- 26 Nisan 2022
- 3
- 1
- 18
- Konu Sahibi prettylies
- #1
Öncelikle merhaba. Ben 17 yaşında, lise 3. sınıfa giden, sayısal öğrencisiyim. Bu sıralar kafamdan fazlaca okulu bırakma düşünceleri geçiyor ve ben bunu sorguladıkça kendimi bir çıkmaza sürükledim. Artık buna bir çözüm bulmam gerek çünkü gerçekten kendimi köşeye sıkışmış hissediyorum, bazen o kadar kaygılanıyorum ki bu hasta olmama bile sebep oluyor. Bu yüzden farklı insanlara danışıp farklı görüşler duymak istedim. Rica ediyorum daha çocuksun gibi küçümseyici ifadeler bildirmeyin, ben burada gerçekten bana yardımcı olabilecek görüşleri okumak istiyorum. Ayrıca biliyorum ki bu çocuk yaşımda verdiğim en küçük karar bile benim gelecekti hayatımı büyük ölçüde etkileyecek.
Çok uzatmadan konuya giriş yapmak istiyorum. Ortalamanın üstünde iyi bir anadolu lisesine gidiyorum, ortaokulda notlarım gayet yüksekti ve buralara kadar hiç çalışmadan geldim. Liseye geçince işin rengi değişti tabii, çalışmadan yüksek notlar alamayacağımı farkettim. Buna rağmen çalışmadım, yine de 50’nin üstünde notlar alabildim. Aslında üniversiteye gitmek istiyorum. Bilirsiniz, üniversite vizyon demek derler. İyi bir üniversiteye gitmenin yolunun disiplinli bir çalışmadan geçtiğini biliyorum ama çalışmak bana göre değil bence. Ne kadar ders çalışma planları yaparsam yapayım bu planlara sadık kalacağımı düşünmüyorum maalesef. Eskiden psikoloji okumak istiyordum ve psikoloji alanında en gelişmiş ülkelerden birinde eğitim almak istiyordum, yurtdışına çıkmak istiyordum anlayacağınız. Ama sağ olsun yakın bir akrabam benimle epey bir alay edince belki de başaramayacağımı düşündüğümdendir okuldan soğumam. Şimdi ise bakıyorum da günümüzdeki mesleklerin hepsine kayıtsızım, bomboşum. Ayrıca biliyorum ki günümüzde hangi meslek olursan ol emeklerinin manevi olarak da parasal olarak da bir karşılığı yok. Beni tatmin etmeyecek bir mesleğe sahip olmak istemiyorum, beyaz yakalı köle de olmak istemiyorum açıkçası. Psikoloji okuyup kendime klinik açarım diyorum ama bu da çok uzun bir yoldan geçiyor ve bunun altından kalkabilir miyim hiç bilmiyorum. Her insan gibi ben de zengin olmak istiyorum. Çocukluğumdan beri en çok iki meslek istiyordum ve bunlardan birisi oyunculuk; buna da ebeveynlerimin izni yok. Okulun vakit kaybından başka bir şey olduğunu düşünmüyorum bir de. Ben kendimi geliştirmek istiyorum birçok alanda, bir şeyler katmak istiyorum benliğime fakat okuldan buna vakit bulamıyorum; okulun bana kattığı hiçbir şey yok, stres ve kaygıdan başka, stres ve kaygıdan ibaret benim için okul; hayallerime giden yolda bir engel. Çocukluğumdan beri iki meslek istediğimi söylemiştim, bunlardan birisi de ünlü bir yazar olmak. Okumayan bir yazar üretemez de ve ben okuldan kitap okumaya da fırsat bulamıyorum. Üstelik yazar olmak için ülkemizde herhangi bir üniversitede bir bölüm okumak zorunda değiliz çünkü bölümü yok. Ebeveynlerim, özellikle annem üniversiteye gitmemi çok istiyor mesela ve ben de onları mutlu etmek istiyorum. O zaman da benim mutluluğum ne olacak? Okulda kendimi çok yalnız hissediyorum, hiç arkadaşım yok, sosyal anksiyetem de var sanırım. Katlanamadığım çok şey var; özellikle de empati becerisinden yoksun, anlayışsız, aptal öğretmenlerin egoları. Okulu bırakıp gelecekte bundan pişmanlık duymak istemiyorum ama kendimi kandırmaktan vazgeçip, cesaret edip bu işe bir son vermem gerektiğini de düşünüyorum. Okulu bıraktıktan sonra hayatı iyice salmaktan endişe ve korku duyuyorum. Bu yüzden bırakmak değil de, aslında açığa geçmek istiyorum. Çünkü salarsam bunu fark edip, bir silkelenip eski hayatıma geri dönerek çalışmaya başlayacağımı biliyorum. Kendime güvenim de var ama bilemiyorum, rahatlığına düşkün bir insanım.
