyi bir universitede iktisat okudu. Baslarda biliyorsunuz, pandemi doneminde bitcoin falan yada trading cok populerdi, tutturan insanlar iyi para kazandi. O da is aramaktansa, alanida ekonomi olunca ilk bitcoin e heves saldi. Az biseyde kazandi sanirim ama sonrasinda kazandiginin mislini kaybetti. O zamanlar onunla is yonlendirmesi icin gelecek planlari icin konusuyordum, ama 'abla ben bu kadar okumusken baskasinin altinda asgari ucrete calisamam, ben kendi sirketimi kurmayi planliyorum, ithalat-ihracat yapacagim, yapan tanidiklarimda var' diyordu. Ama bir sekilde olmadi herhalde ki aylarca bos kaldi. Bide mezuniyetten sonra ailemin evine dondugunde gece uyanik gunduz aksama kadar uyuyan bir hayat tarzi benimsedi.

Aradan aylar gecti, 'e bizim orada sirketi fabrikasi olan tanidiklarimiz var, senin gibi birinide seve seve ise alirlar, bi girsen sanada staj gibi olur, ilk adimi atmis olursun, yeni mezunun disarda is bulmasi zor, bir deneyim edin, CV ye bisey yaz' diyordum. 'Abla yok ben torpilli bi yerde calisamam, hem benim planlarim var' diyordu. 'Iyi o zaman dedim' yine biraktim, bu arada ailemde benzer konusmalari onunla yaptilar. Ama biz hicbir caba goremedik kendisinde. Neyse, gecen yil bu zamanlar 'ben Istanbula gidecegim orada cok is imkani var, girmek isteyebilecegim sirketlerde orada, oraya tasinirsam daha kolay is gorusmelerine giderim' demis, bizimkilere, onlarda, bu en azindan bir adim, diye dusunerek kabul ettiler. Orada bir arkadasinin evinde kaliyordu, tabi bizimkiler aylarca cok para akitti, kiraydi, gecim masrafiydi derken, ve benim ailemin durumuda cok iyi degil ona ragmen kendilerini cok zorladilar, bende elimden geldigince iki tarafada para gonderip destek olmaya calistim. Ama neredeyse 1 yil hic bisey cikmadi. Is gorusmelerine gitti, basvurular yaptida mi cikmadi, yoksa ne oldu bilmiyorum, oyle ketumki hicbir detay vermez.
Gecen ay bizim sehre, ailemin yanina donmus 'arkadasimin annesi gelecekmis evine birkac ay kalacakmis, ondan geldim' demis. 1 aydir odasindan neredeyse hic cikmiyormus. Hic arkadaslariyla bulusmamis, bi yuruyuse markete gitmemis. Enson gecen hafta atesli hastalanmis. daha bugun bile atesini dusurmeye calisiyorlar. Muhtemelen o kadar eve kapanmaktan oldu bu. Ama Istanbuldada eve kapanikti, orada disari cikabilecegi kadar parasi yoktuki. Bulunan isi istemiyor. Kendisi detayli arastirip, mantikli yerlere basvurmuyor, pesine dusmuyor. Bir nevi tr sartlarinda genclerin calismaya motive olamadigini anlayabiliyorum ama bende ilk is deneyimimi 10 yil once edindim, ve uni mezunu olmama ragmen asgari ucretle baslamistim. Boyle hoop diye mudur pozisyonunda kabarik ucrete ilk isine baslayan var mi ki?

Neyse onun icin uzuluyorum. Kotu bir aliskanligi falanda olmayan bir cocuk. Ama nasil daha motive edilir bilmiyorum. Ne zaman arasam beni kendi fikirleri ile manipule etmeyi basarmisti, ve sonunda elde sifir.
Genişletmek için tıkla...
Benim yeğenim de böyle. Dedesi kaç defa tanıdıkları vasıtası ile iş buldu onlara bir sürü bahane buldu yok parası az , az dediği de yeni mezun birisine 19 bin tl teklif ediliyor . Yok ayda beş bin tl eğlencesine ayırması lazımmış 😀 En sonunda babam kızıp üstüne yürümüş iş,iş deyip durmayın çalışmayacağım ben diye. Ben de bu tembel çalışmaz ,bırakın ne hali varsa görsün dedim
 
Kısmen anlayabiliyorum ben de mezun olduğum ilk yıllar benzer şeyler yaşadım ama bakış açısı çok sıkıntılı. Yani tanıdığınız birinin şirketinde ise baslamak torpille ise girmek değil ki. Ne alakası var. Kamu kurumunda birinin hakkını yemiş olmuyor ki. Özel sektör adam istediğini işe alır.

