- 12 Nisan 2020
- 2.154
- 2.166
- 31
Merhaba,
Eşimle 4 senelik evliyiz ve 1 yaşında kızımız var. Eşim Türkiye’de çalıştığı işten ben 20 günlük lohusayken sağlık problemlerinden dolayı çıktı. Öyle ki hastaneye gitmesi için ben ısrar ettim uyku problemleri vardı. Sonrasında yazılım sektöründe çakışmak istedi 2 işe girdi 2sinde de birer hafta anca çalıştı kovuldu. Yeni doğmuş bir çocuğumuz olduğundan dayanamadım ve eşime yurtdışında daha refah yaşayabiliriz dedim eşim Bulgaristan vatandaşı. Hollanda’ya gitmesini söyledim beni dinlemedi. Almanya’da akrabaları vardı. Almanya dışında olmaz dedi. İyi dedim iş buldum biletini aldım cebine 1000 Euro para yaptım koydum Almanya’ya gitti. Ardından evimi kapattım kızımla ailemin evine taşındım o arada parmağım kırıktı hala emziriyordum vs. Arabamızı sattım Euro yaptım eşime yolladım ev tutsun vs diye bi yandan da aile birleşimi vizesi için evrak topladım neyse fazla uzatmayım eşim gittikten 4 ay 1 hafta sonra Almanya’ya geldim kızımla. Ve şu an eşim yine işten çıktı.
Bu seferki sebebi de Almanca kursuna gidecekmiş. Tamam gitsin sorun değil tamam sosyal yardımla geçinelim ok ama hep bu böyle mi olacak ben anlamadım. Ailesi desen elini eteğini çekmiş şu zamana kadar gram faydaları dokunmadı. Benim ailem hep kendini öne attı. Ben hala neden uğraşıyorum anlam veremiyorum. Ben çalışmak istiyorum ama çocuğun kreşe başlaması gerekiyor ki Jobcenter(iş ve işçi bulma kurumu gibi bir şey Almanya’da ) bana dil kursuna gitmeden çalışamayacağımı söyledi. Her şeyden öte ben artık katlanamıyorum bu adama. Baya bi gün eve gelsin bizi bulamasın istiyorum. Her gün onunla 2 saat moral konuşması yapıyorum. Hayat planı çiziyorum ona. Ya ben mecbur muyum 29 yaşındaki adama akıl vermeye. Çözüm falan da istemiyorum artık. İnsanlar Yurtdışına çıkınca can hıraş olur ben öyle biliyorum. Ama ben bu adamda çaba falan da göremiyorum. Bana hala yazılımcı olcam diyor. Ulan sen 1 kız babasısın. Mesleğin diploman yazılım üzerine değil diyorum anlamıyor. Aklımı kaçırmak üzereyim.
Eşimle 4 senelik evliyiz ve 1 yaşında kızımız var. Eşim Türkiye’de çalıştığı işten ben 20 günlük lohusayken sağlık problemlerinden dolayı çıktı. Öyle ki hastaneye gitmesi için ben ısrar ettim uyku problemleri vardı. Sonrasında yazılım sektöründe çakışmak istedi 2 işe girdi 2sinde de birer hafta anca çalıştı kovuldu. Yeni doğmuş bir çocuğumuz olduğundan dayanamadım ve eşime yurtdışında daha refah yaşayabiliriz dedim eşim Bulgaristan vatandaşı. Hollanda’ya gitmesini söyledim beni dinlemedi. Almanya’da akrabaları vardı. Almanya dışında olmaz dedi. İyi dedim iş buldum biletini aldım cebine 1000 Euro para yaptım koydum Almanya’ya gitti. Ardından evimi kapattım kızımla ailemin evine taşındım o arada parmağım kırıktı hala emziriyordum vs. Arabamızı sattım Euro yaptım eşime yolladım ev tutsun vs diye bi yandan da aile birleşimi vizesi için evrak topladım neyse fazla uzatmayım eşim gittikten 4 ay 1 hafta sonra Almanya’ya geldim kızımla. Ve şu an eşim yine işten çıktı.
Bu seferki sebebi de Almanca kursuna gidecekmiş. Tamam gitsin sorun değil tamam sosyal yardımla geçinelim ok ama hep bu böyle mi olacak ben anlamadım. Ailesi desen elini eteğini çekmiş şu zamana kadar gram faydaları dokunmadı. Benim ailem hep kendini öne attı. Ben hala neden uğraşıyorum anlam veremiyorum. Ben çalışmak istiyorum ama çocuğun kreşe başlaması gerekiyor ki Jobcenter(iş ve işçi bulma kurumu gibi bir şey Almanya’da ) bana dil kursuna gitmeden çalışamayacağımı söyledi. Her şeyden öte ben artık katlanamıyorum bu adama. Baya bi gün eve gelsin bizi bulamasın istiyorum. Her gün onunla 2 saat moral konuşması yapıyorum. Hayat planı çiziyorum ona. Ya ben mecbur muyum 29 yaşındaki adama akıl vermeye. Çözüm falan da istemiyorum artık. İnsanlar Yurtdışına çıkınca can hıraş olur ben öyle biliyorum. Ama ben bu adamda çaba falan da göremiyorum. Bana hala yazılımcı olcam diyor. Ulan sen 1 kız babasısın. Mesleğin diploman yazılım üzerine değil diyorum anlamıyor. Aklımı kaçırmak üzereyim.
Öylece çıktı mı yani??? Tam boşamalık bir insan sorumsuz.
