- 29 Ağustos 2023
- 89
- 85
- 28
- Konu Sahibi bilirbilmezbirkimse
- #1
Herkese iyi akşamlar.
Bugün öğleden sonra kayınvalidem ile bir resmî kuruma gitmem gerekiyordu. 2 aylık bir bebeğim var, gidilecek kurum da bir tık uzak ve işim uzun sürerse diye beraber gittik. Kv orada bebekle ilgilenirken ben de işimi hallettim.
Ben de şöyle bir durum var, bunu daha önce yaşayan oldu mu bilmiyorum. Özellikle dışarı çıktığımda (yeni yeni dışarı çıkmaya başladım ama daha önce tek başıma benek arabasıyla otobüse de bindim , yürüyerek de bir yere gittim) bebek arabasını kendim kullanmadığım zaman içim rahat etmiyor, bu kişiyle alakalı bir durum değil tamamen benimle alakalı. Kimine göre yanlış ya da doğru bilmiyorum ancak benim içimdeki his bu.
Kv bizim evin önüne geldi, selamlaştık. Bebek arabasını almak istedi,”Anne içime sinmiyor “ diyerek vermek istediğimi belirttim. Buna rağmen “Kızım ne olacak sanki bundan” dedi, güldü ve bebek arabasını elimden aldı. Sonra da “Ben de alışayım sürmeye” dedi.
Kendi kendime neyse dedim, o bebek arabasıyla ilk çıkışı, ilk defa torunu oldu heveslenmiştir dedim. Kötü düşünmeyim kafasındayım. Ses etmedim bir daha.
Metroya bineceğiz , o otobüs kartını çantasında ararken bebeğim ağladı. Ben de o ağlamasın diye turnikelere doğru ilerledim, o sırada kartı buldu arkamdan koştu geldi. Yine arabayı aldı kartı elime tutuşturdu, “Ben arabayı sürerim sen kartı bas” dedi. Yine la havle çeke çeke gittim.
Metrodayız, bebek arabasını önüme çekiyorum kendi önüne çekiyor. Sanki ben cahilim, tutamam, kendi büyük her şeyi o biliyor. Ve tavrı kesinlikle bu insan her gün bebekle ilgileniyor , ben bugün hep götüreyim de dinlensin tarzında değil. Evleneli iki sene oldu, iki senede insan karşısındakinin tavırlarını okumayı öğrenir diye düşünüyorum.
Dönüşte tekrar metroyla geldiğimiz yerde indik. Benim evime gideceğiz, kvlerin ev indiğimiz yere yakın. Ben talep etmediğim halde ve önceki gün ben metronun oraya giderim orada buluşuruz diye konuşmamıza rağmen sabah buraya kadar gelmiş. Arada mesafe de az değil en aşağı 15 dakika. Evden geri metroya yürüdük, dönüşte tekrar ordan evime yürüyeceğiz, benimle gelmek beni eve bırakmak istedi. Ben de “ Anne işten geldin, bizim eve geldin, ordan geri metroya yürüdük. E şimdi tekrar bizim eve yürüyüp geri buraya mı geleceksin, ben giderim. Sen yorulmadın mı?” dedim. Cevaben “Yok ya, gideceğimiz yol bayır ve kalabalık” dedi . Devamında söylenmeyen bir “Ben götürsem daha iyi olur, kalabalıkta ve bayır aşağı sen götüremezsin” var.
Tüm gün bebek arabasını asla elimi sürmeme bile müsaade etmemesi ve son söylediği bu söz bana bunu hissettirdi.
Daha önce de gideceğimiz bir yere (bebek daha küçükken ve daha yakın bir yere) görümcem, kv ve ben beraber gitmeyi teklif ettiler. Görümcem bebeğe bakacakmış, kv ve ben de diğer işlemleri halledecekmişiz ben yapamazsam diyeymiş. O zaman kendi işimi kendim halledebileceğimi söyleyip, yanımda bir kişinin gelmesinin yeterli olacağını belirttim. Israrla söylemem üzerine o şekilde gittik.
O zaman da bundan çok rahatsız olmuştum, nerde ne yapacağını, ne konuşacağını bilmeyen, bir insanmışım gibi davranıyor. Bugünkü meselede de çocuğumu koruyamayacakmışım gibi davranıyor. Ki yardıma ihtiyacım olduğunda yardım istemekten de çekinen bir insan değilim ki. Kv den yani.
Eşim geldiğinde ona bu konuyu açtım ve bu durumdan rahatsız olduğumu dile getirdim. Bir daha annesiyle beni tek başıma bir yere göndermemesini söyledim. Dedikleri aynen şöyleydi:
“Ne var bunda takılacak, bırak o sürsün.)
“O istemeden sen teklif etseydin.”
( Sana saçma gelebilir ama ben sana hissettiğim huzursuzluğu anlatıyorum aynı şey kendi annemde de oluyor diye söyledim ama yok.)
“Annem seni sahiplenmek istiyor, Seni eve kadar bırakmasında ne var?”
“Sen art niyetli düşünüyorsun.”
“Kadın gelmiş yanında daha ne istiyorsun?”
“Daha önce sen böyle değildin, noldu sana anlamıyorum seni”
Asla anlamadı beni.
Olay asla bebek arabasını sürme meselesi değil, ben istemediğimi belirttiğim halde beni hiçe sayıp elimden zorla alması, sen yapamazsın ben yaparım tarzındaki büyüklenme tavırları. Ben çocuk değilim ki.
Ve rica ediyorum lütfen, beni anlamayan arkadaşlar da bunu belirtip yorum yaparken üslubuna dikkat edin.
Çünkü gerçekten o andaki his bana kendimi çok kötü hissettiriyor, bebeğimin yanında olmak istiyorum, ilerleyen zamanlarda geçer belki ama şu amda durum böyle .