Üni mezunu başkasının emrinde asgari ücrete çalışmak istemiyor tamam ama 1 yıl Istanbul'da ailenin gonderdigiyle çalışmadan yaşamak çok mu iyi birsey.
Coin, borsa vs gibi yollarla kısa yoldan zengin olmaya çalışanların sonu hüsran. Bu yollarla yatırım, kaybetse de hayatını etkilemeyecek paralarla yapılır. Hayatını buradan gelecek parayla kurmayı düşünemez. Açıkçası yanlış yolda ve birinin bunu yüzüne açıkça söylemesi gerekiyor. En azindan aileniz artık destek olamayacağını kendi geçimini sağlaması gerektiğini söylemeli.
 
Mimoza08 .!.:
26 yasinda bir erkek kardesim var. 2 yil once mezun oldu. Iyi bir universitede iktisat okudu. Baslarda biliyorsunuz, pandemi doneminde bitcoin falan yada trading cok populerdi, tutturan insanlar iyi para kazandi. O da is aramaktansa, alanida ekonomi olunca ilk bitcoin e heves saldi. Az biseyde kazandi sanirim ama sonrasinda kazandiginin mislini kaybetti. O zamanlar onunla is yonlendirmesi icin gelecek planlari icin konusuyordum, ama 'abla ben bu kadar okumusken baskasinin altinda asgari ucrete calisamam, ben kendi sirketimi kurmayi planliyorum, ithalat-ihracat yapacagim, yapan tanidiklarimda var' diyordu. Ama bir sekilde olmadi herhalde ki aylarca bos kaldi. Bide mezuniyetten sonra ailemin evine dondugunde gece uyanik gunduz aksama kadar uyuyan bir hayat tarzi benimsedi.

Aradan aylar gecti, 'e bizim orada sirketi fabrikasi olan tanidiklarimiz var, senin gibi birinide seve seve ise alirlar, bi girsen sanada staj gibi olur, ilk adimi atmis olursun, yeni mezunun disarda is bulmasi zor, bir deneyim edin, CV ye bisey yaz' diyordum. 'Abla yok ben torpilli bi yerde calisamam, hem benim planlarim var' diyordu. 'Iyi o zaman dedim' yine biraktim, bu arada ailemde benzer konusmalari onunla yaptilar. Ama biz hicbir caba goremedik kendisinde. Neyse, gecen yil bu zamanlar 'ben Istanbula gidecegim orada cok is imkani var, girmek isteyebilecegim sirketlerde orada, oraya tasinirsam daha kolay is gorusmelerine giderim' demis, bizimkilere, onlarda, bu en azindan bir adim, diye dusunerek kabul ettiler. Orada bir arkadasinin evinde kaliyordu, tabi bizimkiler aylarca cok para akitti, kiraydi, gecim masrafiydi derken, ve benim ailemin durumuda cok iyi degil ona ragmen kendilerini cok zorladilar, bende elimden geldigince iki tarafada para gonderip destek olmaya calistim. Ama neredeyse 1 yil hic bisey cikmadi. Is gorusmelerine gitti, basvurular yaptida mi cikmadi, yoksa ne oldu bilmiyorum, oyle ketumki hicbir detay vermez.
Gecen ay bizim sehre, ailemin yanina donmus 'arkadasimin annesi gelecekmis evine birkac ay kalacakmis, ondan geldim' demis. 1 aydir odasindan neredeyse hic cikmiyormus. Hic arkadaslariyla bulusmamis, bi yuruyuse markete gitmemis. Enson gecen hafta atesli hastalanmis. daha bugun bile atesini dusurmeye calisiyorlar. Muhtemelen o kadar eve kapanmaktan oldu bu. Ama Istanbuldada eve kapanikti, orada disari cikabilecegi kadar parasi yoktuki. Bulunan isi istemiyor. Kendisi detayli arastirip, mantikli yerlere basvurmuyor, pesine dusmuyor. Bir nevi tr sartlarinda genclerin calismaya motive olamadigini anlayabiliyorum ama bende ilk is deneyimimi 10 yil once edindim, ve uni mezunu olmama ragmen asgari ucretle baslamistim. Boyle hoop diye mudur pozisyonunda kabarik ucrete ilk isine baslayan var mi ki?