Dediğim gibi görüşleriniz benim için çok önemli, göremediğim bazı şeyler varsa aydınlanıp bunları görmek istiyorum.
Çok uzatmadan konuya giriş yapmak istiyorum. Ortalamanın üstünde iyi bir anadolu lisesine gidiyorum, ortaokulda notlarım gayet yüksekti ve buralara kadar hiç çalışmadan geldim. Liseye geçince işin rengi değişti tabii, çalışmadan yüksek notlar alamayacağımı farkettim. Buna rağmen çalışmadım, yine de 50’nin üstünde notlar alabildim. Aslında üniversiteye gitmek istiyorum. Bilirsiniz, üniversite vizyon demek derler. İyi bir üniversiteye gitmenin yolunun disiplinli bir çalışmadan geçtiğini biliyorum ama çalışmak bana göre değil bence. Ne kadar ders çalışma planları yaparsam yapayım bu planlara sadık kalacağımı düşünmüyorum maalesef. Eskiden psikoloji okumak istiyordum ve psikoloji alanında en gelişmiş ülkelerden birinde eğitim almak istiyordum, yurtdışına çıkmak istiyordum anlayacağınız. Ama sağ olsun yakın bir akrabam benimle epey bir alay edince belki de başaramayacağımı düşündüğümdendir okuldan soğumam. Şimdi ise bakıyorum da günümüzdeki mesleklerin hepsine kayıtsızım, bomboşum. Ayrıca biliyorum ki günümüzde hangi meslek olursan ol emeklerinin manevi olarak da parasal olarak da bir karşılığı yok. Beni tatmin etmeyecek bir mesleğe sahip olmak istemiyorum, beyaz yakalı köle de olmak istemiyorum açıkçası. Psikoloji okuyup kendime klinik açarım diyorum ama bu da çok uzun bir yoldan geçiyor ve bunun altından kalkabilir miyim hiç bilmiyorum. Her insan gibi ben de zengin olmak istiyorum. Çocukluğumdan beri en çok iki meslek istiyordum ve bunlardan birisi oyunculuk; buna da ebeveynlerimin izni yok. Okulun vakit kaybından başka bir şey olduğunu düşünmüyorum bir de. Ben kendimi geliştirmek istiyorum birçok alanda, bir şeyler katmak istiyorum benliğime fakat okuldan buna vakit bulamıyorum; okulun bana kattığı hiçbir şey yok, stres ve kaygıdan başka, stres ve kaygıdan ibaret benim için okul; hayallerime giden yolda bir engel. Çocukluğumdan beri iki meslek istediğimi söylemiştim, bunlardan birisi de ünlü bir yazar olmak. Okumayan bir yazar üretemez de ve ben okuldan kitap okumaya da fırsat bulamıyorum. Üstelik yazar olmak için ülkemizde herhangi bir üniversitede bir bölüm okumak zorunda değiliz çünkü bölümü yok. Ebeveynlerim, özellikle annem üniversiteye gitmemi çok istiyor mesela ve ben de onları mutlu etmek istiyorum. O zaman da benim mutluluğum ne olacak? Okulda kendimi çok yalnız hissediyorum, hiç arkadaşım yok, sosyal anksiyetem de var sanırım. Katlanamadığım çok şey var; özellikle de empati becerisinden yoksun, anlayışsız, aptal öğretmenlerin egoları. Okulu bırakıp gelecekte bundan pişmanlık duymak istemiyorum ama kendimi kandırmaktan vazgeçip, cesaret edip bu işe bir son vermem gerektiğini de düşünüyorum. Okulu bıraktıktan sonra hayatı iyice salmaktan endişe ve korku duyuyorum. Bu yüzden bırakmak değil de, aslında açığa geçmek istiyorum. Çünkü salarsam bunu fark edip, bir silkelenip eski hayatıma geri dönerek çalışmaya başlayacağımı biliyorum. Kendime güvenim de var ama bilemiyorum, rahatlığına düşkün bir insanım.
Dediğim gibi görüşleriniz benim için çok önemli, göremediğim bazı şeyler varsa aydınlanıp bunları görmek istiyorum.