Bugün öğleden sonra kayınvalidem ile bir resmî kuruma gitmem gerekiyordu. 2 aylık bir bebeğim var, gidilecek kurum da bir tık uzak ve işim uzun sürerse diye beraber gittik. Kv orada bebekle ilgilenirken ben de işimi hallettim.
Ben de şöyle bir durum var, bunu daha önce yaşayan oldu mu bilmiyorum. Özellikle dışarı çıktığımda (yeni yeni dışarı çıkmaya başladım ama daha önce tek başıma benek arabasıyla otobüse de bindim , yürüyerek de bir yere gittim) bebek arabasını kendim kullanmadığım zaman içim rahat etmiyor, bu kişiyle alakalı bir durum değil tamamen benimle alakalı. Kimine göre yanlış ya da doğru bilmiyorum ancak benim içimdeki his bu.
Kv bizim evin önüne geldi, selamlaştık. Bebek arabasını almak istedi,”Anne içime sinmiyor “ diyerek vermek istediğimi belirttim. Buna rağmen “Kızım ne olacak sanki bundan” dedi, güldü ve bebek arabasını elimden aldı. Sonra da “Ben de alışayım sürmeye” dedi.
Kendi kendime neyse dedim, o bebek arabasıyla ilk çıkışı, ilk defa torunu oldu heveslenmiştir dedim. Kötü düşünmeyim kafasındayım. Ses etmedim bir daha.
Metroya bineceğiz , o otobüs kartını çantasında ararken bebeğim ağladı. Ben de o ağlamasın diye turnikelere doğru ilerledim, o sırada kartı buldu arkamdan koştu geldi. Yine arabayı aldı kartı elime tutuşturdu, “Ben arabayı sürerim sen kartı bas” dedi. Yine la havle çeke çeke gittim.
Metrodayız, bebek arabasını önüme çekiyorum kendi önüne çekiyor. Sanki ben cahilim, tutamam, kendi büyük her şeyi o biliyor. Ve tavrı kesinlikle bu insan her gün bebekle ilgileniyor , ben bugün hep götüreyim de dinlensin tarzında değil. Evleneli iki sene oldu, iki senede insan karşısındakinin tavırlarını okumayı öğrenir diye düşünüyorum.
Dönüşte tekrar metroyla geldiğimiz yerde indik. Benim evime gideceğiz, kvlerin ev indiğimiz yere yakın. Ben talep etmediğim halde ve önceki gün ben metronun oraya giderim orada buluşuruz diye konuşmamıza rağmen sabah buraya kadar gelmiş. Arada mesafe de az değil en aşağı 15 dakika. Evden geri metroya yürüdük, dönüşte tekrar ordan evime yürüyeceğiz, benimle gelmek beni eve bırakmak istedi. Ben de “ Anne işten geldin, bizim eve geldin, ordan geri metroya yürüdük. E şimdi tekrar bizim eve yürüyüp geri buraya mı geleceksin, ben giderim. Sen yorulmadın mı?” dedim. Cevaben “Yok ya, gideceğimiz yol bayır ve kalabalık” dedi . Devamında söylenmeyen bir “Ben götürsem daha iyi olur, kalabalıkta ve bayır aşağı sen götüremezsin” var.
Tüm gün bebek arabasını asla elimi sürmeme bile müsaade etmemesi ve son söylediği bu söz bana bunu hissettirdi.
Daha önce de gideceğimiz bir yere (bebek daha küçükken ve daha yakın bir yere) görümcem, kv ve ben beraber gitmeyi teklif ettiler. Görümcem bebeğe bakacakmış, kv ve ben de diğer işlemleri halledecekmişiz ben yapamazsam diyeymiş. O zaman kendi işimi kendim halledebileceğimi söyleyip, yanımda bir kişinin gelmesinin yeterli olacağını belirttim. Israrla söylemem üzerine o şekilde gittik.
O zaman da bundan çok rahatsız olmuştum, nerde ne yapacağını, ne konuşacağını bilmeyen, bir insanmışım gibi davranıyor. Bugünkü meselede de çocuğumu koruyamayacakmışım gibi davranıyor. Ki yardıma ihtiyacım olduğunda yardım istemekten de çekinen bir insan değilim ki. Kv den yani.
Eşim geldiğinde ona bu konuyu açtım ve bu durumdan rahatsız olduğumu dile getirdim. Bir daha annesiyle beni tek başıma bir yere göndermemesini söyledim. Dedikleri aynen şöyleydi:
“Ne var bunda takılacak, bırak o sürsün.)
“O istemeden sen teklif etseydin.”
( Sana saçma gelebilir ama ben sana hissettiğim huzursuzluğu anlatıyorum aynı şey kendi annemde de oluyor diye söyledim ama yok.)
“Annem seni sahiplenmek istiyor, Seni eve kadar bırakmasında ne var?”
“Sen art niyetli düşünüyorsun.”
“Kadın gelmiş yanında daha ne istiyorsun?”
“Daha önce sen böyle değildin, noldu sana anlamıyorum seni”
Asla anlamadı beni.
Olay asla bebek arabasını sürme meselesi değil, ben istemediğimi belirttiğim halde beni hiçe sayıp elimden zorla alması, sen yapamazsın ben yaparım tarzındaki büyüklenme tavırları. Ben çocuk değilim ki.
Ve rica ediyorum lütfen, beni anlamayan arkadaşlar da bunu belirtip yorum yaparken üslubuna dikkat edin.
Çünkü gerçekten o andaki his bana kendimi çok kötü hissettiriyor, bebeğimin yanında olmak istiyorum, ilerleyen zamanlarda geçer belki ama şu amda durum böyle .