Neyse onun icin uzuluyorum. Kotu bir aliskanligi falanda olmayan bir cocuk. Ama nasil daha motive edilir bilmiyorum. Ne zaman arasam beni kendi fikirleri ile manipule etmeyi basarmisti, ve sonunda elde sifir.
Genişletmek için tıkla...
siz kardesinizin ebeveyni degilsiniz. bir an once yardim alin. kardesiniz de 26 yasinda baba olacak yasta bi zahmet bi ise girip calissin. atesinin cikmasini nedeni de soguk alginligidir muhtemelen, ailecek bebek gibi davranmayin kocaman adama
 
Merhaba, kardeşinizin çoğu davranışında o kadar kendimi buldum ki… dayanamayıp yazmak istedim. Ben de iki yıldır işsizim, ailem ve etrafındaki insanlar tarafından tembel olmakla suçlanıyorum… içime içime ağlıyorum yolumu yönümü bütün özgüvenimi kaybettim, kilolar alıp güzelliğimi gençliğimi bile kaybettim… dini inancım olmasa belki şu an bunları yazıyor olmazdım gitmiştim çoktan:) benim kardeşinizden tek farkım mezun olduktan sonra bir yerlerde iki yıl boyunca canla başla çalışmış olmak, çalıştığım yerde de sessiz yapımdan dolayı çok fazla ezilmek, kullanılmak hakarete uğramak, ayda sadece bir gün izin kullanabilmek gibi hak ihlallerinin beni çok hırpalaması.

Bunun sonucunda da zaten az olan özgüvenimi tamamen kaybetmem ve kucağına düştüğüm depresyon… ben birkaç ay öncesine kadar da ne yapacağımı bilemiyordum pek odamda yaşıyordum dümdüz insan içine çıkmak istemiyordum herkesten kaçıyordum. O ara bulanık kafayla dil ve mesleğimle ilgili aldığım eğitimleri saymazsak bomboş tavana bakarak geçen iki sene. Para kazanmayı, kendi ayaklarım üzerinde durabilmeli, diplomamın hakkını vermeyi çok istedim ama resmen farketmediğim “çalışma fobisi” oluştu bende. Bunu açık açık söyleyemediğim için darlayan akrabalara falan yurtdışına gitcem ben diye farklı bahaneler sallıyordum getirdikleri iş tekliflerine çünkü çalışmaktan çok korkuyordum yine aynı şeyleri yaşarım diye.
Dört aydır terapi alıyorum ben online olarak, o bayağı iyi geldi ve birkaç haftadır da iş arıyorum. (Kolay iş bulabileceğim bir çevredeyim keşke iki yılın çöp olmasaydı)

Ben ne depresyonda olduğumu farkettim ne de bir fobim olduğunu. Tembel olduğuma ben bile inanmıtşım son zamanlarda artık ama İş ilanlarına bakarken bile karnıma kramplar girmesi, “başvur” butonuna tıklamaktan korkmak sadece tembellik olamazdı.

Gelelim bunları sizin konunuzda neden anlattığıma… ben kardeşinizin de bir çeşit depresyonda olduğunu ve bunu maskelemek için “iş kurma” bahanesinin arkasına gizlendiğini düşünüyorum. Yani başta bu yola çıkmış olsa bile sonra maalesef karanlığa gömülmüş gibi hissettim. Umarım hakkında en güzelleri olur. Lütfen siz de bu konuda profesyonel bir yardım alın.
 
Giz05 .!.:
Merhaba, kardeşinizin çoğu davranışında o kadar kendimi buldum ki… dayanamayıp yazmak istedim. Ben de iki yıldır işsizim, ailem ve etrafındaki insanlar tarafından tembel olmakla suçlanıyorum… içime içime ağlıyorum yolumu yönümü bütün özgüvenimi kaybettim, kilolar alıp güzelliğimi gençliğimi bile kaybettim… dini inancım olmasa belki şu an bunları yazıyor olmazdım gitmiştim çoktan:) benim kardeşinizden tek farkım mezun olduktan sonra bir yerlerde iki yıl boyunca canla başla çalışmış olmak, çalıştığım yerde de sessiz yapımdan dolayı çok fazla ezilmek, kullanılmak hakarete uğramak, ayda sadece bir gün izin kullanabilmek gibi hak ihlallerinin beni çok hırpalaması.

Bunun sonucunda da zaten az olan özgüvenimi tamamen kaybetmem ve kucağına düştüğüm depresyon… ben birkaç ay öncesine kadar da ne yapacağımı bilemiyordum pek odamda yaşıyordum dümdüz insan içine çıkmak istemiyordum herkesten kaçıyordum. O ara bulanık kafayla dil ve mesleğimle ilgili aldığım eğitimleri saymazsak bomboş tavana bakarak geçen iki sene. Para kazanmayı, kendi ayaklarım üzerinde durabilmeli, diplomamın hakkını vermeyi çok istedim ama resmen farketmediğim “çalışma fobisi” oluştu bende. Bunu açık açık söyleyemediğim için darlayan akrabalara falan yurtdışına gitcem ben diye farklı bahaneler sallıyordum getirdikleri iş tekliflerine çünkü çalışmaktan çok korkuyordum yine aynı şeyleri yaşarım diye.
Dört aydır terapi alıyorum ben online olarak, o bayağı iyi geldi ve birkaç haftadır da iş arıyorum. (Kolay iş bulabileceğim bir çevredeyim keşke iki yılın çöp olmasaydı)

Ben ne depresyonda olduğumu farkettim ne de bir fobim olduğunu. Tembel olduğuma ben bile inanmıtşım son zamanlarda artık ama İş ilanlarına bakarken bile karnıma kramplar girmesi, “başvur” butonuna tıklamaktan korkmak sadece tembellik olamazdı.

Gelelim bunları sizin konunuzda neden anlattığıma… ben kardeşinizin de bir çeşit depresyonda olduğunu ve bunu maskelemek için “iş kurma” bahanesinin arkasına gizlendiğini düşünüyorum. Yani başta bu yola çıkmış olsa bile sonra maalesef karanlığa gömülmüş gibi hissettim. Umarım hakkında en güzelleri olur. Lütfen siz de bu konuda profesyonel bir yardım alın.
Genişletmek için tıkla...
Kesinlikle erteleme fobi depresyon belirtisi .Benim arkadaşım üniversitede derece yaptı ama hedefim daha yüksek diye diye üniversiteye bir türlü gitmedi tekrar sınava giriyordu sürekli.Megrsem depresyondaymış tedavi oldu basladı üniversiteye
 
onu bu hale getiren sizsiniz yani ailesi
iyi okulda okuyor, geleceği parlak olur diye diye aile kendini avutmuş ve tamamen şımarıklığından, tembelliğinden işe girmeyip evde kıç büyüten adama aylarca para akıtmış
alt tarafı iktisat mezunu. atom parçalamıyor, doktor değil ki hayat kurtarsın, bilim adamı değil ki insanlık kaderini değiştirsin?
neden gözde büyütüldü okuduğu bölüm?
asgari ücretle çalışmayı kendine yakıştıramayan vatandaş ana baba ve ablasının parasıyla kaba et büyütmeyi kendine yakıştırıyor ne hikmetse?
sunduğunuz tüm yardımları kısmadığınız sürece değil 26, 36 yaşına da gelse asalaklığına devam edecek
çekin ellerinizi üzerinden ve adam olmayı becermesine izin verin, aksi zor
 
Malesef turkiye sartlarinda universite okumak bir meziyet degil gencler bunu anlamiyor turkceden eksi net cikaranin turk dili edebiyatı okuyabildiği bir ülkede diplomanın asli yok ben okudum kimsenin altında çalışamam kafasi çok yanlış
 
Benim bir akrabam 1940'larda doğmuş, babası onu her yaz aynı saatçinin yanına çalışmaya verirmiş, meslek öğrensin, çalışmaya alışsın, sorumluluk alsın, para kazanıp eğitimine harcasın diye. Kardeşini de galiba tren tamircisinin yanına. Bunlar ancak ortaokula giden çocuklar. Büyük olan profesör oluyor. 80 yaşında vefat ettiği güne kadar çalışmaya devam etti. Yurtdışında üniversiteler kurdu. Çok okuyan dolu dolu bir insandı.

Kardeşi Türkiye'nin ilk beş holdinginden birinde yönetici. İki ablaları var onların da çalışma hayatındaki çalışkanlığı ayrı bir hikaye, konuyu çok uzatmayayım.Fakir bir aile, çocuklarına büyuk destek verebilecek durumda değiller. Onlara verebilecekleri en güzel eğitimi çalışmayı ve para kazanmayı öğreterek vermişler.

Genel olarak başarılı olanlar çalışkan olanlardır zeki olanlar değil.Çalıştırılmayan zekanın kendine faydası yok. Akıllı olanlar zeki olanları geçme eğilimindedir. Milenyum nesli ise sosyal medyadan kolay yolla para kazanan küçük bir kesimin çarpık algısına maruz kalarak yetişti malesef.

Yeni bir araştırmaya göre ergenlikten çıkma yaşı 30'a dayandı. Halbuki yaş 35 yolun yarısı diyor şair. Akraba ailesinden öğrendiğim ders; "Çocuklarımızı eğitime hazırlarken, hayata da alıştırmak zorundayız." Bu şekilde yetişen insanlar, yetkin, tecrübeli, donanımlı oluyorlar. O dönemle şimdinin şartları vs. birçok konu enine boyuna konuşulabilir elbette. Bence yine de ortak nokta; "Çocukların yaşlarına uygun sorumluluklarla yetiştirilmesi."

Kolay elde edilen şeylerin değeri de az olur. Kardeşiniz hiç yeteri kadar çaba harcamaya muhtaç olmamış. Zeki insanlar genelde buna güveniyor, tavşan ve kaplumbağa misali, potansiyelim yüksek, yarışa başladım mı geçerim diyorlar.Hiç başlamadiğımız bir yarışta galip gelmeyi umamayız.

Tembellik ve rahata alışmakta bir tür hastalık gibi aslında, hareket kabiliyetini asgariye çektiği için hastalıklara davetiye çıkariyor. Bu tarz bir konfor insanı çürütür.

Kardeşinize ve ailenize üzüldüm. Belliki benzer durumda olan birçok gençte var. 26 yaşına gelip çalışmaya yanaşmayan birinin 30'unda durumunu iyice kanıksayacağını düşünüyorum. Aileniz, "Evladım bugüne kadar hep arkandaydık, ister kendi işini kur, ister askeri ücretle bir işe gir senin kararın. Biz her türlü arkandayız." deyip mühlet versinler. Aksiyon almazsa "Bundan sonra kullandığın odanın kirası, yediğinin içtiğinin ücreti şu kadar. Şu kadarda zamanın var." deseler hiçte ayıp olmaz. Kardeşinize iyilik yapmış olurlar. Aksi halde bu çocuk ziyan olacak. Ana baba parası ile nereye kadar?
 
Çok görüyorum ve duyuyorum ki, gençler mezun olur olmaz müdür konumuyla işe başlamak istiyor. İşin mutfağına girmeden 20 basamak birden atlamak istiyorlar.

Yeğenim de benzer durumda hatta iş kurdu arkadaşıyla ama olmadı. Başvurulara cevap bekliyor. Genelde yetişkinlerden çok, tecrübesiz olan yaşıtlarından akıl alıyorlar.
 
Mimoza08 .!.:
Valla nasil yapcaz boyle bilmiyorum. O halinden memnun ve mutlu gibi ama ben kiyamiyorum, ileride kotu olacak
Genişletmek için tıkla...
Sınava hazırlanma falan var mı?benim kardeşim okulu bile bitiremedi 2.sınıfı tamamladı 3.-4. sınıf kaldı beterin beteri var☹️kpssye hazırlanıp aynı zamanda açıktan bir bölüm okumasını sağlamayı düşünüyorum bende en azından sizinkinde diploma var.bence hallerinden mutlu değillerde durumu kabullenmişler sanırım🥲
 
AnkaEnerjisi .!.:
Çok görüyorum ve duyuyorum ki, gençler mezun olur olmaz müdür konumuyla işe başlamak istiyor. İşin mutfağına girmeden 20 basamak birden atlamak istiyorlar.

Yeğenim de benzer durumda hatta iş kurdu arkadaşıyla ama olmadı. Başvurulara cevap bekliyor. Genelde yetişkinlerden çok, tecrübesiz olan yaşıtlarından akıl alıyorlar.
Genişletmek için tıkla...
Gençlerde heves yok genel anlamda gözlemliyorum bir boşvermişlik umutsuzluk durumu var.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

E
Boşanmak istiyorum
2 3 4
Yorumlar
71
Görüntüleme
4K
libralife24
libralife24
A
İşyerinde yaşanılan haksızlık
Yorumlar
12
Görüntüleme
737
fistikci1986
F
P
Boşanmak doğru karar mı sizce de?
2
Yorumlar
22
Görüntüleme
1K
sonundaoldu
sonundaoldu
S
Sizce ne yapabilirim🥺
2 3 4
Yorumlar
70
Görüntüleme
2K
sevdasibel3535
S
M
tavsiye verir misiniz?
2
Yorumlar
33
Görüntüleme
973
Jameya
Jameya
X